Hai pantasmas en moitas vilas de Galicia. Resulta curioso que en todas nas que tiven ocasión de vivir esa pantasma agoniza prisioneira da indiferenza, do abandono dos edificios que constrúen a súa memoria.
Pode que esaxere. Ou será que vivo na emoción da perda. Vexo eses vellos edificios que antano daban acubillo a proxeccións de relatos de soños cheos de verdades censuradas. Tanto ten. Como abría os ollos de neno! Lembro as proxeccións no Jofre de Ferrol, por unhas pesetas. Lembro o Madrid-Paris da mesma vila. Ou as salas de Mugardos. De Vilalba. De Brión...uns metros máis arriba de onde vivo. Só as pedras sosteñen a memoria dos soños.
O relato da posmodernidade levouse todo por diante. Competir. Ese era o novo reto. Non alumear soños. Non abrir as mentes a viaxes tan extraordinarias que sempre permanecen, como ben di no seu relato memorial o escritor chairego Agustín Fernández Paz.
Maldita competitividade! E pouco a pouco foinos quedando o refuxio de cineclubes -que esmorecen-, ou de salas de cine en mans de empresarios convencidos do cine de autor (lembro os Cines Compostela, onde se podían ver relatos do cine independente, de autor, de calidade). Ver os relatos en versión orixinal, con subtítulos en castelán (que pracer sería que fosen en galego, que gran paso daríamos na normalización da nosa lingua)....onde?
Poucos espazos quedan. Ir a unha sala de cine dentro dun centro comercial é, hoxe, a antítese do que significa 'ir ao cine'. Espectacularización do sin-sentido. Salas dentro de máquinas que compiten contra todo o que sexa "diferente". O pensamento único penetra no imaxinario desde esas salas. Imperio do consumismo e do individualismo.
Alta Films, unha produtora que se atrevía co cine de autor anuncia o peche. Unha punta máis na cruz das diferenzas.
Gobernos que gobernaron en contra das diferenzas e da pluralidade cultural e lingüística encargáronse de ir minando a capacidade de resistencia. Cando vexo que en Francia un 40,2 % é cine nacional, fronte ao 17,9 % do Estado español, xa sabemos que todo o que se fai desde os poderes públicos é nada. Sen unha lexislación que protexa o noso cine (e penso nas inconmensurables dificultades que pode ter un realizador galego para, primeiro crear un relato fílmico na nosa lingua, e segundo dalo a coñecer nas salas de Galicia), só queda a devastación do pensamento único. Sabe máis a nosa mocidade dos costumes americanos, ca dos que teñen os nosos veciños europeos. Aí tamén, a través do cine, faise Europa. Eu aprendín italiano coas películas en versión orixinal que antes emitían na 2.
Pantasmas axítanse na pedra da memoria atrapada.
Veremos mañá se acertan os que son aínda optimistas, ou os que somos máis pesimistas a este respecto.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire