Non hai moito. Pero pode que un par de anos. Poldras propuxérame participar nun proxecto artístico que xiraba ao redor de certas pasaxes do libro de Erasmo de Rotterdam que serían interpretadas artisticamente polo propio Poldras, por Isabel Somoza e Xavier de Sousa. Recollera o reto baixo forma de visión. Collín as pasaxes latinas de Erasmo e dinlles unha versión galega despois de ter dialogado coas traducións existentes en galego e castelán. E xunto con iso, dialoguei con Erasmo e cos gravados dos tres artistas.
O meu diálogo partiu da necesidade de poñer en relevo que a loucura non debe estigmatizarse. Desfacendo os estereotipos que a levan a vivir entre muros, mediacamentos e a ollada de incromprensión da sociedade.
Entón, como xa levaba tempo familiarizado con Panero, decidín coller fragmentos dos seus Poemas da Loucura; acollín a riqueza da Princesa Inca e Alda Merini, que comparten con Panero frecuentar os corredores do que a sociedade chama loucura, e mesmo deitei algúns versos pertencentes ao poemario inédito, Identidades do Corpo.
Creo que as persoas que teñades a ben ler o catálogo da exposición veredes que os versos seleccionados son acaídos, fermosos, que constrúen unha imaxe de tenrura e comprensión. Algo moi escaso cando falamos da "loucura".
Hoxe, en que sabemos que Panero nos deixou, só podo experimentar a miña tristura. A soidade en que me movo como poeta é, desde hoxe, máis fonda, máis escura. Os loucos, as loucas estamos dentro, iso din; mais, como dicía Sartre, l'enfer c'est les autres (o inferno son os demais).
Por riba, soubemos que ninguén recolle o seu corpo. Pido entón que esa sociedade, a que logo enxalza ou fai louvanzas na prensa ou nos cenáculos mediáticos que acuda e recolla a alma do poeta para que poda repousar na escena do mundo, a dos seus versos.
