mardi 25 avril 2017

CARTA EMOTIVA DUN SAHARAUÍ A UN COLECTIVO DE PROFESORES ESPAÑOIS

Cantas veces o terei dito, escrito, e constantemente reivindicado: non se pode estar ao mesmo tempo coas vítimas e cos verdugos. Refírome á causa do pobo saharauí e a responsabilidade do estado español e de canta nación respira no mesmo.

Díxeno, alto e claro, en nome de AGE, no Parlamento de Galicia, e en canto acto participei en apoio do pobo saharauí. Sen ambaxes. Sen hipocrisías. Sen caer no posibilismo e no mercadeo. 

Hoxe recibín unha carta emocionante dun saharauí. Unha carta triste. Mais tamén reivindicativa. Pedinlle permiso para replicala e rulala. Deúmo. Aquí está a súa carta.
Grazas por esa confianza compañeiro Hamad. O meu corazón e ánimo contigo e co pobo saharauí.

****
Queridos Profesores,

Escribo esta carta porque no consigo expresar lo que siento sin que las lágrimas inunden mis ojos.

Quería daros la bienvenida con los brazos abiertos y una sonrisa en el rostro, son estas las bienvenidas que se merecen los que nos trasmitieron conocimientos y participaron en nuestra formación, no sólo academicamente sino también como seres humanos..

Me gustaría daros una cálida bienvenida junto a mis colegas y amigos y recibiros en nuestros hogares donde nuestras madres os podrían agradecer todo vuestro duro trabajo y dedicación.

Por desgracia, esa no es la bienvenida que os puedo dar. No os puedo dar la bienvenida junto a mis colegas y amigos, porque después de vuestra partida, y tras el abandono de España, Marruecos entró y ocupó por la fuerza el Sahara, mató, asesinó, secuestró y encarceló a vuestros alumnos, mis amigos y colegas.

Muchos de ellos murieron, desaparecieron o agonizaron hasta la muerte en las mazmorras marroquíes. Tal y como yo fui detenido y torturado casi hasta la muerte,  asi fue el destino de muchos de ellos.

Aquellas caras sonrientes, de jóvenes con todo su futuro por delante y cuyas mentes ayudasteis a formar, desaparecieron. Esas caras ya no existen estos, las sonrisas y el futuro les fueron arrancados por Marruecos, el Reino del Terror.

¿Y cómo puedo yo decir a las madres de estos mis amigos y colegas, que aquí en El Aaiun ocupado, están de visita los profesores españoles? No puedo. Estas madres lloran desde hace 43 años, hace 43 años que las lágrimas húmedas o secas no abandonan a sus ojos y sus corazones, lloran por sus hijos lloran. ¿Cómo puedo yo entonces decirles que sus profesores están aquí en El Aaiun ocupado, durmiendo en hoteles, comiendo en restaurantes, paseando por las calles de El Aaiun ocupado, llenando los bolsillos de los asesinos de sus hijos? Cada céntimo que gastan, Marruecos lo utiliza para oprimirnos y robarnos.

Estos no es la bienvenida que os quería da.

La bienvenida que os quería dar me está prohibida hasta el día en que el Sahara sea independiente.

Y les pido que cuando paseen por El Aaiún recuerden el pasado, pero más importante que eso es que vean el presente: una ciudad ocupada, donde los asesinos de vuestros alumnos se sientan como reyes a vuestro lado en las terrazas.

Donde los verdugos de vuestros alumnos acosan, persiguen y torturan a sus hijos y nietos, hermanas, hijas y nietas.

Os pido que veáis y no regreséis en silencio, y que en nombre de vuestros alumnos podáis contar esta injusticia a vuestra gente, a vuestro gobierno que nos abandonó y nos entregó como si fuéramos mercancía al Rey de Marruecos.

Acordaros de nuestras caras. Acordaros de nuestros sueños y deseos.

Me despido pidiéndoos que volváis cuando el suelo que pisasteis en el Sahara no esté ocupado.

Con estima y consideración,

Hmad Hamad

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire