Palabras e pensamentos que foron lidos no acto que Esquerda Unida Compostela organizou na Alameda de Compostela para honrar a memoria da Segunda República proclamada o 14 de abril de 1931. Palabras e pensamentos que tiveron o pracer de compartir voz co camarada Redondo Abuín, coa co-coordinadora Noa Morales e co futuro que representa Alex Peleteiro.
Ideas
en verso para un poema ao corazón da República
Hoxe cando
o capital tece unha rede complexa
de
poder absoluto e omnímodo tinguido de Coroa
que
coloniza todo modo de vida
Ideas
pensadas nos camiños
percorridos
á procura das respostas
Ideas
que baten no maxín e firen a ialma
AÍ ESTABA ELA
Aí
estaba
de
xeonllos
Ela
que
nunca implorara ante o xefe inquisitorial de Deus
xa
non podía máis
sentía
o peso de cada palabra
coma
se lle roubasen os anos de vida pendentes
En
cada pada de terra fuxían
desexos pensamentos
e o destino de toda unha vida
pouco
a pouco as padas afundíanse máis na terra
e o
oco era un eco enfermizo
pouco
a pouco aí estaban
emerxían
para non renacer
ósos
mal dispostos envoltos na ira
dos
que non saben amar
ósos
sacrificados no altar do odio
dos
que aínda hoxe
negan
como Xudas
Aí
estaba Ela de xeonllos
as
padas cesaron
e
calaron os rumores das voces todas
e as
bágoas regan a remexida terra
Aí
estaban o silencio da memoria
o
medo da nai a dignidade do pai
aí en
cada óso do avó
estaban
as ruínas a pantasma do corazón libre
da
República
Aí
estaba Ela a sinalada
a
discriminada a esquecida
como
todas as netas de 'rojos'
sobreviviu
entre xentes que rían
ou
calaban
ou
que simplemente pechaban os ollos
Como
todas as netas de 'rojos'
suspirou
pola morte do Ditador
que
tan tirano era
que
pactou co Demo o sangue
de
todas as ialmas libres
e
así entre disparo e disparo
libou
como serpe velenosa
todos
os cantos de liberdades aínda vivos
Suspirou
pola súa morte si
Ela
que nunca implorara si
calou
e bebeu
do
silencio da memoria
do
medo da nai
da
dignidade do pai
para
non renderse nunca
Non
cría en Deus
nin
nos vermes
e
calou a súa loita
deixouna
no interior
coma
un tesouro
ata
que morreu o xefe inquisitorial de Deus
Tiña
desexos pensamentos e un destino
liberar
a ialma prisioneira dos vermes do avó
e dar
manto libre á Verdade
e
calmar o medo da Nai
e
devolver a dignidade ao Pai
Mantivo
na súa memoria
o
cruel mapa do cárcere
coa
delicada esperanza
de
non morrer antes
Mais
os cociñeiros entraron
no
banquete para crear un menú
de
esquecemento e amnesia
para
festa dos que ainda hoxe
negan
como Xudas
E
chorou maldicindo
aos
falsos e covardes
pero
a neta non lles entregou
desexos pensamentos
e o seu destino
loitou
e loitou
gardando
sempre folgos
E aí
estaba Ela
de
xeonllos
agarimando
coas bágoas os ósos do avó por fin
os
desexos os pensamentos o destino tiñan sentido pleno
E
chorei
sentindo
como se liberaba a súa dor
mentres
remataba estas ideas en verso
para
un poema ao corazón da República
imaxinando
que o noso pasado
esa
pequena lúa
antes
da longa noite de pedra
reapareza
nun futuro
libre
da amnesia
sen
medos
e con
dignidade
14
de abril de 2018
Alameda de Compostela
Xabier Ron
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire