Hai pouco que chegou ás miñas mans o manuscrito, esvaído nalgunhas alturas, pero cuxa grafía aínda se pode ler se un sabe algo de paleografía, e con marxes algo líquidas, sen definir con regra ou pauta, sinalando a súa precaria formalización.
Sexa como sexa, a min chegou e, como hai tempo que gardo silencio ante todo o balbordo exterior, que de tan alto xa nin o oio, quero deixar constancia do que nos conta o manuscrito do que vos falo.
Escrito nun francés algo deturpado, conta a fábula dos clans 'Tengo', 'Tongo' e 'Tanga'. Respectarei a súa grafía no que segue sen necesidade de entrecomillar, que é gravoso de máis.
Resulta que nun país que se parece bastante ao noso, sexa este Galicia ou España, o mundo coñecido finalizaba e comezaba onde quería o clan Tengo, cuxas políticas de acaparamento non coñecían par e o pobo espallado só podía sofrer e padecer, desexando que os outros dous grandes clans, os Tongo e os Tanga medrasen e trouxesen, como prometían cando falaban, pan, teito, traballo e dignidade.
Os Tengo aplicaban aínda taxas que proviñan, non da Idade Media, senón dos Tengo do Alén, que eran moito máis poderosos e cobizaban todo o que fose susceptible de formar parte da súa riqueza. A ostentación, xa se sabe, forma parte do poder. No entanto, sabedores de que hai que facer gala de certa xenerosidade, aplicaban unha interesada política de 'don' con certos sectores do pobo, para que, así, non houbese moita intención de revolución entre os pequenos clans.
Por debaixo deles, os Tongo e os Tanga loitaron para facerse escoitar e prometeron novos paraísos e asaltos aos ceos dos mitos. Claro, a xente sen pan, sen teito, sen traballo e da dignidade demoucada, necesitaba crer nalgo. Era a súa única esperanza despois de anos de escuridade e de facer cola ante os celeiros dos ricos Tengo.
Chegaron novos aires, case parecidos a este cambio climático que abafa parte do continente, e os Tengo, sen que o puidesen prever, caeron ante o empuxe do Tongo; e os Tanga, que devecían por derrocar todas as políticas dos Tengo, querían, como fose, unirse aos Tongo para teren máis poder de confirmación dos desexos de boa parte do pobo. Algunha pasaxe do manuscrito incide en que a unión dos dous clans era posible de dúas maneiras, unha delas máis clara pola súa simpleza (alianza de intereses concertados e garantidos), outra máis escura pola súa complexidade (goberno conxunto).
Pero os aires cálidos foron crueis: as colleitas prometidas morreron, e os Tengo sorrían porque tiñan case todas as terras, todo o gran e a semente acumulada nos seus impresionantes celeiros.
Era necesario que os Tongo e os Tanga reaccionasen: foron días e días de curioso diálogo ao redor dunha mesa, pero as pombas mensaxeiras eran as que levaban, sempre, unha parte distorsionada, a que escoitaba, por boca dos pregoeiros, o pobo. Di a voz narrativa que era moi pouco útil ler esas mensaxes pois todo podía ser mentira e manipulación.
Todo apunta, segundo o que contén o manuscrito, que só quedaba unha opción, plantar unha semente que medraba rápido, nun par de semanas, e que podía producír alimentos suficientes para calmar a fame do pobo.
Era o primeiro paso necesario. Imprescindible. Pero só quedaba unha terra o suficientemente produtiva para sementar, compartida entre os Tongo e os Tanga, se ben, todo hai que dicilo, os Tongo dispuñan da beira máis regada, e os Tanga da zona que recibía máis sol, complementábanse ben, xa que logo. O pobo celebrouno: pronto comerían. Os Tongo e os Tanga tiñan, non obstante, que se poñer de acordo antes da nova lúa, tiñan un par de meses para sementar. Tempo suficiente, de houber vontades, di o manuscrito, a estas alturas xa con evidentes vacilacións gráficas, desta curiosa fábula.
Mais chegou a lúa nova e o campo non foi sementado. O narrador afirma que existiron unhas fortes discusións sobre o sentido da sementeira e de quen comezaría a colleitar o alimento para distribuír ao pobo, pensando así no mérito que tería a ollos do pobo. Non obstante, a voz narradora dinos que para o pobo tanto tiña quen fose o primeiro...só querían que se puidese comer e camiñar, por fin, lonxe dos agoiros negros dos Tengo.
Despois de que pasou a lúa nova, chegaron interminables días de moita fame...Debeu ser moita, pois o manuscrito contén aquí unha iluminación cunha imaxe dun demo caracterizado cunha enorme boca con sangue e dentes infernais que zuga o que semella a alma das persoas. Si, debeu morrer moita xente dos Tongo, dos Tanga e moitos clans pequenos deixaron de existir.
O manuscrito remata de forma abrupta, cando anuncia que os Tengo, unha vez que morría a xente, abriron as portas dos celeiros. E que eran ringleiras e ringleiras de persoas desesperadas que acudían a pedir unha pequena remesa para plantar...si...a cambio da dignidade...
Pregúntome que pasaría cos líderes dos clans Tongo e Tanga...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire