Cando
comecei a escribir estas liñas ignoraba en realidade cara a onde me
levaría o texto. Só sabía que quería partir da aseveración
seguinte, NON SON FEMINISTA, non como unha provocación, antes ben
como unha toma de conciencia e como unha denuncia do uso e abuso da
caracterización por parte non só das mulleres, o cal sería lóxico,
senón mesmo por parte dos homes que, mesmo algúns que teñen espazo
propio na representación política, tenden a fracturar ao atribuír
trazos secundarios (feminismo liberal, facendo un mal uso, por
outra banda, do valor de liberal).
Concordo
coa observación de June Fernández cando afirma que "a tarefa
principal dun home que se di feminista é recoñecer os seus
privilexios e emendalos, e que isto pasa por retroceder, por ceder
espazos, por escoitar máis e falar menos" ("Los riesgos de
una feminista profesional", La Marea, marzo 2919, nº 69,
pp. 46-47). Isto concorda, en certo sentido, coa miña forma de ser:
escoitar reflexivamente e só falar se é preciso. En canto ao acto
en si, o de emendar, lembro que Berto Romero decidiu el mesmo igualar
o seu salario ao da súa compañeira de reparto. Actos así son a
potencia da igualdade que debemos conquerir.
A
toma de conciencia acompáñase da observación e da reflexión de
que os homes non debemos ocupar un espazo que debe gozar da
representación (se non única, si maioritaria) da muller. Non son
feminista. Non. Participo das súas reivindicacións e tanto podo
eloxiar como criticar cando se realizan actos confusos que poden
conducir a procesos de exclusión antes que a unha sociedade
inclusiva...tal como o fago cos representantes masculinos que
insisten en perpetúar os piares dunha sociedade capitalista,
machista, exclúinte e desigual.
Hoxe,
cando todo é susceptible de ser levado á tribuna do espectáculo,
cando os termos son desposuídos do seu valor, cando todo o mundo,de
forma interesada, se declara feminista, tal como se declara non
racista, pregúntome, de forma deliberadamente retórica e inxénua,
como é que cada ano morren ducias de mulleres asasinadas polos seus
compañeiros ou centos viven nun inferno de terror que silencian
baixo unha pel magoada.
Sempre
fun activista polos dereitos humanos, desde que teño lembranza, e
practiquei, sempre desde a esquerda, a ética e o respecto polos
outros seres humanos que me rodean, que comparten conmigo este mundo.
A loita pola igualdade radical entre todas as persoas, sexan de onde
sexa, sexa cal sexa o seu sexo, a súa etnia, a súa condición.
A
folga é a mellor ferramenta que ten a clase traballadora para
defenderse da patronal, para reclamar os seus dereitos, para esixir
melloras. O 8M irei á folga por solidariedade coas mulleres e porque
onde hai conflito, resistencia e loita ten que existir conciencia de
clase e unidade da clase traballadora.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire