Non é porque o coñeza. Ou si.
Mais os seus versos son como a ofrenda que realiza o xamán á Nai-Terra para liberala dos medos que a abafan.
Abeleira é un poeta telúrico, testemuña a existencia da Nai-Terra. Sabe dos seus padecementos, e como tal ofrécenos a súa sabedoría sanadora.
Ourive dos versos, abre as imaxes para que viaxemos pola Nai-Terra. E un só pode agradecer a viaxe. Pero cómpre abrirmos ben a mente: así aprenderemos como respiran as culturas que viven coa morte en vida.
Merece ser o Bretón galego. Pra min éo. Mais aló do parecido. Será por iso que respiro na multirreferencialidade dos seus versos poderosas veas surrealistas.
Filósofo da ialma,
Existen certas horas, certos sitios
En que é doado erguerse
Despois de tropezar cun mesmo.
Mais non aquí, nin iste lapso
No que a caída se eterniza
Case sempre ou pode ser mortal.
('Underground', p. 21)
e observador atento aos comportamentos do amor entre os seres humanos
Istes amantes nidios non temen
As sombras que o serán
Vai enxertando nos seus membros.
Máis ben recean dise halo
Procaz que os embaza de golpe
Cando os farois dan a luz.
Cunha mao impresa no peito,
Un peito agonizante nuns labios,
Uns labios guiados pola arela
Ata a enxamia dun sexo,
Istes dous novos posesos
Renovan a crenza nas apertas,
Alleos ó dó de quen aseita
Máis aló dos corpos
('Os amantes no parque', pp. 28-29)
Mesmo, quizais pode ser ousado, o espírito das cantigas galegoportuguesas latexa no poema dedicado Á aurora (en realidade, dedicado, como informa o propio poeta vai dedicado a todas as nais que perden un fillo, exemplarizado en Nayem el Gareh, un adolescente saharaui que morreu en novembro de 2010, vítima de disparos da policía marroquí)
Madre!
Laiou o vento do Norte,
Madre!
Capiu o vento do Oeste,
Madre!
Xemeu o vento do Leste,
Madre!
Ecoou o vento do Sur
Namentres catro
Pragas de insectos executantes
De todos os desertos
De todas as direccións
Comezaban a roer
No ar o seu cativo.
(Á aurora, p. 33)
Pero, con moito, o que sentimos con forza ao longo de todo o libro é o alento da natureza baixo múltiples expresións; xamánicas ('Sâdhica'), desesperadas ('O lobo decapitado'), xeográficas ('Cueva de los judíos (Albarracín)'). Xoán Abeleira introdúcenos en tantos recunchos que fai ben explicarnos os motivos (pp. 157-168), as razos, dirían os trobadores, porque, quen sabe, quizais quedaríamos perdidos nalgunha illa e, quizais, sexa realidade que
Nos días de naufraxio,
De desazo, días
De anguria e de dó,
É o mar quen nos rescata
A todos nós, os cegos
(Dias de naufraxio, p. 105)
Anímovos a deixarvos seducir pola viaxe que nos propón o xamán bretoniano Xoán Abeleira, e aprenderemos....seguro.
Xoán Abeleira, Pan de ánimas, Xerais, Vigo, 2012
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire