Xantei coa nova. Algo que nunca desexas recibir: a morte dun camarada. Non o crin. Pensei que alguén errara coas siglas. Preguntei. Non, non había marxe para o erro, tristemente. Ao redor das 14h30 enterábame que o compañeiro Jon Sáez morrera atropelado en San Cibrao das Viñas.
Sempre que morre un mozo coñecido ou amigo experimento unha creba no meu interior. Un esgazamento. Non hai morte entendida cando un é novo. Sempre se nos escapa. Ficamos orfos de todo.
Cando pecho os ollos vexo ao Jon entusiasta, intrépido, ás veces de máis, como debe ser na mocidade. Vexo ao Jon alegre, unha sana alegría, cun sorriso que contaxiaba. Lembro as súas imitacións e non podo evitar sorrir.
Grazas Jon pola túa xenerosidade, por ese compromiso coa esquerda, co comunismo e coa República que nos unía no PCG e en EU.
Ninguén morre cando o lembramos, cando permitimos que salfira a nosa memoria.
Pola miña banda, camarada Jon, lembrareite.
Todo o meu agarimo e forza para a túa familia e amizades.
Apertas desde un chuvioso e frío Brión.
VERSOS FERIDOS
Desafío
frío
non hai versos amables
só un laio
pola inmisericorde
morte
No combate de Don Carnal
perdimos ao irmán
ao camarada
A fouce e o martelo
ondea xa no ceo dos ateos
a forxa do compromiso
permanece
tan inalterable
como o esperanza nosa
que hoxe serve para honrarte
'España mañana será republicana'
Para Jon Sáez, 05-03-2019
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire