jeudi 30 décembre 2010

POR QUE EMPREGAR UNHA LINGUAXE AMBIGUA?

Escoitando a publicidade da campaña en contra da violencia machista, do Goberno de España, din en pensar que:
  1. Teño unha mente deformada pola miña formación filolóxica e vexo aspectos que atrancan a recta comunicación en diferentes soportes;
Os motivos? Non sei, pero penso que o lema final podería ser menos ambiguo: "no hay una sola víctima" dáme que pensar en algo inconcluso, ambigüo, como cando dicimos "no hay un solo día"...apela a algo máis. Ou mesmo cambiemos "sola" por "triste" e teremos: "no hay una triste víctima" que, por suposto non é o que teñen en mente os publicistas e os que concederon o visto e prace.

Coido que quedaría máis claro dicindo as cousas de forma clara: "a violencia machista destrúe a todas as persoas".

Bah!, pode que sexan freakadas miñas, agora que a febre ataca as miñas defensas, augurando unha entrada no 2011 tusindo e medicándome...

mercredi 29 décembre 2010

BRIGITTE BARDOT...ANTE A VISIÓN DOS MARX!


UN DÍA NAS CARREIRAS----nun dos momentos de recoñecemento médico surrealista practicado polos irmáns Marx...os dobradores tamén deixaron ir a súa imaxinación ao futuro.

En efecto, empregar a Brigitte Bardot, musa do cine francés nas décadas dos anos 50 e 60 do século XX, nun film de 1937, é cando menos tan hilarante como triste.

Preguntámonos como Groucho podería ter ollado a Brigitte Bardot...Lembremos, aínda tiña 3 anos e non faría seu primeiro film até 1952...

A proba de que os anacronismos e os erros poboan os filmes...e de moitos deles nin temos nin idea....froito da nosa ignorancia con que ollamos e escoitamos as cousas...

NAS MARXES

Distanciado
expulsáronme do centro


na marxe
onde o medo ten nome de papel


Ensináronme os contos
que teño un pasado milenario
feito de lendas
de enfeitizos
e que neles está o meu ser
a miña identidade


e sei quen non son

Aquí nesta illa de marxes
as luces non son iguais para todos
e non iluminan os nosos escasos soños
contemplámolas ao lonxe
no centro
nas rúas da adoración do consumo

Ás veces ouso desafiar
ao medo que treme
na ausencia dun papel
e penso que son un guerreiro
e agocho baixo as mans
a maxia que libero
dunha utopía que se chama normalidade

Mais aí están
agardando
ruins
as linguas de fogo
que asoman nos ollos da serpe uniformada

Hoxe non ouso
estou canso e triste




ollo desde esta marxe escura
como celebran o seu nadal da confraternidade

e agardo


a mañá


29-decembro-2010
"Pensando en tantas persoas prisioneiras por uns papeis"

jeudi 23 décembre 2010

REPOUSO E LECTURA, REFLEXIÓN E CREACIÓN

Nestes días desconectarei da tensión internauta, da posta ao día de reflexións. Entre as viaxes ao pobo e o retorno, repouso e lectura, de todo iso que imos aparcando por falta de tempos. Reflexión sobre os trobadores da lírica medieval estudando documentación e creación.

Até dentro duns días

dimanche 19 décembre 2010

AVE...A VELOCIDADE E O PROGRESO...UN ARTELLAMENTO QUE DESARTELLA


Resulta curioso escoitar como se vencella de forma apaixonada a velocidade ao progreso. Teño a sospeita de que canta máis velocidade, menos cohesión e máis destrución dos valores que nos convén manter. Entón, como veredes, os propios termos "conservador" e "progresista" poden ter trazos que historicamente non se lles aplicaba no dicionario que usan os oradores políticos.

Por exemplo, conservar a capacidade de negociación colectiva fronte á imposición das medidas á hora de asentar os dereitos laborais. Ou manter a plena capacidade da sanidade, do ensino, dos servizos sociais como ben público da maioría. Ou conservar a imaxe da fidelidade e estabilidade laboral . Conservador? Si, se confrontamos este mantemento co "progresismo" que representa a competitividade, a externalización-privatización, a flexiseguridade, e a velocidade-mobilidade que impregnan a contemporaneidade laboral que ditan os mercados e acatan os oligarcas que nos desgobernan.

Pero cabe tamén que, ao mesmo tempo que conservamos os parámetros ideais de partida, desexemos afortalar a eficacia, eficiencia e calidade do ben público. Progresista? Si, se o confrontamos coa idea de degradación do público para xustificar a súa posterior entrega ao sector privado.

En fin, como vedes, as palabras precisan dunha certa pedagoxía acompañada de exemplos ilustrativos, senón, en si, tal como van os tempos do dicionario político-económico actual...só asistimos á perda do contido real. A forma de vencer máis doada que aplican os doutrinarios do capital. Confunde e vencerás.

A este respecto introduzo o tema do AVE. A súa presenza semella representar progreso. Mais a súa filosofía artelladora do territorio, en Galicia e no Estado, vai acompañada do desartellamento da imaxe da lentitude, da ligazón intercomarcal, do elo social entre localidades veciñas pero o suficientemente distanciadas para que se teña que usar transporte. E por non mentar as cuestións enerxéticas, claramente depredadoras. Un artellamento que desartella. Non haberá no fondo un símbolo da loita de clases? tren para clases acomodadas fronte ao tren das clases populares?

O que está claro, ao meu entender, é que os desgobernadores introducen cada vez máis confusións conceptuais no seu discurso e na súa praxe. De forma deliberada. E contan cos medios de persuasión masivos que silencian o alcance nacional, estatal, do desartellamento para, como moito, situar os "inconvenientes" do artellamento AVE na sección de "local". Outra gran medida desartelladora, que imposibilita o establecemento reflexivo e crítico do correcto alcance das medidas "progresistas" dos desgobernadores.

mercredi 15 décembre 2010

SOBRE AS CINZAS

Indagar

coa ollada da luz os contornos

do teu beizo ausentándose

xa implacable sombra

da miña memoria


Respirar

con meditada paixón o aroma

das túas mans presentindo

xa inexplicable teima

as miñas dúbidas


Debuxar

con finxida indiferenza as liñas

das túas nádegas erguéndose

xa sobre as cinzas

da nosa paixón


Cortexar

con medo as melodías do baleiro

dos versos perversos

xa agora

que sei que te amo

Porque sempre é tarde de máis, 4-maio-2010

18 DE DECEMBRO DE 2010, DÍA MUNDIAL DAS MIGRACIÓNS. EN DEFENSA DOS DEREITOS HUMANOS. EN DEFENSA DA DIGNIDADE.


De novo 18 de decembro. Unha vez máis, as persoas que queremos un mundo máis xusto, un mundo máis humano, un mundo que inclúa e non exclúa, estaremos ao carón das persoas migrantes. Ofrecendo a solidariedade que se merecen. Ofrecendo a calor que precisan. Procurando o respecto que se lle nega en base a leis cada vez menos humanas, cada vez máis inxustas.

Non podemos estarmos hoxe contentos co que acontece en Galicia, en España, en Europa e en xeral no mundo. En efecto, centrándonos no noso contorno máis próximo, temos que constatar, por desgraza, un aumento do racismo, un incremento de actos discriminatorios e xenófobos. E debera enchernos de vergoña permitilo.

Ao longo desta semana, ao igual que todos os días, o noso berro de solidariedade debe ser ben alto e resoar nas durmidas consciencias da sociedade. Unha sociedade que se pecha sobre si mesma está condeada a fracasar, a morrer abafada coas súas propias miserias.

Non podemos ser cómprices da indiferenza. Cómpre vencela e desterrar a pasividade para denunciar o camiño que emprenderon Europa e España coas Directivas da Vergoña e coa Reforma da Lei de Estranxeiría. A sociedade non pode ser o verdugo voluntario das oligarquías que viven dos nosos medos e das nosas ataduras.

Hoxe, 13 de decembro de 2010, no Parlamento Europeo comezouse a debatir unha norma non só polémica, senón racista, que amosa ben de que forma a Unión Europea naufraga; unha norma anti-persoas migrantes e que consiste en que no seo da Unión Europea os traballadores non comunitarios teñan só os dereitos laborais do seu país de orixe e non os que teñen os traballadores comunitarios. En certo modo é unha Directiva Bolkestein aplicada ás persoas migrantes. Unha auténtica aberración! E, por riba, queren que as pensións só se poidan cobrar no país europeo onde se xerou.

Estamos nunha democracia subvertida, que retorce as liñas da propia Democracia en contra dos nosos dereitos en tanto que seres humanos. Como podemos tolerar que, en nome da democracia, nestes precisos momentos, milleiros de persoas migrantes estean privadas de liberdade por simplemente incumprir un requisito administrativo e teñan que sobrevivir con medo nos innumerables Centros de Internamento espallados por toda Europa? Ou como tolerar que a arbitrariedade policial impida a entrada de persoas que veñen de visita ou a reunirse un tempo cos seus seres queridos e que sexan expulsadas sen garantías dos aeroportos españois simplemente por un temor racista e irracional a que se queden no noso país? Como tolerar que os Centros de saúde, os cursos de español para estranxeiros, as estacións de bus, tren ou metro sexan espazos de persecución?

Jacques Rancière déulle a todos estes lamentables feitos o nome de racismo frío, un racismo distanciado que provén das institucións, do Estado e que estende no imaxinario o perigoso virus do racismo e da xenofobia. Novas formas, menos directas, menos populistas e “apaixonadas”, máis hipócritas e agochadas, pero igual de racistas e xenófobas. Un Estado que renuncia a loitar contra as chantaxes do capital e dos grandes donos das finanzas e dos bancos, e que, por pura covardía, dirixe toda a súa forza cara ás persoas, violentando a súa dignidade e vulnerando os seus dereitos máis esenciais. As mostras disto son claras. A hipocrisía do Estado español non coñece límites. Nestes días en que tivo lugar en Compostela o Foro 2010 de Educación Mundial para a Paz, o goberno non concedeu visados a persoas de Nixeria, Guinea-Bissau, Senegal, Serra Leoa, Haití, etc. para que puidesen participar e achegar a súa perspectiva sobre a necesaria cultura de paz. Pero, ao mesmo tempo, ese goberno quere figurar na publicidade como colaborador do evento: pura hipocrisía!!

Loitemos contra as mentiras, os medos infundados e as manipulacións. Aquí non hai rivais laborais. Só persoas que queren traballar con dignidade, como todas e todos nós. Somos unha mesma clase traballadora. Non deixemos que nos dividan por etnia, cultura ou relixión. Divididos nos queren para que non teñamos a capacidade de mudar a triste faciana destas democracias enfermas de tanto neoliberalismo depredador. Temos que loitar, unidos e unidas, contra a desmembración que quere levar a cabo o capitalismo.

Non imos caer nese discurso utilitarista, rendibilista e mercantilista, que enche a boca dos que adoptan rostro amable cando convén e que falan só destas persoas en tanto que número, en base a canto achegan ao PIB ou á Seguridade Social. Son moitos máis os valores que as persoas migrantes, a pesar de todos os atrancos e obstáculos, ao fin, conseguen transmitirnos.

Se as Administracións Públicas non mudan o paso das leis que ditan, se non cambian o seu discurso racista, demagogo e populista, é a Democracia a que perde o paso definitivamente.

Rachemos este discurso alienante e tendamos pontes de encontro.

Esta semana haberá diversos actos en toda Galicia. Un deles, o festival intercultural e reivindicativo que terá lugar na Casa das Asociacións de Cornes en Compostela, a partir das 19h, o venres 17 de decembro.

Animo desde aquí a que vos acheguedes as persoas que desexades un mundo máis xusto e respectuoso cos Dereitos Humanos. Repartiranse as invitacións na praza do Toural o martes 14 entre as 18h e as 20h e o xoves 16 entre as 18h e as 20h na praza Cervantes.

(a imaxe é de Areito, descargada de Rebelión)

mardi 14 décembre 2010

SOBRE ESTAR DE XEONLLOS

O pepiño, o lucense, ten un rictus perigoso. Ao falar quere ter a máxima razón. Por iso quere decretar. Ignora as pausas da negociación democrática. Todo o fai, di, porque un grupo de traballadores -improdutivos para o medio de televisión- quixeron "poñer de xeonllos ao Estado e iso non o imos consentir"....Seméllame ben...

Por que non se ergueron cando viñeron os oligarcas a impoñer receitas de axuste social? E penso en dúas cousas: a) seguen estando de xeonllos tremendo e só lanzan a súa "mala follá" contra as persoas: traballadores, inmigrantes, etc.; b) nunca estiveron de xeonllos -eles- porque estaban agardando de pé, cos outros voitres neoliberais ou ultraliberais como diría o Beiras, a que sexa o pobo o que se poña de xeonllos suplicando por uns míseros euros, cada vez menos, por un traballo precario, flexible, móbil e sen dereitos.

OS AVIÓNS NON SON MEDIOS DE TRANSPORTE ECOLÓXICOS

Si, semella que todos queren seguir militarizando o control aéreo. Semella que ese novo dereito que se inventaron algúns, o dereito a voar, vaise impór a ese outro xa devaluado, de dereito ao traballo.

De verdade, que estou abraiado ollando como se procura xustificar o uso dos militares. E como os medios de persuasión e manipulación masiva prestan os seu espazo resoador para que esa xustificación sexa máis doada.

Sei que, cando veñan a polo meu traballo, estarei só, como dicía Brecht.

Sempre me preguntei como era posible que o ditador Franco morrese na cama. Agora, no clima de naufraxio, e ao ver a reacción maioritaria do pobo, entendo as razóns.

Agora resulta que o avión debe ser un medio de transporte ecolóxico. Tal como o debe ser o AVE. Unha necesidade? De ser así, esa velocidade é a velocidade do capitalismo. Non o ritmo normal que precisa a humanidade.

RILKE E O AMOR

Do fermoso libro El árbol rojo, unha antoloxía de Andrés Rubio para a editorial Demipage (2010) que recolle versos para "ceremonias laicas" como nacementos, unións de persoas e despedidas eternas, recupero un fragmento.

Trátase dunhas liñas que o poeta alemán Rainer María Rilke (Praga, República Checa, 1875-Val-Mont, Suiza, 1926) destina a Franz Xaver Kappus entre 1902 e 1908 e publicadas en 1929, de forma póstuma, co título de Cartas a un joven poeta.

Ofrézoo en francés primeiro e despois, en galego, traducindo da edición en castelán que figura na edición de Andrés Rubio (p. 32):

"L'amour d'un être humain vers un autre: c'est peut-être la chose la plus difficile qui nous soit confiée. La plus grande, l'épreuve suprême, la tâche face à laquelle toutes les autres tâches ne sont que préparation. C'est pour cela que les jeunes ne peuvent aimer encore, en tout ils sont débutants. Ils doivent l'apprendre. Avec tout leur être, avec toutes leurs forces réunies autour de leur coeur, solitaire et angoissé, qui bat avec désordre, ils doivent aprendre à aimer"


"O amor dun ser humano cara outro: isto é quizais o máis difícil que nos encomendaron. O máximo, a proba suprema, a tarefa da que todas as demais tarefas son preparación. Por iso os mozos aínda non poden amar, pois en todo son principiantes. Teñen que aprendelo. Con todo o seu ser, con todas as súas forzas reunidas ao redor do seu corazón solitario e cheo de anguria, que palpita con alboroto, teñen que aprender a amar"

dimanche 12 décembre 2010

ROSA PARKS...UNHA HISTORIA DE VALENTÍA E ACCIÓN DIRECTA NON VIOLENTA

O 1 de decembro de 1955, nun autobús de Montgomery, a costureira Rosa Parks viaxaba nos asentos destinados á poboación negra cando, o revisor, a convida a erguerse e deixar sitio para os brancos que subiran. Rosa Parks negouse e foi arrestada e condeada por violar a ordenanza municipal de segregación.

Os líderes negros reuníronse e decidiron fundar unha asociación para protestar polo arresto e pola situación de fondo. Elixiron coma presidente a Martin Luther King, que pronunciou as seguintes palabras:

“E vós sabedes, amigos meus, que chega un momento en que a xente se cansa de ser esmagada polos pés de aceiro da opresión. Chega un momento no que a xente se cansa de ser expulsada da brilante luz de xullo da vida, e de quedarse de pé en medio dun frío xélido dun novembro alpino. Estamos aquí porque xa estamos cansos”.

Luther King explicou que unha das primeiras formas de protesta sería facer un boicot ao servizo municipal de transporte. Faríase de forma pacífica. Foi un longo combate pacífico. Participaron nel máis de 50.000 persoas. Os adversarios empregaron todo tipo de estratexias: ameazas, violencias, detencións.

O propio King foi detido. Por lóxicas necesidades, tiveron que idear un medio alternativo de transporte para desprazar á poboación negra, mais, de novo, chegou un mandato para suspender o servizo alternativo.

A solidariedade e o valor camiñaron unidos durante 381 días. Ao cabo deles, o Tribunal Supremo ditaminou que as leis de Alabama sobre segregación nos autobuses eran inconstitucionais.

Foi o triunfo dunha pequena revolución pacífica que cambiaría, nese eido, o futuro.

mercredi 8 décembre 2010

JOSEP RAMONEDA, CONTRA LA INDIFERENCIA

Rescato dunha das miñas múltiples lecturas paralelas abertas nestes días unha pasaxe coa que concordo de Josep Ramoneda sobre "que é a humanidade?", que se pode ler no libro Contra la indiferencia (Galaxia Gutemberg / Círculo de Lectores, 2010).

Trátase dun libro interesante no que, de seguro, non concordarei en todo, pero que convoca ao exercicio da razón crítica e do entendemento de forma clara. E iso xa é importante nestes tempos de posmodernismo, tan dispostos a "asasinar" a razón.

A Ilustración desencantou o mundo e abriu o camiño da modernidade. A razón crítica é necesaria para desencantar un mundo no que a emancipación desapareceu do horizonte político e a autonomía individual convertéuse en individualismo económico, dunha sociedade en tránsito que, mentres procura as chaves do mundo novo, está encallada no mito da produtividade e no eterno recurso ao trascendental e ao étnico, ao relixioso e ao patriótico.
(...)
A seguridade convertéuse no complemento ideolóxico do proceso de globalización. É a mellor garantía para agochar os territorios escuros -o crime e o diñeiro son os primeiros en globalizarse- que medran sen parar e para asegurarse a submisión dunha cidadanía, a do primeiro mundo, á que o benestar, nun contorno mundial de miseria, volveu neurótica e hipocondríaca" (p. 49, o subliñado é noso)
Boa reflexión. Razón crítica para entender cara onde imos....ao naufraxio, como escribiron Santiago Alba Rico e Carlos Fernández Liria?

U-LA EQUIDADE SE HAI UN 36% DE REPETIDORES?

Saíron os resultados do Informe PISA 2009. Este informe nunca me gustou. Non só polos valores de competitividade que emanan del, senón porque, despois, os seus intérpretes, empregan etiquetas que estigmatizan e diferencian de forma que considero perigosa.

Mais, como resulta que non me gustou o que puiden ler nalgún medio de comunicación español, entrei na ligazón dedicada a PISA pola corporación neoliberal OCDE (só hai que ver a sinonimia que fan entre “países” e “economías”). Non son experto e, polo tanto, falo desde a miña estrita visión de docente despois da lectura da síntese en lingua francesa (26 páxinas) que figura na seguinte ligazón: http://www.oecd.org/document/61/0,3343,en_2649_35845621_46567613_1_1_1_1,00.html © OCDE 2010.

Consultei tamén o informe preparado polo Ministerio de Educación, descargable na web educacion.es. (Hai que dicir que o informe podería ser máis lixeiro se non figurasen demasiados exemplos do modelo de actividades que se propuxeron aos alumnos e alumnas. Ademais, penso que hai un exceso de táboas e gráficas fronte a poucas análises cualitativas).

***

En primeiro lugar, critico a consideración que algúns medios realizaron ao cualificar de “lastre” para a suba de nivel competencial aos “repetidores” e aos “inmigrantes”. Cómpre non estigmatizar e menos aínda facer únicos responsables –insisto únicos- a este alumnado. Pero claro, facer unha valoración cualitativa seria tería por consecuencia anular a “equidade” do sistema educativo, tantas veces enfatizada polo informe do ministerio e os propios medios. Unha equidade que relativizo se temos en conta a elevada franxa de repetidores, a existencia de centros privados, e o feito de que exista un desequilibrio entre alumnado que require dunha atención personalizada e o alumnado que non.

En segundo lugar, ao non dispoñer de todos os datos, non sei se é pertinente establecer diferenzas e outras valoracións de corte político que nada teñen que ver coa realidade das probas. Se se comenta que o alumnado de El País Valencià, Castilla-La Mancha e Extremadura non participaron na proba, dificilmente poderíamos considerar os resultados como indicativos. O número de alumnos e alumnas que participaron nas probas foi de 27.000 (non os 25.000 que figuran no Galicia Hoxe), pertencentes a 910 centros. Hai moitos aspectos que permanece pouco claros: cantos centros e alumnado galego participaron nas probas? que distribución entre públicos e privados houbo? etc...No informe non vexo nada sobre os datos que emprega o ministerio para establecer as xerarquías entre comunidades.

De procurar probas definitorias para determinar os valores do alumnado galego habería que introducir un número moitísimo máis elevado e responder aos mesmos criterios de selección en todas as comunidades autónomas.

***

Fago esta valoración porque, a pesar de que se traten de forma secundaria as “matemáticas” e as “ciencias”, o obxectivo central das probas é a competencia chamada “comprensión escrita”.

A media combinada nesta competencia é na OCDE de: 493

As sub-escalas da compr. escrita:

a) localizar e extraer (en castelán traducen como “acceder y obtener”)

b) integrar e interpretar

c) reflexionar e avaliar

d) textos contínuos

e) textos non contínuos


A posición combinada de España:

1) Shanghai (China): 556

2) Corea: 539

3) Finlandia: 536

4) Hong-Kong (China): 533

5) Singapúr: 526

6) Canadá: 524

7) Nova-Celanda: 524

8) Xapón: 520

9) Australia: 515

10) Paises-Baixos: 508

11) Belxica: 506

12) Noruega: 503

13) Estonia: 501:

14) Suíza: 501

15) Poloña: 500

16) Islandia: 500

17) Estados UNidos: 500

18) Liechtenstein: 499

19) Suecia: 497

20) Alemaña: 497

21) Irlanda: 496

22) Francia: 496

23) Taipei chinés: 495

24) Dinamarca: 495

25) Reino-Unido: 494

26) Hungría: 494

27) Portugal: 489:

28) Macao (China): 487

29) Italia: 486

30) Letonia: 484

31) Eslovenia: 483

32) Grecia: 483

33) España: 481

34) Chequia: 478

35) Eslovaquia: 477

Posto: 33. a unha distancia de 12 ptos da media combinada; a unha distancia de 75 ptos do primeiro país. Por debaixo de 21 países da UE....

Voume quedar con algunhas das valoracións cualitativas da síntese xa referida.

***

Os resultados fan pensar que numerosos alumnos e alumnas son penalizados por partida dobre: viven nun medio desfavorecido e frecuentan un centro educativo cuxa dotación é de inferior calidade. En numerosos países existe unha forte correlación entre medio socioeconómico e resultado escolar. En España tamén por moito que se procuren gráficas para entorpecer a directa visión dos feitos. De aí a tendencia do informe a presentar gráficas eliminando as condicións socioeconómicas e culturais. Algo absurdo, xa que esas condicionantes interactúan de forma plena coa escola á hora de conformar o sistema educativo.

A desvantaxe socioeconómica é un fenómeno de múltiples facianas, e a política educativa, por si mesma, non podería atenuar o impacto, sobre todo a curto prazo. En comprensión escrita un alumno ou alumna procedente dun medio socioeconómico máis privilexiado supera aos que proceden dun entorno socioeconómico medio en 38 puntos, isto é, o equivalente a case un ano de estudos, como media, nos paises da OCDE. A distancia increméntase se falamos dun alumno ou alumna procedente dun medio desfavorecido. Máis de 50 puntos en Francia, por exemplo.

24% de mozos por debaixo do nivel 2 de competencia

15% de mozas.

I.e. en perspectiva...o nivel de abandono será maior nos mozos que nas mozas.

“Nos países da OCDE, o alumnado inmigrante de primeira xeración, isto é aqueles que naceron no estranxeiro de pais estranxeiros, acusan uns resultados 52 puntos inferiores como media con respecto ao alumnado autóctono”


***

A implicación das familias é moi importante á hora de definir os primeiros pasos dos seus fillos e fillas no mundo da lectura. Loxicamente, o alumnado con pais e nais que lles lían libros con frecuencia amosa mellores resultados.

Nos países da OCDE, 37 % do alumnado confesa que non le por pracer.

As nenas len máis e mellor ca os nenos. Nos países da OCDE dáse unha distancia de 39 puntos de media entre nenos e nenas en comprensión escrita, case un ano de estudos, e podería explicarse pola diferente motivación e implicación.

***

Unha elevada taxa de repetidores é xeralmente sinónima de pobres resultados globais.

A síntese sinala que os países que presentan unha elevada taxa de repetición, as diferenzas socioeconómicas en termos de resultados son máis marcadas, suxerindo que o alumnado que procede dun medio socioeconómico desfavorecido tende a ser máis afectado pola repetición.

Outra das valoracións da síntese que me interesan é cando remarca que unha orientación temperá do alumnado vai en detrimento dos seus resultados globais.

“Los alumnos que han repetido dos años obtienen una puntuación inferior equivalente a casi dos niveles a la de los alumnos de 4º de ESO y los que han repetido un año tienen una puntuación inferior en más de un nivel.” (p. 146, Informe Pisa do Ministerio). E se consideramos que “Los alumnos repetidores, por tanto, sufren un alto riesgo de padecer exclusión social” (p. 112, Informe Pisa do Ministerio) e que en España un 36% dos 27.000 alumnos e alumnas era repetidor en 2009, podemos pensar que o sistema non sabe dar resposta a unha enorme cantidade de mozos e mozas. E peor será se deixan o sistema educativo ao cumprir os 16 anos de idade. Se, por riba, moitos e moitas son inmigrantes....u-la equidade?

mardi 7 décembre 2010

COMEZA A CHOVER

Xa sabía que ía chover. Non polas nubes grises que saen, furiosas, de todas as partes. Senón do escrito que xa sae hoxe en Galicia Confidencial sobre o Estado de Alarma.

Entendo as críticas. Lóxico. Mais hai sempre argumentos curiosos que non acabo de entender...Entón penso que é porque figura unha descrición da miña biografía (requirida polo medio, en realidade) onde se di que son comunista. Eu penso que con iso xa chega pra situar os tópicos que un garda dentro.

E faime graza ler que existen obreiros e obreiros, que non todos somos iguais...: é o triunfo do discurso neoliberal de confrontación entre traballadores que acadou o capitalismo. A diferenciación entre traballadores é penosa. Asi nos vai. Cada un a facer a "guerra" polo seu lado (sector): asalariados públicos, asalariados privados, traballadores autónomos...e dentro de cada un destes sectores búscase crear o conflito entre os que teñen "privilexios" e os que só teñen "dereitos". Mais os privilexios proveñen en moitas ocasións do propio xestor que quere desacreditar o público indo contra el. Por iso, deberíanse revisar os salarios e poñer un tope por riba, e un tope digno por baixo. E se traballas na pública...non podes traballar na privada (en B)...

E tamén prodúceme tristeza comprobar como teñen interiorizado o discurso neoliberal de que un asalariado da función pública é outro "marciano" que vive como un "privilexiado". Isto lémbrame, jeje, o "privilexiado" que fun cando eu estiven 6 anos como (bolseiro)precario, sen cotizar á seguridade social, pero si pagando impostos. E cando comecei a preparar as opos, habíaos que dicían que eles nin tolos irían á función pública: ganábase menos que na empresa privada. E era/é certo: meu irmán, nunha empresa de calzado, gaña máis ca min. E cando puiden dicidir algo sobre o meu futuro cun certo rigor...pasaran un bo número de anos na improvisación. Meses sen cobrar. Bolsas que viñan sempre a destempo.

Mais, non me queixo. Déume pra investigar e ler. E racionalizar.

Escoitei daquela, cando era precario todo tipo de argumentos en contra da miña carreira de letras, "que non son carreiras de futuro" (todo fixeron os políticos para negárllelo). E agora, para as novas xeracións de graduados e graduadas será peor: despois do grao, un máster que se presupón prepara -mentira, levo anos e penso que ainda me preparo cada día- para a función docente (deixo de lado os enormes atrancos -de nota, de diñeiro- que atoparán para facer ese máster) e, finalmente, unhas oposicións....que ninguén garante as podas aprobar á primeira (ou mesmo que as vaias aprobar nun número de anos determinado).

Hai envexa. Pero a que, exactamente? Por aquilo que denuncian como "privilexios"? Ou sexa...queren eles ser coma min...pero critícanme?? Recoñezo que isto é dificil de entender.

Hainos que pensan que os funcionarios non deberíamos existir. Que se deben reducir de forma drástica o seu número....Que ben fixo o seu traballo a máquina de persuasión do capital!!

dimanche 5 décembre 2010

DEMOCRACIA Á ESTADUNIDENSE....MODELO PARA ZP?

Recollo a testemuña de Anna Bogaz, na súa sección "Las caras ocultas del poliedro", que sae cada mes en El Viejo Topo (nº 275, dec. 2010, pp. 6-7). Lémbrame en certo modo as formas en que o goberno ZP obrigou aos controladores a traballar.

"Venres, madrugada, 24 de setembro de 2010 en Chicago, Minneapolis e St-Paul. Axentes do FBI irromperon a punta de pistola en casas de activistas contrarios á guerra. Confiscáronlles computadoras persoais, portátiles, ao igual que fotografías e outros efectos persoais. As persoas agredidas recibiron citacións para comparecer ante un gran xurado en Chicago.
É unha pequena mostra da actual ofensiva contra a disidencia en Estados Unidos. Perséguese aos activistas pola Paz e son acusados de apoiar a "organizacións terroristas estranxeiras".
Jess Sundin, unha das activistas perseguidas, que fora a principal organizadora da marcha contra a guerra en St. Paul, Minnesota, en 2008, descibiu así o acontecido: "O venres pola mañá espertei ao escoitar que batían fortemente contra a porta da casa. Cando baixei as escaleiras, había seis ou sete axentes federais dentro da miña casa, onde a miña parella e a a miña nena de seis anos xa estaban espertos. Déronnos a orde de violación e rexistraron toda a casa. Pasaron probablemente 4 horas revisando efectos persoais, cada libro, papel, a nosa roupa. Encheron varias caixas e caixóns coas nosas computadoras, teléfonos, os nosos pasaportes. E cando remataron, como dixe, tiñan moitas caixas cheas cos meus obxectos persoais e leváronos con eles".
É a democracia made in USA"

***

Lembrade aquela norma aprobada durante a presidencia europea do goberno ZP para perseguir a toda persoa que defenda ideas "radicais"....non digo máis...

QUE HAI DETRÁS DO ESTADO DE ALARMA?


Hai, para xogar co concepto, alarma. Alarma porque o goberno do Estado desfai as normas democráticas e militariza un conflito sociolaboral que el mesmo provocou: antes, na era Aznar, outorgando salarios millonarios e outras concesións, e agora, co novo Napoleón que, desde Fomento, deseña órdagos de desafío e confrontación desde hai meses e que dous días antes de comezar unha ponte reformula as condicións laborais dun colectivo impoñéndoas.

Que agardaba o Goberno? Quizais, a propia reacción dos controladores e, quizais tamén, xa tivesen atada e ben atada a contrarreacción, a de decretar o Estado de Alarma. O cal, por outra banda, non deixaría de ser indicio do perigo que agocha este Estado de Alarma para futuras mobilizacións da clase traballadora.

(imaxe de Josetxo Ezcurra, importado de Rebelión)
***
Non son partidario de ningún tipo de privilexios que eleven por riba do común dos mortais, máis aló dun límite razonable, a ningunha persoa, sexa médico, sexa inxeñeiro, sexa ministro, sexa diplomático...Non vou falar a favor, pero tampouco en contra dos controladores que reaccionaron, como colectivo sabedor da súa incidencia, da forma máis directa que coñecen e que -estou convencido- o goberno xa prevía.

Propoño unha fábula-exemplo. Que acontecería se dous días antes do proceso avaliativo conducente a un título, o corpo de profesorado dunha comunidade autónoma, reunido e apoiado pola nomenclatura oficial, decide modificar as normas de avaliación previamente consensuadas e informadas ao corpo discente e ás súas familias? E que esas normas, loxicamente, fosen en contra da maioría, ao reclamar unha capacidade non recoñecida anteriormente como imprescindible e que sería imposible para a maioría titular en tempo e forma para entrar nas escasas prazas de "éxito" profesional?

Quero presupoñer que, ante a enorme masa de suspensos e de perda de títulos, estaríamos ante un escándalo maiúsculo. O corpo de discentes e as súas familias deciden protestar e reivindicar o mantemento das normas previamente consensuadas....pero o corpo de profesorado e a nomenclatura, sabedores da lóxica reacción, xa tiñan elaborado e preparado un decreto no que se culparía de ataque á autoridade, con pena de cárcere, a aqueles discentes e familiares que protestasen e amosasen a súa disconformidade .... A que soa forte?? Pois, en certo senso, esta fábula relaciónase de forma moi directa co acontecido.

O corpo de controladores xa viña alertando de que estaban a piques de superar as horas establecidas. Estas horas aumentaran de 1200 horas a 1700 en febreiro. E, se o corpo de controladores sinala que están a piques de esgotar ese cupo significa que alguén -o goberno- non fixo ben os cálculos e que ese mesmo goberno non convoca as prazas públicas precisas para cubrir as necesidades. E non digamos xa se non se cubre o persoal de baixa, nun traballo de enorme estres, iso obriga a unha sobrecarga horaria. Isto hai que dicilo tamén. Acontece o mesmo coa sanidade pública, onde médicos e enfermeiras, porque non se cubren baixas, vense abocados a turnos que superan a racionalidade e traballan con persoas en condicións insanas...

Saben vostedes que hai outros corpos que teñen tamén no seu día a día un tope-horario e que non poden superar...supoño que si. Un deses colectivos é o de camioneiros. Se a garda civil os "pilla" con máis horas do permitido...zas! multa ao canto.

Algo semellante acontece cos controladores. Que pasaría se acontece un accidente de avión no que morren máis de 400 persoas e se comprobase que o controlador xa superara as horas?? A quen culparía o goberno? A quen culparía a sociedade?

***

O que está detrás é unha forma de gobernar: lamentable e deleznable no fondo, que atenta contra os dereitos da clase traballadora e que vai en contra do principios máis esenciais dunha Democracia. Os dereitos adquírense en duras mesas de diálogo e negociación e...debe ser nesas mesas onde se deban re-negociar as novas reformulacións dos mesmos.

Pero o goberno goberna a base de decreto-lei, esa fórmula que tanto se criticara a Aznar..que tanto criticaran os do PSOE. Cando fomos á folga xeral o 29 de setembro de 2010 foi por ese mesmo motivo. Imposición de condicións sociolaborais sen que estas sexan negociadas.
***

Detrás do Estado de Alarma está o alarmante déficit democrático de toda a nosa sociedade: a das bases, dispostas a aceptar que entre o exército en xogo, e a das xerarquías. As bases culpando de forma única aos controladores. As xerarquías, gozosas de que así sexa para aplicar ese castigo tan populista de "levalos ao paredón", "que vaian á cola do paro", e outras lindezas escoitadas para encubrir as súas prácticas empresariais á hora de solucionar problemas sociolaborais.

E todo para facer invisible o feito de que se privatice a xestión dos aeroportos, o feito de que se retire a cobertura a parados de longa duración, e outras prácticas contrarias aos intereses da clase traballadora. En xogo están os postos de traballo das máis de 12.000 persoas que integran AENA.

Negaralles a sociedade o dereito a loitar polo seu emprego? Pensemos. Chega o Nadal. Unha época de incidencia "aérea". Se eu, como traballador, quixese defender o carácter público da miña empresa, e garantir o meu futuro laboral, de seguro que me manifestaría neses días e que faría algún tipo de folga neses días. Explicaríao mediante todos os medios dispoñibles sabendo que os medios de persuasión cargan as balas en contra do corpo dos dereitos da clase traballadora. Así, as persoas tan desexosas de voar e ter vacacións (deixo para outra ocasión esta voracidade por voar co ben que se está en casa, repousando e organizando o traballo que queda por diante) saberían que: a) hai un problema laboral; b) vai haber manifestacións e folgas; c) vai haber problemas para voar; d) ergo...planifico de forma diferente a miña viaxe. Claro está...comprobado está que hai quen vive en "Marte" e que, de seguro, colapsarán os aeroportos reclamando o seu "dereito" (sic) a voar.

E, claro, cando iso suceda, eu, como traballador, a pesar de exercer un dereito, penso que superior ao de voar, tamén debo estar exposto a que veña un militar coa súa pacífica arma a obrigarme a traballar e a renunciar ao meu dereito de folga porque aqueles que me atacan decretaron un novo Estado de Alarma...

***
Un par de días despois de ter escrito esta reflexión, chegoume unha análise interesante, e que non discorda no esencial da que fago eu, no blog Quilombo, de lectura moi recomendable. Ou mesmo estoutra que realiza un fermoso intertexto coa obra de Bertolt Brecht. Poño tamén a ligazón a un par de videos de sobre os controladores descargables en youtube e que obedecen a informar sobre as consecuencias da liberalización e do decretazo modificando o convenio dos controladores nun conflito que non é de agora.

mercredi 1 décembre 2010

QUE VIDA VIVIMOS?

Si
xa estou
unha vez máis

peiteado a medias
co frío presentido no corpo
e vestido ás présas

Tan só sento
un chisco


Os pasos encamíñanse
sabedores
no mesmo percorrido
tantas veces percorrido
que cansa pensalo

Estrada
quilómetros de fume
e frío e choiva ou sol
se cadra a sorte
pero é inverno

Mentres vou
alumeo estes versos
e dígome
"que vida vivimos?"

Vexo aos coches lanzados
nunha e noutra dirección
as vidas crúzanse indiferentes
a non ser
un semáforo mal distanciado
un xiro mal anunciado
entón os verbos e as mentes
alumean ese demo
o que todos levamos dentro

E seguimos o paso
por unha estrada
demasiado transitada
demasiado coñecida
e recoñeces cada unha das fochancas
como amantes eternas
que aniñan no teu ollar
sempre están aí eternas
incansables

E liberamos un chisco os pensamentos
o marido
a muller
os nenos ou as nenas
os amigos
a familia
o can
o gato
ou simplemente a casa

nalgo diso está a nosa cadea dos sentimentos

Pero o noso tempo non é pra iles
non é pra nós sequera

non podemos
non nos deixan

Non nos avisaron
vivir era outra cousa
ou
isto é vivir?

Asinamos un contrato
demasiado cruel
que nos ata a unhas paredes
tanto dá a súa cor
son paredes
e están sempre envolvendo
ao noso tempo
vixiando que nada
nada
impida a realización do contrato asinado


E xa sabes
todo vai

o café
as pastas
o xornal
as novas
a política
os malos políticos
o tempo
o frío

e quéixaste
de todo e por todo

pero non actúas

non podemos
non nos deixan

ou iso cres

Pasa o tempo
de volta
retorno ao eterno retorno
estrada
frío
escuridade
choiva

obrigas
e máis obrigas
que quedan como queda o diñeiro
da cesta da compra na tenda

E chega a cea
os encontros cos seres
queridos cada vez máis distanciados
ou coa túa soidade

e saen
e non queres
as rutinas como as espiñas das rosas
estás cansa
estás canso
mañá é outro día

E cando te deitas
diste

"As horas do tempo namorado
u-las?"

Mañá é outro día

1-decembro-2010
"No camiño, eterno e frío, que me leva de Brión a Cesures todos os días"

LETTRES POUR UN JEUNE POÈTE

Do fermoso libro El árbol rojo, unha antoloxía de Andrés Rubio para a editorial Demipage (2010) que recolle versos para "ceremonias laicas" como nacementos, unións de persoas e despedidas eternas, recupero un fragmento.

Trátase dunhas liñas que o poeta alemán Rainer María Rilke (Praga, República Checa, 1875-Val-Mont, Suiza, 1926) destina a Franz Xaver Kappus entre 1902 e 1908 e publicadas en 1929, de forma póstuma, co título de Cartas a un joven poeta.

Ofrézoo en francés primeiro e despois, en galego, traducindo da edición en castelán que figura na edición de Andrés Rubio (p. 32):

"L'amour d'un être humain vers un autre: c'est peut-être la chose la plus difficile qui nous soit confiée. La plus grande, l'épreuve suprême, la tâche face à laquelle toutes les autres tâches ne sont que préparation. C'est pour cela que les jeunes ne peuvent aimer encore, en tout ils sont débutants. Ils doivent l'apprendre. Avec tout leur être, avec toutes leurs forces réunies autour de leur coeur, solitaire et angoissé, qui bat avec désordre, ils doivent aprendre à aimer"


"O amor dun ser humano cara outro: isto é quizais o máis difícil que nos encomendaron. O máximo, a proba suprema, a tarefa da que todas as demais tarefas son preparación. Por iso os mozos aínda non poden amar, pois en todo son principiantes. Teñen que aprendelo. Con todo o seu ser, con todas as súas forzas reunidas ao redor do seu corazón solitario e cheo de anguria, que palpita con alboroto, teñen que aprender a amar"

mardi 30 novembre 2010

O CÍRCULO QUE SE PECHA SOBRE NÓS

Ás veces, é certo: en tempos de baleiro, a filosofía pode enchernos. Descubrín a André Comte-Sponville hai un par de anos. Un libro sobre o de Rerum natura de Lucrecio e outro sobre aforismos e diversos tipos de reflexións sobre a súa actividade filosófica.

Hoxe caín sobre un libro seu, La felicidad, desesperadamente (Paidós, 2010) e, o baleiro, enchéuse. Que é a filosofía? Quédome coa definición de Epicuro:

  • "A filosofía é unha actividade que, mediante discursos e razonamentos, procúranos a vida feliz"

A vida feliz entendida de forma filosófica, isto é, sabedoría. Unha felicidade que se acada en relación coa idea de verdade. E quédome coa reflexión de Comte-Sponville:

  • "Máis vale unha verdadeira tristeza que unha falsa alegría".
Tamén que, nesa procura, o esencial é
  • "non mentir e, antes, non mentirse. Non mentirse sobre a vida, sobre un mesmo, sobre a felicidade"
Estou agora absorto na circularidade filosófica que establece o primeiro capítulo do libro, "La felicidad fallida o las trampas de la esperanza" (pp. 21-36). Neste capítulo repousa a esencia que move os fíos da insatisfacción permanente na que semellan moverse esas persoas que sempre queren máis...pensando, erradamente, que así serán felices.

Recolle o autor unha anécdota que Malraux contaba. Logo de atoparse cun sacerdote, Malraux pregúntalle: "Padre, dígame que descubriu, en toda esta vida de confesor...?" E O sacerdote responde: "La primera que la gente es mucho más desgraciada de lo que creemos. La segunda, que no hay grandes personas". Sublime!

Por iso, ensina Comte-Sponville, temos que aprender a filosofar, isto é tender a esa procura de felicidade (sabedoría), antes de que sexa moi tarde, definitivamente tarde. Eu diría que desde que poñemos o pé nunha escola a filosofía debera acompañarnos.

O sendeiro reflexivo lévamos a interrogarnos por que as persoas non son felices. E o motivo pode repousar no desexo e na carencia.

  • "Non hai amor feliz: mentres o desexo é carencia, a felicidade escápasenos"
Desexamos o que non temos. E proxectamos idea de felicidade sobre esa "conquista". Gústame a ilustración da anécdota de Proust na magna obra Na procura do tempo perdido. En efecto, mentres Albertine está lonxe del, sofre e padece, necesítaa e faría todo o que puidese para estar con ela; mais, cando está con ela abúrrese e está disposto a todo con tal de que marche.

Será certo o que Comte-Sponville di? Que é doado amar a quen non temos, a quen non vive con nós, que iso é estar namorado e que, cando temos o que xa non nos falta e nos aburrimos temos vida de parella e que iso "rara vez é suficiente para a felicidade"?

  • "A vida oscila, coma un péndulo, da dor ao hastío. Sofremento porque desexo o que non teño e sofro por esa carencia; aburrimento porque teño o que desde ese instante xa non desexo"
Si, concordo, o filosofar pode encher un baleiro e fai que un tenda ao camiño da sabedoría. E sabendo que somos, e cales son os nosos límites, e se descubrimos que podemos vivir de forma suficiente...quizais tendamos a esa felicidade, fin último da filosofía.

BANCA ÉTICA FRONTE A BANCA CONVENCIONAL

O amigo Raúl Asegurado expón e contrapón os intereses e fins da banca ética fronte á convencional. Desde AIS O PETO, asociación de interese solidario, ata FIARE GALIZA, pasando por COOP 57, hai formas alternativas e máis xustas de empregar o diñeiro...

E como proba, relacionada coas fusións e outras idioteces do sistema bancario español, a xenerosa oferta do goberno, que podedes ler na seguinte ligazón, onde se prometen axudas a cambio de peches de sucursais e despidos de traballadores e traballadoras...si señor...política social.

lundi 29 novembre 2010

SI EL HOMBRE PUDIERA DECIR, DE LUIS CERNUDA


Si el hombre pudiera decir lo que ama,
Si el hombre pudiera levantar su amor por el cielo
Como una nube en la luz;
Si como muros que se derrumban,
Para saludar la verdad erguida en medio,
Pudiera derrumbar su cuerpo,
Dejando sólo la verdad de su amor,
La verdad de sí mismo,
Que no se llama gloria, fortuna o ambición,
Sino amor o deseo,
Yo sería aquel que imaginaba;
Aquel que con su lengua, sus ojos y sus manos
Proclama antes los hombres la verdad ignorada,
La verdad de su amor verdadero.


Libertad no conozco sino la libertad de estar preso
en alguien
Cuyo nombre no puedo oír sin escalafrío;
Alguien por quien me olvido de esta existencia mezquina,
Por quien el día y la noche son para mí lo que quiera,
Y mi cuerpo y espíritu flotan en su cuerpo y espíritu
Como leños perdidos que el mar anega o levanta
Libremente, con la libertad del amor,
La única libertad que me exalta,
La única libertad por que muero.

Tú justificas mi existencia:
Si no te conozco, no he vivido;
Si muero, sin conocerte, no muero, porque
no he vivido

(Andrés Rubio, El árbol rojo. Versos para ceremonias laicas. 40 poetas ponen voz a nacimientos, bodas y funerales, Demipage, Madrid, 2010, pp. 19-20)

dimanche 28 novembre 2010

O DEREITO A ESCOITAR RELATOS

1. Todo neno e nena, sen distinción de etnia, idioma ou relixión, ten dereito a escoitar os máis fermosos contos da tradición oral dos pobos, especialmente aqueles que estimulen a súa imaxinación e a súa capacidade crítica.
2. Todo neno e nena ten dereito a esixir que seus pais e súas nais lle conten contos a calquera hora do día.
3. Todo neno e nena que por unha ou outra razón non teña a ninguén que lle conte contos, ten absoluto dereito a pedirlle ao adulto da súa preferencia que llos conte, sempre e cando este demostre que o fai con amor e tenrura, que é como se contan os contos.
4. Todo neno e nena ten dereito a escoitar contos sentado ou sentada no colo dos seus avós e avoas.
5. Todo neno e nena está no dereito de saber quen son os principais autores de contos. As persoas adultas están na obriga de poñer as súas historias ao alcance dos nenos e nenas.
6. Todo neno e nena goza a plenitude do dereito de coñecer as fábulas, os mitos e lendas da tradición oral do seu país.
7. O neno e a nena teñen dereito a inventar e contar os seus propios contos, así como a modificar os xa existentes.
8. O neno e a nena teñen dereito a esixir contos novos. Os adultos están na obriga de nutrirse permanentemente de novos e imaxinativos relatos, propios ou non, con ou sen reis, longos ou curtos...O único obrigatorio é que estes sexan fermosos e interesantes.
9. O neno e a nena sempre teñen dereito a pedir outro conto e a pedir que lle conten un millón de veces o mesmo conto.
10. Todo neno e nena ten dereito a medrar acompañado das aventuras de "Polgariño" e "Merlín", daquel cabalo que era tan bonito..."

Este decálogo reprodúzoo do suplemento Lecer do Galicia Hoxe (28-11-2010), onde se fala das fermosas iniciativas do "atrapador de contos", Anxo Moure....

AS XUNTANZAS PERIGOSAS

Hai unha novela francesa bastante reveladora do que acontece cando te xuntas de forma perigosa con xente coa que é preferible, quizais, manter distanciada nun primeiro momento. A novela é Les liaisons dangereuses.

Isto non é unha presuposta ración de elitismo literario. Sabemos que esa novela foi levada ao cine...e tamén que o presidente do Estado lévaa ao escenario político con enorme profusión.

Onte, sen ir máis lonxe, nunha foto de familia ben ilustrativa, ZP reforzaba a súa relación cos donos das fortunas enonómicas máis importantes do Estado e máis aló. Eses mesmos que recibiron enormes contías económicas porque non foron quen de percibir que estouraba a ilusión creada por eles e inoculada, coa compricidade de todos os medios de persuasión, no imaxinario social. Eses mesmos que, coa reforma laboral, aínda reciben máis liberdade pra despedir aos seus traballadores e traballadoras.

Resulta que ainda queren máis carnaza. Podemos tremer...ou podemos actuar. Os de abaixo non podemos seguir soportando os seus pés sobre as nosas gorxas...ou si?

Acelerar as reformas significa menos recursos pra os de abaixo, menos servizos públicos, menos defensas contra o ataque.

Non hai remedio posible dentro do capitalismo salvaxe. O neoliberalismo levou a ilusión irlandesa ao pozo. Agora coñecerán a receita neoliberal en todo o seu esplendor....diñeiro a cambio de privatizar servizos públicos. Ese é o pastel que buscan os poderosos. A xustificación téñena. A nós non deixar que nos convenzan de que é polo noso ben.

vendredi 26 novembre 2010

PINTADAS XENÓFOBAS E RACISTAS EN COMPOSTELA



Unha enorme parede da avda de Lugo en Compostela, e quen sabe se máis espazos, víronse sacudidos pola man racista e xenófoba da ignorancia, da estupidez e da imbecilidade humana máis absurda.

A reacción do grupo de Esquerda Unida foi radical. Puxémonos en contacto co Foro de Inmigración e elaboramos un comunicado que apoiamos con fotos.

O acto perpetrouse no manto que ofrece a noite para a covardía.

As mensaxes son ofensivas, directamente racistas e xenófobas.

Sempre hai xente que banaliza estes actos xenófobos e racistas, que non lle dá importancia. Eu penso que non se pode banalizar: a súa mensaxe destrutiva, populista e demagóxica prende. Queda no imaxinario.

Cando entrarán a paz, a concordia, o respecto, a relación intercultural neses imaxinarios? Ese é o duro reto do futuro...porque, de non acadalo, non haberá sociedade xusta e menos democracia.

Agardemos que o concello limpe canto antes este golpe á convivencia.

jeudi 25 novembre 2010

NÓS

Entregamos de nós
a vida enteira
en espasmos
en xiros
e agardamos na soleira da porta
á procura dunha ollada
dun sorriso
o ánimo preciso para saír e camiñar
sequera con medos arcaicos
tan primitivos que roen

Entregamos tanto de nós
día a día
que doe
cando no espello ves ausencias

Entregamos tanto de nós
día a día
que doe
cando nas mans respiras a soidade
devoradora
profanadora

Entregamos de nós
a vida enteira
ás veces sen nada
a cambio de todo
non queda nada

As rúas cementan nas torres
as esperanzas liberadoras das utopías

agarda nunha caixa forte a chave

Remata o día
e ao durmir soñamos de novo
que mañá ao espertar

quizais

algo quede en nós

19-novembro-2010

"Porque cada día hai que procurar as razóns para amar e ser"

mardi 23 novembre 2010

NON XOGUEMOS COAS VIDAS HUMANAS!

Semella que houbo exercicios militares con armas e fogo reais na fronteira, delicada e incerta, que separa o Norte do Sur do que debera ser, quizais, unha única e unida Corea. Eses exercicios, a pesar dos avisos do goberno do Norte para que se suspenderan, proseguiron e foron considerados como unha ameaza real. Ameaza á que o Norte respondeu con fogo e os do Sur con máis fogo real...Hai mortos e feridos...

Por favor non xoguemos coas vidas humanas....e menos en nome dunha territorialidade que debera resolver a diplomacia...se realmente existise esa palabra e se realmente fose unha negociación limpa entre Norte e Sur sen presenza dos EE.UU. desexosos de seguir coas súas estratexias en todo o planeta.

A Paz é o camiño! Sempre!

dimanche 21 novembre 2010

EN DEFENSA DA SANIDADE PÚBLICA


Faltan poucas horas. O desafío está lanzado. E non só contra as políticas privatizadoras da dereita de Feijóo, senón contra a propia climatoloxía -chuvia e negrura no ceo- e contra a nosa propia apatía como sociedade.

O capitalismo, escola da resignación, non pode levarse todo o que custou tanto esforzo á clase traballadora acadar.

Ás 12 h na Alameda de Compostela están convocadas todas as plataformas comarcais das distintas áreas sanitarias integradas dentro de SOS SANIDADE PÚBLICA e que agrupan a sindicatos, organizacións sanitarias, organizacións políticas, asociacións veciñais...

Agardemos un éxito de xente razoable. Que non teñan escusas para silenciar a protesta indignada da xente.

Os servizos públicos como SANIDADE, ENSINO, SERVIZOS SOCIAIS non poden colocarse baixo o paraugas cheo de buratos do lucro, da competividade empresarial. O ben público é o noso patrimonio. A nós demostrar que o queremos manter.

Xa vos contarei.

***

Éxito, como resposta, ollade o video que divulga Galicia Confidencial.

Apertas. E cómpre seguir na loita.

mercredi 17 novembre 2010

SOBRAN AS PALABRAS...

O FUME DOS COMPROMISOS ASINADOS

EIS A SOLUCIÓN CONTRA A POBREZA

Estudar aos ricos, non aos pobres. Sabemos moito destes últimos, e pouco dos primeiros. Iso pensaba, con razón Susan Georges. En certo modo, aínda que sexa dunha forma tanxencial, estas palabras insírense nese sendeiro.

O detonante foi, logo da semana contra a pobreza, ver como os tres grupos parlamentarios de Galicia asinaban –un máis- un documento contra a pobreza auspiciado pola Coordinadora Galega de ONGD’s. E como, en todas as tribunas mediáticas de medio mundo, saían fotos e discursos de compromisos e promesas de salvación...

No momento imaxinei que a sinatura, por parte dalgúns, formaba parte da representación dunha farsa, onde a palabra, por sortilexio das artes escénicas, se volve fume e inexistencia.

Días despois, cando coñecimos as diversas partidas orzamentarias da Xunta de Galicia para o 2011, nunha columna de opinión deste GC, vimos como desde a Coordinadora Galega de ONGD’s xa se laiaban da falta de compromiso coa Cooperación ao Desenvolvemento. Alguén dubidaba que iso ía ser así??

Se ollamos para a partida destinada no 2011 ao Plan de Loita contra a Pobreza e a Exclusión Social, veremos como os 12.985 euros previstos son unha ofrenda ao fume liberador dos compromisos. E demostra a verdadeira faciana dos que din gobernar en nome de todas as persoas....

A voracidade do capitalismo salvaxe non coñece freo: millóns de persoas en todo o planeta viven na indixencia. Nos EE.UU. hai uns 45 millóns de persoas empobrecidas. De forma diaria, na gran vila capitalista chamada Nova Iork, unhas 1.500 persoas somerxénse no lixo á procura de alimento. En Galicia un 19,1% das persoas vive na soleira da pobreza, 5 puntos máis que en épocas de suposta bonanza da economía capitalista. Moito máis, xa daquela, que en calquera dos países centrais da UE. Entón, habería que preguntarse como é posible que iso puidese acontecer...

Jean Ziegler (El odio a Occidente, 2010) lémbranos que a austeridade aplicada ao Programa Mundial de Alimentos da ONU (de 6.000 millóns a 4.000 millóns) levou a suprimir en Bangladesh a anulación das comidas escolares destinadas a un millón de nenos famentos. E no campo de refuxiados de Kenia, 300.000 somalís só poden recibir unha ración diaria de 1.500 calorías, cando o pertinente sería 2.200 calorías.

E iso despois de que no ano 2000, cento noventa e dous estados membros da ONU asinaran en Nova Iork os Obxectivos de Desenvolvemento do Milenio (ODM) que deberían levarse a cabo entre o 2000 e o 2015. Eses obxectivos falaban de: 1) erradicar a pobreza e a fame; 2) garantir a todos os nenos e nenas unha educación básica; 3) promover a igualdade entre sexos e a autonomía da muller; 4) reducir a mortandade infantil; 5) mellorar a saúde das nais; 6) combater a sida, a malaria e outras epidemias; 7) garantir a protección do medioambiente; 8) establecer un pacto mundial para o desenvolvemento.

Xa pasaron 10 anos e todos os índices que describen aos 8 ODM...non deixaron de medrar...en prexuízo dos máis empobrecidos. Asinar documentos é o que mellor saben facer os nosos desgobernadores, pero seguir as letras impresas do asinado....E iso é o que se agocha detrás do feito de que os desnutridos pasasen dos 785 millóns de persoas no 2000 aos 854 millóns no 2008. O cinismo dos países enirquecidos non deixa de ser aterrador.

Por iso, neste instante de naufraxio, a política de austeridade da política capitalista aínda doe máis. Aplícase a todo o que afecta á igualdade de oportunidades reais entre as persoas. E mentres, os ricos son máis ricos. As maiores fortunas da lista Forbes aumentaron o seu patrimonio con respecto ao 2009 (+0,5 billóns). Os bancos acaparan as vivendas embargadas. Os executivos volven a ter retribucións millonarias análogas ao 2007. Ante esta insultante demostración de inxustiza social, un pregúntase como os empobrecidos non reventan un sistema que os deixou sen vivenda, sen traballo e a expensas da caridade. E só podemos imaxinar que a poderosa máquina de persuasión do capitalismo fai todo o posible para asentar un seductor pero falso imaxinario que lle permita seguir dominando ao pobo.

Hoxe, o acceso á igualdade de oportunidades non é un dereito. O Estado acordou adelgazar conforme ao que queren os organismos de chantaxe internacional (BM, FMI, OMC) e ir minguando os recursos para manter uns servizos públicos de calidade, eficaces e eficientes. Sen servizos públicos, as xentes do común, as que realmente padecen as consecuencias do capitalismo salvaxe, non contan con nada para facerlle fronte á perda. Perdido o dereito, o Estado acepta entregar unha cantidade de diñeiro a empresas (normalmente relixiosas) para que se ocupen como poidan –malamente- da enorme e crecente cantidade de persoas que se achegan á procura de alimentos, roupa e un cáseque improbable traballo. O dereito vólvese caridade.

Como é posible que ningunha das medidas económicas de rescate financeiro dos bancos (na zona Euro en outubro de 2008 os Estados liberaron un billón setecentos mil millóns de euros) derivara nun beneficio real para as persoas? Porque esa non era desde logo a finalidade. A austeridade neoliberal derivou en ERE’s, desemprego, perda de vivenda, perda de dereitos, que só afectaron ás persoas do común. E os ricos, aproveitáronse ben da situación tal como demostran os incrementos patrimoniais dos máis ricos. No tocante aos españois: + 26,3% (Manuel Jove), + 17,6% (Alicia Koplowitz), + 54,5 (Botín), + 36,6 % (Amancio Ortega).

Fronte a este naufraxio, non cabe asinar documentos que non compremeten a nada. Deberan ser xudiciables. Procuremos alternativas. Por exemplo, e só poño unha pequena mostra: unha banca pública formulada segundo os preceptos da banca ética e solidaria; o establecemento dunha renda básica; unha fiscalidade progresiva que redistribúa a riqueza en forma de servizos públicos de calidade, eficaces e eficientes; academos que o acceso á igualdade de oportunidades sexa un dereito e non unha caridade.

mardi 16 novembre 2010

OS MUROS....COA CÁLIDA VOZ DE EDUARDO GALEANO

Hoxe, que estou triste, preciso escoitar a cálida voz de Galeano describindo o inxusto debuxo que recorre as liñas do planeta. Fala sobre todo do Sáhara. Fala de xustiza no medio dun océano de inxustizas.

Os seus muros 1 e o muros 2 relatan moi ben o meu sentir, o sentir solidario...

Escoitalo é comprender que hai entre as mans cando collemos unha morea de area e ...entre os dedos esváese sen que poidamos retela.

Hoxe estou triste porque sei que as Leis de Estranxeiría, como a española, tamén son un enorme muro que impide construción de proxectos de vida...e vaise unha persoa amiga quizais movida por esa imposibilidade, quizais movida polo desexo de voltar á súa terra transoceánica, quizais...

lundi 15 novembre 2010

OS DEREITOS HUMANOS NOS PASAPORTES

Xa comentei noutro espazo que fixen meu o adaxio de Grasci: "traballo co pesimismo da razón, pero co optimismo da vontade" e que iso derivou na miña propia frase exemplar: "se outro mundo é posible, a utopía é probable".

Por iso, anímovos a asinar a campaña para que nos pasaportes españois figuren artigos da Declaración dos Dereitos Humanos...quizais así os malvados, ao ver as letras impresas, se vexan impelidos a non ser...malvados.. O enlace pra asinar ven ao final do artigo que anima a facelo publicado en Rebelión.

OS CAMPOS DE GOLF XA NON PIDEN AUGA...PIDEN DIÑEIRO

Interesante lectura do artigo que publica Diagonal sobre o negocio (en caída libre) dos campos de golf. Ante pedían auga, agora piden o noso diñeiro. Lectura recomendable. Ah! e como se menciona no artigo até nisto o público entrégase ao lucro privado, a mellor maneira de gobernar de (Des)Esperanza Aguirre:

"En la Comunidad de Madrid hay previstos 28 campos de golf más
, la mayoría considerados públicos porque se harán en terrenos públicos, incluso en zonas protegidas, pero con gestión privada".

Sobran os comentarios do "ben" que están actuando estes desgobernadores dos bens públicos.

A SOLIDARIEDADE COMEZA NA LOITA POLA INFORMACIÓN NON MANIPULADA

A auga, o ben común, en constante desbaldimento. A información que contén o video que adxunto é elocuente. Acontece en Colombia, onde as forzas destrutivas queren acaparar todo para seu interese privado e lucrativo.

Colombia queda lonxe, certo. Pero podemos actuar divulgando e loitando de forma solidaria pra que se saiba que acontece. Non desexes para o próximo o que non queres para ti.

Enlace ao video que a TV Colombiana se nega a pasar.