lundi 9 juin 2014

DEVÓRAME...."EL FUEGO DE CADA DÍA"

En tempos de naufraxio, a poesía. Sempre a poesía. Os meus ollos foron directos sobre a súa faciana, a dun Octavio Paz inda novo que alumea a portada do libro de Seix Barral, Lo mejor de Octavio Paz. El fuego de cada día, selección, prólogo y comentarios del autor, 2014.

Non sei se sodes, lectores fugaces ou estables deste meu blog, coñecedores da obra poética de Octavio Paz. Por iso, para aquelas persoas que teñan, pode, un poemario do escritor mexicano, é preciso saber que nos ofrece esta selección do mellor da súa obra.

A edición primeira da antoloxía é de 1989, onde Octavio Paz ofrece unha escolla comentada do que el consideraba mellor segundo o seu criterio poético. 

Organízase a colectánea en forma de varias coleccións poéticas: 

1) Libertad bajo palabra [1935-1957]
1.1.) Bajo tu clara sombra [1935-1944]
1.2.) Calamidades y milagros [1937-1947]
1.3.) Semillas para un himno [1943-1955]
1.4.) La estación violenta [1948-1957]
2.) Salamandra [1958-1961]
2.1.) Días hábiles [1958-1961]
2.2.) Homenaje y profanaciones [1960]
2.3.) Salamandra [1958-1961]
2.4.) Solo a dos voces [1961]
3.) Ladera este [1962-1968]
3.1.) Ladera este [1962-1968]
3.2.) Hacia el comienzo [1964-1968]
3.3.) Blanco [1966]
4.) Vuelta [1969-1975]
4.1.) Configuraciones
4.2.) Ciudad de México
4.3) Confluencias
4.4.) Nocturno de San Ildefonso
5.) Pasado en claro [1974]
6.) Árbol adentro [1976-1978]
7.) Complemento
8.) Apéndice
8.1.) Discurso del remio nobel: la búsqueda del presente
8.2.) Brindis del premio nobel

 Xa sabedes que non acostumo a destripar as obras, só a deixar un convite. A min a lectura de Octavio achegoume moito en tempos en que a miña ialma naufragaba entre o desexo de parecer e o ser. Grazas a lecturas como Vuelta, na primeira metade dos 90, aprendín a quedarme no ser. A rexeitar o parecer. Ate hoxe. 

Encántame este soneto, de 1935, do poemario Primer Día
El mar, el mar y tú, plural espejo,
el mar de torso perezoso y lento
nadando por el mar, del mar sediento:
el mar que muere y nace en un reflejo.

El mar y tú, su mar, el mar espejo:
roca que escala el mar con paso lento,
pilar de sal que abate el mar sediento,
sed y vaivén y apenas un reflejo.

De la suma de instantes en que creces,
del círculo de imágenes del año,
retengo un mes de espumas y de peces,

y bajo cielos líquidos de estaño
tu cuerpo que en la luz abre bahías
al obscuro oleaje de los días.


E agora simplemente algúns versos illados que, se ledes o libro serán un eco desta lectura, coma una illa de resonancias que ate esa interpretación a este convite poético, inmaterial, hoxe que tanto valor perdeu esta noción...

"Día hecho de tiempo y de vacío:
me deshabitas, borras
mi nombre y lo que soy,
llenándome de ti:luz, nada"

"En mi párpado late, traspasado, 
el resplandor del mundo y sus espinas
me ciegan, paraíso clausurado"

"Dos cuerpos frente a frente
son a veces dos olas 
y la noche es océano"

"La forma que se ajusta al movimiento
no es prisión sino piel del pensamiento"

"No tiene fin el tiempo: finge labios,
minutos, muerte, cielos, finge inviernos,
puertas que dan a nada y nadie cruza."

"Tus ojos son la patria del relámpago y de la lágrima,
silencio que habla,
tempestades sin viento, mar sin olas,
pájaros presos, doradas fieras adormecidas,
topacios impíos como la verdad"

"No hay 
ni un alma entre los árboles.
Y yo 
no sé adónde me he ido"

E remato este percorrido poético para unha vida sen opulencia, que saiba rescatar o valor do suficiente de entre as promesas de vida eterna e que conquiste o pracer das pequenas ledicias do día a día, rodeado dun café, sequera na soidade.

"EPITAFIO PARA UN POETA
Quiso cantar, cantar
para olvidar
su vida verdadera de mentiras
y recordar
su mentirosa vida de verdades."

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire