Na man a culler era unha doce
flor que remexía a froita do leite
todo postre é unha ofrenda
para o goce e o deleite
Contémplote
ignoras que o fago
porque semello ausente e distante
no fondo
imaxino desde o murmurio
da túa culler como é o mundo
que habitas
Como se viste a normalidade?
Que versos imaxina?
A rúa alumea de forma anómala
primavera no inverno dos días
quizais unha profecía
ou pode que o reverso dos desexos
porque
o adaxio pode ser
tememos os nosos desexos
A túa lingua anunciaba o pracer
prohibido dos territorios aínda
non colonizados
e exploras
segura a idea de sementar
a felicidade nalgún recanto perdido
Ben merecemos unha illa para vivir
Como se viste a normalidade?
Que versos imaxina?
Os marcos do tempo voaron
e vemos as nosas enrugas
debuxar complicidades nos espellos
e preferimos ignorar a provocación
nunca foi boa a nostalxia
e respiramos a cinza do tempo
con dificultade con moita dificultade
Non te esquezas
insisto
amor
Non te esquezas
de que houbo un tempo de fresas
pronuncio esta frase mentres a soidade
do secular inverno decide
por fin
atraparme e envolverme na rede da eternidade
Non te esquezas non
onde estarás agora
amor
Non te esquezas non
de que houbo un tempo de fresas
ámote
como amei
nos versos que compuxen
na súa melodía
aínda hoxe
aos meus demasiados anos
a forza da paixón
amar sempre é vivir
Non te esquezas
houbo un tempo de fresas
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire