Desde hai uns meses vivo a comprobación das miñas propias teorías sobre o que denomino colonización do pensamento da (suposta) esquerda por parte dos conceptos, vocablos, usos e mesmo estilos propios do capitalismo desta fase neoliberal. Non se pensen as persoas que se acheguen que estas reflexións non teñen o pouso do tempo. Todo o contrario. Evitei todos estes meses deixarme levar pola inmediatez, polo abraio, ou mesmo polo anoxo. Non desexaba responder de forma tweet...(eu que nin teño nin desexo ese enxendro). Agora, despois do tempo preciso de análise, de introspección, xa podo escribir desde a racionalidade da observación participante, propia da antropoloxía.
Esta segunda reflexión prosegue coa ollada inaugurada no artigo en que debuxo a faciana desa colonización. E faino afondando no propio proceso escritural, nos trazos superficiais da textualidade empregada por esa (suposta) esquerda. Non será preciso sinalar que estou convencido de que o relativismo e o posmodernismo foron os medios empregados polo sistema capitalista para colonizar o pensamento dos 'benpensantes' ou 'fluídopensantes'. Pretendendo denostar o racionalismo polos seus excesos, os intermediarios (in)voluntarios do sistema asentaron o paradigma da ollada amable, onde é de obrigado cumprimento edulcorar a realidade mediante unha linguaxe 'positiva' -baixo o pretexto espúreo, desde un punto de vista político e ético, de que é máis doado a comunicar-. A vida convértese así nun texto de carácter descritivo (facendo feliz a Clifford Geertz), onde todo é relativo, posible e xustificable. Este texto que pretende dicirnos que todo é cultura anima outras prácticas que abafan e anulan a necesaria reflexión, a crítica argumentada e a dialéctica.
Porque hai 'aspectos' que non admiten só unha descrición. Hai 'aspectos' que só se poden inscribir se antes son sometidos a un proceso de confrontación que é, en primeira instancia, sempre ideolóxica. Temos que asumir a dose de conflito, de tensión, de negatividade como un aspecto fundamental da realidade. E iso non é posible cando, por exemplo, se pide 'consenso' en determinados 'aspectos' que son antagónicos. Por poñer un exemplo clarificador: se unha persoa defende, de forma argumentada, a necesidade de que a ensinanza da relixión teña lugar fóra do horario escolar, resulta evidente que defende o carácter laico da educación pública. Cando se quere verter isto a un escrito político, non abonda cunha textualidade 'positiva', porque sobre este tema non é posible o 'consenso'. Só as persoas colonizadas poden pensar en buscar estratexias comunicativas destinadas a edulcorar esta realidade e en 'camuflar' o trazo negativo e antagónico.
O consenso e o politicamente correcto son coartadas para non asumir que a realidade ofrece facianas antagónicas e que non todo vale. Outro exemplo que sofro como propio. A dereita que goberna Galicia, en nome do politicamente correcto e do consenso é quen de establecer unha liña de axuda económica co Sáhara ocupado por Marrocos, e mesmo de asumir unha declaración de apoio no Parlamento, ao mesmo tempo que asina un acordo comercial con Marrocos, potencia ocupante, e que non esixe ao estado a súa responsabilidade como potencia administradora de iure, mentres non teña lugar o referendo. É máis que evidente que non se pode dar forza e recursos ao ocupante, ao mesmo tempo que nos laiamos da sorte do pobo saharaui. Non todo vale. Non se pode estar cos verdugos e coas vítimas. Cómpre elixir. E asumir a negatividade desa elección. Por iso, eu pregunto...'en positivo' ou coherencia? 'Politicamente correcto' ou Ética?
A realidade non está consensuada. Está quebrada pola incidencia negativa do sistema capitalista, que ten unhas consecuencias devastadoras para os pobos do mundo. E esa negatividade, cando a maioría da sociedade vive inmersa no dominio e na colonización neoliberal, hai que explicala e confrontala mesmo cos nosos medos. Hai que saír do 'quiste' posmodernista e afirmar que, nesa dimensión, non existe positividade posible. As condicións da humanidade, degradadas, vulneradas, violadas, non se solventan escribindo en positivo. Non. Nin creando unha 'ilusión'. Non. A esperanza só pode vir dun horizonte en que a humanidade se emancipe das cadeas do capitalismo. E iso non é doado. É difícil e duro. E a frustración formará parte do proceso. Non existen contos de fadas mais que nos relatos posmodernistas.
Por iso, hai que ser conscientes dos problemas e da dificultade da súa solución. Hai que afrontalos e para iso non abonda co estilo camuflado. Hai que dicir cal é a situación desde o valor da veracidade. Para remover esa rede que instalou o sistema no noso pensamento. Para que nos doa no interior e nos proxecte cara a fóra, a reivindicar a nosa vida. E se iso significa menos votos, pero son votos conscientes politicamente...por coherencia, por ética...prefíroo.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire