Afundiuse un pouco máis no sofá xa acostumado ás formas un tanto perdidas dese home aparentemente canso.
As cadeiras gastadas, coma se o tempo fose demasiado, ou eran as horas gastadas na nave da precariedade descargando mercancías nas que lle era mesmo prohibido pensar.
O sofá estranouse moito. Desta volta notaba máis frío. Entón sentiu que a pequena fiestra do reducido zulo-fogar deixaba entrar a furia do inverno galego. Porque non pecha a fiestra. Mesmo semella que me estou mollando. E eu tampouco teño ben as cadeiras.
O home, afundido no sofá, estaba fondamente durmido. Cos colares de varias cores esparexidas ao pé do sofá-mundo. Entón, algo, quizais un laio que viña de debaixo, movéuno e sentiu a humidade envolvelo. Erguéuse con dificultade e pechou a fiestra.
E ollou para o sofá. Secou a humidade cun pano e envolvéuse nunha manta. Moi ben, así mellor. Agora podemos repousar os dous.
Cada día é para Noula (agocho o seu nome verdadeiro) unha pequena odisea. O seu Senegal fica demasiado lonxe. Tanto como é case imposible conseguir o diñeiro preciso para mandar a casa algo de sustento, para aforrar e poder viaxar e así cumprir co desexo, ben apontalado na súa ialma, de ver aos seus amores, a súa muller e a súa nena..xa adolescente cos seus 14 anos. Con tristeza díxome que o ano pasado non puidera facelo. Resignado acepta que é posible que este ano tampouco poda viaxar a Senegal.
Noula vive nunha odisea cotiá. Silenciada polo manto da noite. Un perfecto sinónimo da cegueira occidental con respecto ao que facemos con África. En pé toda a noite para vender algún colar, algún chisqueiro, sempre co sorriso de dentes brancos perfectos como presentación, tanto no saúdo inicial, coma no final. Así o coñecín. Así souben da súa historia. Aínda conversamos onte, mentres eu degustaba unha caña e el aceptou un zume de laranxa.
Todos os días vén a Compostela para traballar toda a noite. Ao mencer volve a súa cidade de residencia. Sempre coa equipaxe de colares, chisqueiros, moedeiros, e algún produto máis. Nunca se indispón coas constantes negativas: "a xente non ten diñeiro", dime comprensivo.
Quixera para Noula que esta terra galega lle sexa ventureira e que poda cumprir o seu desexo viaxeiro. Non só el, claro, senón todos os Noulas que veñen á nosa terra para ter un proxecto de vida.
Chegan as luces de media tarde. O sofá sae do letargo e axuda, cun laio de arame gastado, a Noula a recordar que debe xantar algo antes de comezar, de novo e un día máis, a súa particular viaxe.
Eu, mentres, só podo escribir estas liñas para solidarizarme con estas historias de vida e traballar politica e socialmente para que non sexamos un país de portas pechadas, nin interiores, nin exteriores.
