vendredi 16 mars 2012

A MINHA MANEIRA DE ESTAR SOZINHO

Deixarse arrastrar pola sinxeleza dos versos de Alberto Caeiro, O Guardador de Rebanhos, é doado e fermoso. Son poemas para ver, non para pensar como di o propio guardador. Podemos velos estando na natureza, ollando como o ceo chora estrelas ausentes. Demasiada contaminación. 


Não tenho ambições nem desejos.
Ser poeta não é ambição minha.
É a minha maneira de estar sozinho
Sempre mo preguntei, quizais por pensar demasiado. Pero ten razón o Caeiro: cando escribo déixome ir. Como unha corrente de enerxía, negativa ou positiva, non sei. Corrente de versos que antes viviron en min como peregrinos, á procura do albergue onde repousar, sempre rebulindo, sempre asomando antes de deitarse de novo. Zas! Corrente e saen coma un río.

Quando me sento a escrever versos
Ou, passeando pelos caminhos ou pelos atalhos,           
Escrevo versos num papel que está no meu pensamento
Ao fin, ves Alberto, está o pensamento, coma un manto sobre o que esfarelar as palabras, recollelas coas mans da ourive e darlles o amor, simplemente o amor para seren os nosos ollos na escuridade. Non preciso de máis para explicarme que sentido teñen as miñas palabras orfas.


O Mundo não se fez para pensarmos nele
(Pensar é estar doente dos olhos)
Mas para olharmos para ele e estarmos de acordo...

Outra cousa é pensar sen ver. Niso concordo. Deixemos as intelectualidades para que fale a esencia da terra que ainda vive en nós. Moitos esquecérono. Moitos non queren recordalo. Queren vivir cegos. Dunha cegueira voluntaria.


Ah! como os mais simples dos homens
São doentes e confusos e estúpidos
Ao pé da clara simplicidade
E saúde em existir
Das árvores e das plantas!

Estupidez cando vivimos como vivimos sen reparar na sinxeleza que nos ofrece a Nai-Terra. Baixo que sortilexio podemos agochar os titulares da prensa de hoxe, e de mañá, que seguirán anunciando un mundo de altas velocidades, de des-posuimentos.


Por isso a minha aldeia é tão grande como outra terra qualquer,
Porque eu sou do tamanho do que vejo
E não do tamanho da minha altura

(versos do Caeiro recollidos da selección de Visor en tradución de Pablo del Barco) (para os des-orientados, Alberto Caeiro é un heterónimo de Fernando Pessoa)


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire