dimanche 28 août 2016

QUE QUERES SER CANDO MORRAS?

Os meniños formulan, case sempre, agudas preguntas que as persoas adultas tendemos a deixar sen resposta; mesmo, ás veces, escoito e vexo improcedentes momentos que un pai ou unha nai nunca debera ter se non quere matar a curiosidade por aprender, esencial para as crianzas. 

Recoñezo que a pregunta que fixo un pequeno provocou xiros e reversos no meu entendemento para procurar unha resposta axeitada. Tras pensar, díxenlle que dubidaba entre ser un libro (de poesía, por suposto) ou unha escultura. 

Unha vez superada a inquedanza natural que me causara a pregunta, agardei para ver cal era a súa reacción. Foi sinxelamente análoga a "que queres ser de maior". E, no entanto, a min, de pensamento demasiado reflexivo, levoume a afondar nas dúas alternativas que lle dera. 

Mais, certamente, a alternativa pétrea era a que me rebulía. Rebuscando nas miñas notas, as que deixo por escrito nos cadernos de pensamentos, atopei algunha posible relación lóxica e tiña que ver cunhas ideas que recollera sobre un dos escultores que máis e mellor me emocionan, Auguste Rodin, o autor da marabilla que é esa escultura que enlaza o amor coa eternidade, "le baiser" (o bico). Recoméndovos a viaxe, imaxinando, polo seu museo, en París ( MUSÉE RODIN, MAGIE ). E cando remiro a forza dese amor entregado, entendo perfectamente que quero ser cando morra. 


De posuír dúas portas a unha eternidade pétrea, deixaría que unha delas se abrise sobre a escultura "le penseur" (o pensador), a outra sobre "le baiser". Creo que definen de forma clara sobre que xira o meu universo existencial.

samedi 27 août 2016

RECREANDO OS MONSTROS QUE AMAMOS

A verdade é que só a poesía, o exercicio de escribir e deixar ir o meu maxín, posúe a innegable forza de calmar a rabia que aínda aniña no meu interior. Xa levo uns días e procuro que non me borren o sorriso nin os desexos de transformar a realidade, sequera desde a utopía que se pode construír desde unha aula. Utopía emancipadora...a pesar das persoas que viven por e para si mesmas. 

Estou rematando a lectura da prosa autobiográfica do gran poeta Charles Simic, El monstruo ama su laberinto (Vaso Roto, 2015) e vexo moitos aspectos que nos emparentan, desde a súa defensa da integridade da persoa fronte á tribo, ate o eloxio da imaxinación e a crítica aos deconstrucionistas. Mais, no fondo, o que me une a Simic é unha especie de fina ironía fronte á estupidez e a necidade que son, precisamente, os valores de quen nos goberna e mesmo, por desgraza, daqueles que desexan facelo. E todo por asumir as propias prácticas do capitalismo. A esquerda non pode ser esquerda se asume sen conciencia crítica as ferramentas de dominio e submisión, de control e censura que emprega o capital.

Deixarei nestas palabras algunhas mostras do inxenio irónico de Simic:

Sobre a sociedade absurda en que vivimos:
"la estupidez es la especia secreta que a los historiadores les cuesta identificar en esta sopa que no dejamos de sorber" (p. 34)
"en democracia, la tarea principal de una prensa libre es encubrir el hecho de que unos pocos gobiernan el país" (p. 38)
"los sirvientes de los ricos y poderosos están convencidos de que el resto de nosotros les envidiamos su servidumbre" (p. 44)

Sobre a esencia que vive na poesía:
"la belleza de un momento fugaz es eterna" (p. 49)
"un árbol lleno de hojas oscuras ansioso por contarnos sus sueños" (p. 50)
"el poema que quiero escribir es un imposible. Una piedra que flota" (p. 57)
"mi ambición es arrinconar al lector y hacerle imaginar y pensar de otra manera" (p. 58)
"los poetas y escritores que admiro estuvieron solos. También la filosofía está siempre sola. la poesía y la filosofía crean lectores lentos y solitarios" (p. 60). 
"soy un presidiario de todos los jardines del edén, de todas las utopías concebibles" (p. 74)

O estilo é sentencioso, como se deitara aforismos. E deixo fóra as súas observacións crúas sobre os nacionalismos e as relixións...

