Caeu nas miñas mans coa forza do sortilexio. Coa mesma forza evocadora do seu título, que nos leva a un poema en prosa de Baudelaire. Unha palabra directa. Bate como as ondas do mar embravecido nas rochas. Tivo consecuencias negativas para a autora, á que botaron fóra do seu traballo. Reproduzo só o inicio. Por suposto, estouno lendo en francés, editado neste ano que corre por Éditions de l'Olivier:
"Farta e aturdida, déixome ir no húmido chan da miña celda mentres sigo pensando nesas xentes que invadían os mares e, como medusas rexeitadas, que se lanzaban sobre as ribeiras estranxeiras. Recibíamolos en despachos semiopacos, semitransparentes, nas zonas periféricas da cidade. Encargábame, como tantos outros, de traducir os seus relatos dunha lingua a outra, da lingua do que require á lingua de acollida. Relatos con sabor a bágoas, ásperos e crueis. Relatos de inverno, de choiva sucia, de rúas lamacentas, de interminables monzóns, como se o ceo fose estourar.
Nunca puiden imaxinar que o camiño sería tan curto, que habería un sendeiro, un atallo entre as salas de interrogatorio e a húmida dependencia da comisaría onde, desde onte, non deixo de debuxar a árbore xenealóxica da miña familia, as liñas do meu pensamento e das miñas vagabundaxes, as combinacións do tempo e do espazo, para xustificar o meu percorrido e reconstruír a escena, para que se entenda o meu súbito desexo de bater no home, un deses inmigrantes, na testa cunha botella de viño. Eu, que collín a botella sen ollala, que a erguín notando o seu peso cando a apreixei para que non esvarase da miña man, apuntei á testa, chea de xenreira e zumegante de insultos, e batín nela."
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire