NO LAIO DA VIDA

Entre onte e hoxe, no laio da vida, asistimos a chamadas duras e severas de que temos que salvar a vida mentres vivimos. E que, por desgraza, perdemos eses minutos que son a vida en feitos que nola reducen. 

Onte un avión que se leva ate 150 proxectos de vida, algúns deles inda incipientes, inda por crear. E doe moito. Será por esta innata capacidade que teño de empatizar que padezo as dores todas. Como se fosen miñas. 

Mariñeiros de Laxe. Traballador de Navantia. Morrer traballando, cando o traballo xa nos vai demoucando as esperanzas de vivir con plenitude, é algo que non desexo. De verdade. 

Pode que sexa un escéptico epicúreo. Mais desexo percibir ese momento fuxidío. E si. Tamén o digo, quero que sexa canto máis tarde mellor...sempre e cando o meu pensamento me siga aturando. 

Non soporto a traxedia da inmediatez. Como a de Pedro Reyes, o cómico amigo, que inda novo quere amolar co seu humor do absurdo nalgunha reencarnación...de existires.

E mentres, no laio da vida, deixamos escapar os minutos que a farían chea, feliz, esperanzada. 

Loitemos por reclamar unha nova forma de sentir a vida. De que o traballo non sexa a hipoteca do noso tempo e das nosas relacións. 

No día a día vexo vidas que non poden vivir o seu tempo, atrapadas entre débedas, obrigas e cadeas. 

Vidas que se afastan dos seus seres queridos porque o seu tempo non lles pertence nesta filosofía capitalista que obriga a que o home e a muller sexan lobos para a muller e o home. 

En tempos de crise, vexo que as solucións todas pasan, non por elevar as nosas aspiracións para termos o suficiente para sermos felices, senón por seguirmos no sendeiro que con anterioridade nos conduciu a esta situación de crise.