Mentres lía a Simic o meu maxín galopaba ao pé dun volcán, tan vello que ate as árbores teceron raíces para, de forma mesmo burlona, ensombrecer o que un día foi
lava ardente. E eu, artífice da nada e creador do baleiro, xoguei cos dedos, apalpando, curioso, á procura dalgun vestixio de cinza para darlle o último alento de vida. O amor merece a pena amarse por moito que un presinta que é vello de máis, por momentos, para a loucura que representa namorarse...mais, como di Simic, só así, amando con loucura, poderemos coñecer realmente a esoutra persoa...





 




lundi 15 août 2016

POR UN PASAPORTE DOS DEREITOS HUMANOS PARA CONSTRUÍR A DEMOCRACIA. A ACHEGA DA MAREA DO POBO

 Inmersos nesta campaña de primarias de EN MAREA, onde, como xa comentei noutras entradas deste meu blog, debera imperar máis a cooperación ca a confrontación, teño a ocasión de repensar moito en que se está convertendo o que os medios, de forma interesada, chaman 'nova política'. 

Estou integrado na candidatura coñecida como A MAREA DO POBO, onde figuro como terceiro candidato. A verdade é que agardo que o destino destas primarias me permita seguir defendendo principios fundamentais como son, principalmente, a radicalidade na defensa do carácter público dos servizos esenciais para a vida como son a sanidade, a educación, a cultura, a terra e os seus froitos, a xustiza, así como quero seguir traballando cos colectivos sociais coma o Foro Galego de Inmigración, Coordinadora Galega de ONGD's, SOGAPS ou EAPN para que as voces das persoas menos favorecidas por este sistema capitalista depredador e caníbal sexan escoitadas no Parlamento de Galicia. Antes de estar onde milito hoxe, xa desenvolvía a miña acción política nas frontes antixenófobas e antiracistas, explicando que, de seguirmos polo sendeiro da Europa-Fortaleza, chegaríamos a onde chegamos hoxe nesta Europa descabalgada dos valores da fraternidade, da solidariedade. Por iso, creo na radicalidade dunha cidadanía inclusiva, onde o noso pasaporte sexan a garantía e respecto polos Dereitos Humanos.

Hoxe, dentro da campaña de primarias, estivemos en Ferrol para presentar un documento que nos define e reúne aos homes e mulleres de A MAREA DO POBO, un documento de 25 grandes propostas para termos un goberno de esquerdas o 25 S. Dediqueime a facer unha presentación da idea do valor de que detrás de nós está a tradición de tantos anos de loita por unha democracia de verdade e acheguei o bosquexo sobre os eidos da economía e do emprego, así como enfaticei a necesidade de que poñamos os alicerces dunha verdadeira democracia participativa.

A nº2 da candidatura, Lorena Dapena, centrou a súa exposición na necesidade de que recuperemos a educación coma un servizo público de calidade, onde os copagos introducidos por Feijóo sexan, se somos quen de gobernar Galicia, un mal recordo. Cómpre que recuperemos recursos perdidos, investimentos en persoal e infraestruturas, e que vaiamos reducindo os concertos educativos. Tamén apelou a que as políticas da Xunta, se chega a esquerda, teñen que dotarse do orzamento suficiente e do desenvolvemento de políticas transversais que fagan que, desde todos os departamentos da Xunta e de todas as administracións públicas, se definan políticas de igualdade que elimine a discriminación que sofre, hoxendía, a muller galega.
 
Como berraba hoxe Nicanor Acosta, nº 5 da nosa candidatura ás primarias de EN MAREA, "nos están roubando, nos están timando" e iso xa implica que teñamos que unirnos e defendernos dos ataques da dereita e dos poderosos. E que esa unión é necesaria para que a xustiza recupere o seu sentido e o seu norte, hoxe entregado a demasiadas opacidades e intereses espúreos.

'Malay', a nº 6, defendeu, o noso compromiso para cos servizos públicos e, desde a súa experiencia como docente, explicou as liñas mestras das nosas propostas en materia sanitaria, onde as privatizacións ameazan con expulsarnos ás persoas da xusta atención sanitaria que nos merecemos.

Alicia, a nº 8, explicaba, desde a súa experiencia de peixeira, de muller que vive os efectos dunhas políticas que van en contra do noso Mar e do noso Agro, que cómpre unirnos para aplicar un cambio de política, que defenda os nosos sectores primarios e o valor da proximidade.

Repito, non somos só persoas, hai experiencia e hai unha bagaxe que poñemos a disposición do proceso en marcha que é EN MAREA.

Rematarei cunha frase dunha das persoas que máis me influíron no pensamento e na acción, Eduardo Galeano: "Hay un único lugar donde ayer y hoy se encuentran y se reconocen y se abrazan. Ese lugar es mañana."