Xa advertimos neste blog sobre as malas e perigosas bondades que se agochan detrás da suposta benevolente economía colaborativa das plataformas como Airbnb. Hoxe, na prensa galega emerxe unha desas consecuencias, aínda que se camufle detrás da etiqueta "las regulaciones de las viviendas vacacionales" (La Voz, p. 32).
A nova, titulada "El parque de viviendas en alquiler se redujo a la mitad en solo medio año", resulta interesenta, mais unha vez, non tanto polo que se di, senón polo que non se di, e o que se insinúa detrás dos silencios. Un deses silencios é, loxicamente, non sinalar a verdadeira causa da situación en que está a vivenda para as persoas. Quizais sexa porque os conceptos de 'valor de uso' e 'valor de cambio' xa non figuran no vocabulario crítico.
O autor do artigo, Gabriel Lemos, enumera unha "factores que han puesto patas arriba el mercado":
a) "un cambio de mentalidad";b) "la nueva situación económica, con altas tasas de precariedad laboral y poca capacidad de ahorro";c) "el golpe definitivo, la regulación de las viviendas vacacionales"
Os tres factores teñen o seu relevo. Non obstante, matizaríamos o do cambio de mentalidade, xa que a relación, que o propio autor sinala, coa situación económica, indícanos que a decisión de recurrir a un alugueiro é imposta polas circunstancias, non por apelar a un novo estilo de vida. O modo de vida segue sendo hexemonizado polo ordoliberalismo.
A regulación das vivendas vacacionais deriva en que os propietarios prefiren gañar moito diñeiro coas vivendas, destinándoas a turistas, preferentemente. Aquí as plataformas como Airbnb teñen moita importancia. Esta estratexia contribúe a esnaquizar a vida dos barrios e expulsa ás persoas de sempre.
A causa primeira é que a vivenda no capitalismo é concebida como un valor de cambio, que produce rendibilidade económica e non coma un valor de uso, que incide no beneficio social ao dar resposta a unha necesidade básica e garantir un dereito humano.
O problema é que non debemos fiarnos das demandas supostamente sociais da Federación Galega de Empresas Inmobiliarias, que é a fonte principal do articulista. En primeiro lugar, porque estas empresas son as que se benefician tamén do boom das vivendas en réxime de alugueiro e do incremento dos prezos que está xerando unha desigual demanda fronte a unha oferta reducida.
O propio presidente desa Federación recoñece que existe risco dunha nova burbulla...quen escribe xa afirma que existe e que provocará un problema social de envergadura que aparece nas principais cidades galegas e localidades 'turísticas'. Xa existe un sobrecusto para as persoas con reducidas capacidades económicas ante o sobreprezo que están adquirindo as vivendas.
Por que ninguén se cuestiona que as vivendas non deben formar parte do negocio? Por que non se pensa en limitar por lei a cantidade de vivendas que pode acaparar unha persoa/empresa? Do mesmo xeito, dalgunha maneira hai que poñer límites por tramos razoables aos prezos que se poñen aos alugueiros e comprobar a calidade da vivenda que se aluga. Se as persoas/empresas que acaparan vivendas deciden non poñelas no parque de alugueiro habería que establecer algún tipo de gravame para desincentivar que se destrúa o seu valor de uso. O que non procede, ao noso entender, é premiar aos especuladores e acaparadores dun ben básico mediante as estratexias fiscais.
A tentación lóxica sería construír novas vivendas...sería un terrible erro. Si debería asumir a administración pública unha petición que non é do presidente da Federación, senón que figuraba en programas políticos de organizacións de esquerdas, como Esquerda Unida: a creación dun parque público de vivendas a prezos sociais. Un parque destinado a garantir o dereito a vivir nunha vivenda digna.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire