AGE DENUNCIA A INXUSTA SENTENZA DO TRIBUNAL MILITAR MARROQUÍ AOS 24 ACTIVISTAS SAHARAUIS DO CAMPAMENTO DE GDEIM IZIK

Confirmouse o que Alternativa Galega de Esquerda, a través do seu deputado Xabier Ron, denunciara hai 15 días a través dun comunicado. O xuízo militar aos 24 activistas saharauis ía representar un capítulo máis da opresión que soporta o pobo saharaui a mans de Marrocos, co cómprice silencio de España e Europa. E confirmouse, por desgraza.

A primeiras horas da madrugada deste domingo 17 de febreiro de 2013 coñecíase a sentenza dun xuízo militar carente da necesaria obxectividade e neutralidade que todo xuízo precisa. Trátase dunha sentenza ofensiva para o pobo saharaui e para todas aquelas persoas que defendemos a autodeterminación do pobo saharaui e o cumprimento das resolucións da ONU.

A sentenza é unha auténtica ignominia e unha absoluta inxustiza e vulnera as normas que deben rexer a xustiza e a equidade. Os 24 activistas di campamento de Gdeim Izik, o campamento da dignidade, na contorna de El Aaiún, xa tiveron que sofrer situación de prisión preventiva durante máis de dous anos (o cal vulnera o Pacto Internacional de Dereitos Civís e Políticos), e foron inxustamente condeados por defender os dereitos do pobo saharaui.

A relación das condeas non deixa lugar a dúbidas: 8 persoas, cadea perpetua; 4, 30 anos de cárcere; 7, 25 anos de cárcere; 2, 20 anos de cárcere; 3, condeadas polo tempo xa cumprido de cadea.

Os 24 saharauis só se opuxeran ao violento desmantelamento do campamento de Gdeim Izik o 8 de novembro de 2010.

Ante o silencio maioritario dos medios de comunicación, que a penas deron conta do noso comunicado de hai 15 días, queremos insistir hoxe en chamar a atención da sociedade galega ante este brutal ataque aos dereitos humanos e ante unha sentenza que só pretende amedrentar aos defensores da República Saharahui.

Pero non calaremos. AGE reitera o seu compromiso de solidariedade co pobo saharaui e reclama que se atendan as resolucións da ONU para devolverlle ao pobo saharaui as terras hoxe ocupadas por Marrocos e, desde logo, esixe toda a presión internacional para que se lle devolva a liberdade a estes 24 activistas inxustamente condeados.

17 de febreiro de 2013.

A LECCIÓN DE LAURA

Recoñecemento da impotencia: non poder alterar o estado das cousas, tal como están sucedendo. Ou sinxelamente, estar “jodido”. Hoxe estiven en Compostela, xunto con outros compañeiros e compañeiras, apoiando ás persoas afectadas pola nefasta lei das hipotecas, isto é, que devoradas polo crédito hipotecario, as persoas están véndose expulsadas dos seus fogares e, por riba, coa carga da débeda, que non queda saldada coa perda dunha vivenda que estiveches pagando anos (quen devolve ese diñeiro sufragado??)

 

Eramos máis que daquela vez, a primeira, pero menos, sempre menos do que debe ser. Non sei que ten que acontecer para que a solidariedade se manifeste a todos os niveis. Estamos falando de persoas que están a piques de perder a súa vivenda. Non creo que sexa máis importante celebrar un baile de disfraces que apoiar a estas persoas que o único que piden é iso, apoio. Porque só coa presión social, coa constante presión cidadá, poderemos mudar as malas leis, para que mesmo a caste política que nos mal goberna se vexa na obriga de mudar de prácticas.

Hoxe, polo tanto, debíamos ser moitos máis. En caso contrario, semellaría que o problema do acceso á vivenda en Compostela e arredores, do mantemento da vivenda, non é problema.

Pero hoxe, ademais, a miña implicación foi máis emocional. A maiores da empatía que sinto normalmente nas situacións de padecemento, únese que as persoas afectadas son unha alumna miña e súa nai (digo alumna, porque até o 12 de novembro fun o seu profe de francés). A carta que leu Laura na Praza do Toural foi sinxela, pero chea de emoción. Ela, solidaria, falaba en nome de todas as nenas e nenos que, coma ela, ven coma ás súas nais, e pais, están atrapados no medo a perder a vivenda. Ela, sempre cunha entereza digna de mencionar, reclamaba solucións.

Recoñezo que me emocionei, se ben sempre camuflo, en público esa carga. En casa é máis doado deixar ir todo o regueiro de sensacións. De aí esta escritura contínua para liberar a rabia que sinto. Rabia porque ningunha Laura debera estar sometida a esta tensión. Ver a súa mamá chorar tamén foi duro. Porque sabe que a súa filla –e ela- deberan disfrutar da vida, sen máis. A nena pensar en estudar, en formarse, a nai, en defender esa educación e formación. Pero non, as nosas leis obrigan a esta nai e súa nena a loitar para non perdelo todo, para sobrevivir nesta selva capitalista.

Ao mesmo tempo, amais da simpatía e cariño que sempre manifestou Laura, hoxe déume unha lección de madurez, impropia dunha nena da súa idade.

Graciñas Laura. Un bico para ti e túa nai. 
video da intervención

LEVANTAR ACTA DOS XESTOS...

Vou ter que levantar acta das sesións do Pleno, xa que os xornalistas semellan un tanto desorientados e, así, contribúen a debuxar unha imaxe que é a que lle interesa ao PP trasladar de nós. 

Pero están errados. O PP está lonxe de ter un comportamento exemplar durante os Plenos. Pero o que acontece coa palabra polo medio, por moito que ás veces, ante certas acusacións, se produzan reaccións adversas e acaloradas por parte de todos e todas as presentes, quédase na confrontación política.

Ante certas informacións que son incompletas e para que non se digan "tonterías", é preciso aclarar certos aspectos. 

En primeiro lugar, o que sucedeu tivo lugar cando rematou a intervención da compañeira Chelo Martínez a unha proposta do PP sobre os pacientes crónicos. Aí, cando lle toca o turno de réplica ao sr. Santalices acusa á sra. Martínez de declaracións que non foran pronunciadas pola deputada de AGE. Entón, nese preciso momento prodúcese un cruce de declaracións entre o sr. Santalices e a Sra Martínez. 

En segundo lugar, cando remata ese cruce de declaracións é cando o sr. Santalices fai un xesto obsceno dirixido cara a nosa compañeira acompañado dun comentario con connotacións sexuais. Iso vémolo ao mesmo tempo Fajardo e Ron. Ese xesto é propio da taberna e da conversa de 'macho' á hora de definir o que lle farían a unha persoa (sexa home ou muller) que lles esperta certas sensacións sexuais. O xesto aseméllase á práctica de esquiar. Nalgúns países de América Latina empregase o verbo "coger" con ese xesto. Un xesto que eu considero feo e ofensivo.

En terceiro lugar, ao velo, tanto Fajardo coma Ron deciden comunicalo á Presidenta da Mesa...porque ese xesto era bastante máis grave do que provocara a expulsión -indebida- do Pleno de David Fernández onte, martes 12 de febreiro por mor do propio autor do xesto obsceno de hoxe. O sr. Santalices entón escúdase en que, non, non era un xesto dedicado a "ela" (entón, proba de veracidade: o xesto existiu) senón...a quen? ao propio Fajardo? 

En cuarto lugar, o sr. Santalices dille a Fajardo que saia ao corredor que llo vai explicar. Saen dous máis do PP e eu decido saír tamén para que non aconteza nada que non deba acontecer.

En quinto lugar, hai tensión, pero dialéctica e verbal. Nese instante, eu dígolle ao sr. Santalices que "a palabra é política e que aí temos diverxencias e opinións diferentes, pero que os xestos obscenos non teñen cabida". El responde co tema dunhas declaracións de Fajardo nunha emisora de radio [pero, non o trago, o xesto nace nun momento determinado e despois dunha tensión determinada]. E eu, con tranquilidade, con espírito de mediación, insisto en que eses xestos non proceden. Mentres, chegara tamén Román do PP, co mesmo espírito de mediación. E entramos.

En sexto lugar, nada máis. Esta é a acta dos xestos. Para que non se digan tonterías.