RESISTIR EN MEDIO DOS NEGROS PRESAXIOS

Resulta difícil escoitar os relatos en primeira persoa de anguria e desesperación da poboación grega. Emociónome e percorre o meu corpo unha sacudida que me traslada a un futuro totalmente incerto, escuro. Esfórzome, certo é, en resistir. En ter esperanza. Que é posible cambiar o rumbo da nave porque o poder soberano reside en nós. Ou debe residir: en Grecia, berce da democracia, isto xa non é nin sequera certo. Pero, despois de comprobar como amigos e familiares xa experimentan as dificultades extremas desta viaxe...ante a perspectiva de que todo empeore -cando menos mentres estea no goberno a dereita e que a Merkel siga no seu trono de superioridade- déixome levar polo pesimismo máis rocoso. 

Recoñezo que procuro erguerme e non ler a prensa pola mañá: por supervivencia, para aguantar a tarefa de educar en tempos de negros presaxios, sen caer no pesimismo. Non escoito tampouco a radio. E non obstante, todo chega a min alto e claro. Tanto ten: os relatos sobre a desgraza abrollan en todas partes. 

Mesmo, eu que entrei tarde nas redes sociais (só en facebook, certo é), despois de que entrase no xogo especulador da bolsa, o que nos leva á deriva,  xa se me foron os desexos de non permanecer coma un animal tecnofóbico. Pero, demos! Eu son fondamente anticapitalista! E non quero contribuír a esa merda especulativa, aí onde se decide quen vai pasar fame. Por iso, creo que des-conectarei os meus pasos do facebook. Por coherencia. Un simple xesto váleme para tentar mantela. 

En fin...e por riba, esta semana (22 de maio) unha folga do ensino -con merecida xustiza reivindicativa- no Estado, que non será tal en Galicia, porque só CC.OO. a convoca, mentres que se desmarcan os demais sindicatos que no Estado si a fan (esquizofrenia?). 

En que demos pensan os sindicatos en xeral?? Podemos permitirnos o luxo de perder unha arma de loita así, de calquera forma? Que éxito se agarda teña a folga? Para que servirá, realmente, perder 100 euros se o ensino non se vai paralizar? Por que existen dúas plataformas en defensa do ensino? 

En fin...fatal. Non temos remedio neste recuncho. Todos debilitándonos. O inimigo, mentres, sorrí.

Remato cuns versos de Marcos Ana, Poemas de la prisión y de la vida (tabla Rasa / Ediciones Urano, 2011), escritos no cárcere en tempos do ditador Franco:

MALDITOS SEAN:

Los que atizan el fuego entre las piedras del Odio,

para servir su puchero.

MALDITOS SEAN:

Los que quieren enturbiarnos la sangre con el viejo

terrón de la trinchera.

MALDITOS SEAN:

Los que cosen banderas con cenizas de muerto para

sembrar el aire de rencores.

MALDITOS SEAN: 

Los que quieren dejarnos para siempre en los bordes

opuestos de una herida.

MALDITOS SEAN: 

Malditos en tu nombre

España, sean, 

orque viven de tu pena y la mía

y hacen de nuestro dolor su trono.

BAIXO O MANTO DO INTERTEXTO, A SEMENTE

que non nos mutilen a dignidade

Inicio, con pluma cansa e de escaso vó, o exercicio da creación intertextual que algúns, cheos de escura ignorancia e orgullosa vanidade, chaman plaxio. Delibero ante as nubes de agoiro e libero as forzas para sepultar aos que sepultadores (e queira que alguén determine a orixe do intertexto). 

"A quen beneficia a reforma laboral? Quen a ideou? Quen a comezou? Non foron os traballadores. Non foron as obreiras, as campesiñas, os mariñeiros. Non foron elas e eles. Non. Quen di necesitar a reforma laboral, que a desexa coma o voitre os restos putrefactos dos cadáveres, son os oligarcas, a patronal, os banqueiros e o exército de babosos que serpentean ante o cheiro a diñeiro. Eles incrementan o seu poder, a súa forza e a súa riqueza mediante a reforma laboral. Converten o sangue do pobo e a súa dignidade en ouro para os amos. 

O pobo quere dignidade. O pobo quere paz. O pobo quere traballar para vivir, non vivir para traballar unicamente." 

E o pobo sae á rúa. Non están, certo é, prezada utopía, todas as persoas que deberan. Mesmo, por exercicios que aínda non son quen de comprender, hai división cando se berra por unha mesma causa. Vexo, prezada, que hai medo e que existe a chantaxe do desamparo. É un poderoso medo. Pero, aínda así, cada vez seremos máis na rúa. Ou será definitiva a quebra.

Os que malgobernan a escena escriben un guión para que, de venres a venres, recibamos unha nova dose de desesperación: "pero é inevitable, é polo noso ben", afirmarán con mentiras bellacas. Queren que saiamos á rúa o domingo. Para que non os molestemos mentres escriben os seus guións do noxo e miseria desexan que ritualicemos as protestas dominicais. Por iso, xa non abonda. E non podemos caer na tentación de mudar o rito da misa católica polo do sermón laico. Non abonda. Xa non chega. 

A traxedia grega envolve sempre unha relación psicolóxica que move e remove mitos contra sentido. Aínda non emerxen na escena galega e española os casos de suicidios debidos a esta marea de recortes psicótica que o pai e a nai dirixen contra os seus fillos. En Grecia e en Italia saen..claro. Aqui é preferible silenciar as consecuencias finais da traxedia.

O Estado sempre debera protexer ao seu pobo: quen elixiu a quen? Onde reside a soberanía? Das mentiras das promesas que nunca se cumpren -da dereita só podemos agardar mentira e manipulación- pode emerxer a solución? Non. Que interese ten que un alemán diga que está moi ben, cando todo é beneficioso para as súas propias intencións de acumulación? Quere o pobo un salario de 400 euros ao mes por un "contrato" de media xornada que se estende 3 ou 4 horas máis sen pagar? Quere iso realmente o pobo? Si é si, entón só quedaría o exilio e a retirada cara á caverna da imaxinación revolucionaria. 

Pero non. O pobo vive enganado. Alienado? Está convencido de que non existe alternativa á mutilación? Ou está realmente manipulado, de aí que os deseñadores do ultraliberalismo desexen controlar as televisións públicas (ben directamente, ben entregándoas a empresas amigas). Non será por iso que inventan calumnias contra os que saímos á rúa? Non será por iso que nos silencian?

Non vexo futuro co que hai. Non vexo alternativa posible na morte da dignidade. O horizonte da emancipación comeza, de novo e mais unha vez, en nós. Millóns de persoas loitando nas rúas, nos centros de traballo, resistindo pacificamente: ousaría o Estado mandar disparar contra un pobo farto? Se hai case 6 millóns de persoas sen traballo...ou é tamén mentira dentro das mentiras desta traxedia grega? 


Silencio. 

Dedico este final ás persoas que loitan na rúa, e a todas aquelas que non o fan por medo. 

Nada mellor que pechar cunha pequena selección do fermoso poemario de Walt Whitman, "Hojas de hierba" (edición de Manuel Villar Raso, Alianza Editorial):

La indiferencia y la serenidad de los mártires,

la madre condenada por bruja y quemada con leña seca

mientras sus hijos miran;

el esclavo acosado que flaquea en la huida y se apoya en

la cerca, jadeante y cubierto de sudor,

las punzadas que penetran cmo agujas sus piernas y

cuello,

los perdigones asesinos y las balas,

siento o soy todas estas cosas.

(....)

Las agonías son una de mis mudas de ropa;

no pregunto al herido cómo se siente...yo mismo

me convierto en el herido

(...)

Los mendigos se encarnan en mí y yo me encarno en 

ellos,

alargo mi sombrero y me siento a pedir avergonzado.

(...)

Ni yo ni nadie puede andar por ti ese camino,

debes andarlo por ti mismo.

No está lejos....está a tu alcance"