De
maneira inevitable, Rosa Luxemburg acompañoume desde hai bastante
tempo a través do seu pensamento e as súas obras. Hoxe, 15 de
xaneiro de 2019, cúmprense 100 anos do seu asasinato a mans dos
miserentos que capitaneaban, entroutros, Ebert e Noske.
Con
ela morreu tamén asasinado Karl Liebknecht. O nome de Rosa Luxemburg
únese na memoria deses tempos convulsos ao doutra ilustre muller
revolucionaria, Clara Zetkin que, xunto con Rosa e Karl idearon e
puxeron en marcha o partido espartaquista e participaron na do
Partido Comunista Alemán, cuxo congreso fundacional tivo lugar en
plena Revolución xermana, o 31 de decembro de 1918.
Rosa
nacera en Polonia o 5 de marzo de 1871 e desde moi nova demostrou o
seu compromiso humano coa causa dos máis desfavorecidos, coa causa
da clase obreira sendo así, que aos 18 anos xa ten que fuxir para
non ser detida. Trasládase a Zúrich, onde coñece a Leo Jogiches en
1891 e co que manterá unha relación ata 1907.
Compartimos
o criterio daqueles que a identifican polo seu humanismo socialista,
polo seu pacifismo, pola súa constante denuncia do militarismo e do
imperialismo e radical defensa do internacionalismo. Loxicamente, non
imos coindicir en todo, mais Rosa sabería dialogar e discrepar con
nós, argumentando. Pero naquel mundo que lle tocou vivir, debeu
loitar non só contra o machismo, senón contra as traicións
daqueles que deberan erguer a bandeira da liberdade, do socialismo e
da democracia.
Rosa
sabía que o principal era a toma de conciencia para poder artellar
algo, mesmo o proceso revolucionario: a clase traballadora debía ser
consciente da súa condición. Rosa non abrazou ningún dogma, todo
era perfectamente discutible. De feito, unha das súas consideracións
máis interesantes que destacamos é a que realiza sobre a liberdade:
“A
liberdade é sempre unicamente liberdade para quen pensa de modo
distinto [...] e perde toda eficacia cando a liberdade se volve
privilexio”
Isto
é...en nome da liberdade non se pode, precisamente, atacar o seu
fundamento que é, tamén, o que sucede hoxe, onde a liberdade é só
apariencia e vive sometida ao imperio da arbitrariedade e de dogmas
(un deles o do pensamento correcto) así como de leis realizadas para
demoucala (lei mordaza).
Coñeceu
o cárcere en numerosas ocasións e non por iso renunciou á súa
loita. Exemplo de coherencia e insistencia ideolóxica. Coherencia
que non acompañou a algúns personaxes que abrazaron a causa
‘socialista’ para traizoala e tinguila de sangue e morte como
foron Ebert e Noske. Estes foron os contrarrevolucionarios covardes
que dispararon contra o pobo, contra a clase traballadora. Estes
foron os covardes que puxeron prezo á vida de Rosa e Karl por 100
mil marcos. Rosa víase na obriga de durmir cada noite nun sitio
diferente para evitar que a matasen.
Os
usurpadores do socialismo planificaron decididamente a morte dos
desexos de emancipación do pobo e reprimiron cunha brutal violencia
o proceso revolucionario, tal como o exemplifica a histórica
manifestación do 5 de xaneiro de 1919, en Berlín, onde centos de
milleiros de persoas solicitaban poder tomar as rendas do seu futuro
e, despois de elixires un comité revolucionario, Liebknecht
anunciaba que se debía derrocar o goberno de Ebert (non así Rosa
que pensaba que todo era demasiado prematuro e que faltaba
organización e que todo podería rematar nunha matanza...como así
foi). Ebert e Noske limparon con sangue a Revolución, aínda non se
sabe realmente cantas persoas morreron ese día.
10
días despois detiveron a Luxemburgo, Liebknecht e Pieck. Despois de
seren torturados, son executados por quen, anos despois, formaría
parte das forzas de seguridade do nazismo ben dirixidos polos
traidores e covardes. Rosa Luxemburg recibiría o disparo na tempa
do tenente Kurt Vögel, que pasará á historia por ser o asasino da
chama ardente da
Revolución.
Este
15 de xaneiro de 2019, cando as mulleres saian á rúa a pedir que
non se negocien gobernos sobre os seus dereitos como en Andalucía, o
espírito de Rosa Luxemburg, de seguro, andará con nós recordando
a esencial loita pola emancipación do ser humano.
A
Rosa Luxemburg, 15 de xaneiro de 2019, no Centenario do seu
asasinato
Xabier
Ron
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire