vendredi 11 octobre 2013

A ILUSIÓN DA DEREITA E A HIPERCOMUNICACIÓN


Mergullados na centrifugadora da actualidade. Devorados nun exercicio de autoimposta devoración do corpo, dos valores, da nosa esencia. Podemos aventurar que este é o cerne fundacional do libriño de Christian Salmon, La ceremonia caníbal. Sobre la performance política (Península, 2013). 

Algunhas das súas ideas servíronme de apoio argumental para un artigo que elaborei para o Diario de Ferrol e que verá a luz a partir do 15 de outubro. Hoxe vou seguir tirando do fío que me ofrece Christian Salmon para afondar noutros aspectos.

"El poder habla, se contradice, se interroga, miente, aboga, protesta por su buena fe...Se irrita, explota vociferando, toma por testigos a sus colaboradores, pero ha perdido toda credibilidad. La busca inventándose historias. Es uno de los elementos clave de la crisis que mina el ejercicio del poder por los políticos. El poder ha perdido contacto con lo real" (p. 99)

O día a día, desde que estou na aventura parlamentaria de AGE, amósame que o autor francés ten razón. O poder non atende á realidade: céntrase na construción da súa propia ilusión. A ilusión vén alimentada, desde o seu propio étimo, por esa parte de mentira que todos queren crer: niso debe consistir o programa político do PP. Unha ilusión que devora todo elo coa realidade, mais a pesar disto o poder tentará convencer que domina a situación.

Como di Christian Salmon, "devoración" e "vociferación" son as dúas modalidades da deconstrución do político (p. 100). O autor recolle unhas palabras dun alto funcionario da república francesa: "Nos han quitado nuestro territorio (...). Teníamos las mejores competencias y lo han estropeado todo. El estado se ha convertido en una misera. Un zapato viejo lleno de agujeros por los que se mete el agua" (p. 100). 

Se ese laio vale para Francia, que aínda posúe unha administración pública poderosa, que non diremos de Galicia, de España? 

Entón, ante esa situación de perda asumida e consentida polo poder político para degradar o ben público en todos os seus eidos, xorde as "grandes maniobras de esquive. (...). Privado de medios, el Estado se reinventa en el mundo de la hípercomunicación. Su poder ya no se ejerce en el espacio de la soberanía; se reduce a un poder sobre las mentes, sobre los cerebros, sobre la atención humana" (p. 102).

Aí está o xogo. Por iso o poder compra a información de forma directa. Manifesto no caso galego. A realidade non conta, ou queren que non conte, só val a percepción que se teña dela. E por iso, acontece o que acontece. 

"En ese espacio público despoblado y saturado de informaciones, cualquier información, para alcanzar su objetivo, tiene que presentarse bajo la forma de una historia útil, de una ficción compartida" (p. 103).

Por iso, ante o universo de relatos ficticios que xorden e retroalimentan a ilusión política e tecnolóxica, só cabe voltar a unha razón cargada da emoción que nos traslada o feito de vivir no medio dunha mentira. 

Non se trata, como queren eles, de captar unha audiencia-masa, irreflexiva. Trátase de pedagoxizar a acción política. De deslexitimar a mentira co corpo da nosa realidade para construír a alternativa a esa ilusión imposta.


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire