NON REGALES IGNORANCIA...É PERIGOSO!

Excusade o deliberado sensacionalismo do titular, quizais sirva para chamar a atención das amables lectoras e dos non menos amables lectores deste blog.

Resulta curioso coñecer a persoas que len as humildes reflexións que lanzo de cando en vez neste blog de opinión e que, de forma xenerosa, achegan feitos para que os denuncie ou explique baixo a miña particular ollada de esquerdas. 

Por iso, non podo menos que agradecer a unha parella de amigos que me contasen o que viran, suficientemente chamativo para que falasemos diso con vistas a esta nota.

Hai un par de días, mais sempre antes de Nadal, a conversa nosa xirara ao redor da ignorancia e do perigosa que é, xa que unha idea elaborada desde a ignorancia pode ser tan perxudicial como a que produce a mentira. 

En efecto, ignorancia ou mentira, no caso que contaremos adquiren a mesma potencialidade. Loxicamente, muda a motivación, mais as consecuencias son as mesmas. 

 O caso é que nun recente Atlas ilustrado dedicado a explicar o mundo a un público infantil vemos unha flagrante omisión que converte o produto en perxudicial para o coñecemento humano. 

No dito Atlas, cando ilustran e responden á pregunta que podemos reformular en 'Que linguas hai en Europa?', vemos como destaca, no mapa que acompaña á resposta que se ofrece, a clamorosa ausencia dunha lingua que é cooficial co castelán, 'constitucional' -agora que está de moda o calificativo- e que é o soporte esencial dunha nación, a galega, ao mesmo tempo que lingua privilexiada neste blog. 

Unha ausencia que só pode obedecer a unha perigosa ignorancia que converte en incorrecta -no fondo, en mentira- a resposta que dan os autores do Atlas. A mesma ignorancia que se detecta en Francia, onde o occitano, lingua potencial de milleiros de persoas, coñece o mesmo fin pedagóxico ca o galego: a invisibilidade. 

Non lle imos pedir aos autores do Atlas un respecto exhaustivo e escrupuloso pola diversidade idiomática de Europa, moito máis rica ca a redución lingüística ás linguas dos Estados-Nación. Loxicamente, para un especialista en Filoloxía Románica, o desexable sería ver que linguas coma o aranés, o gascón, o retorromanche, o picardo e outras atopan o seu correspondente lugar no mapa.

Mais o que si demandaremos é que o desexo de simplificación -evidente tamén na estereotipación dos debuxos, de trazo claramente folclorizante- non apoie o fomento da ignorancia e que rectifiquen de cara a unha nova edición deste Atlas ilustrado.