"El primer paso es reformar el pilar público [del sistema de pensiones] retrasando la edad de jubilación y recortando el nivel de prestaciones, empezando por los casos en que son demasiado generosas. El segundo paso es crear el pilar privado. Y para ayudar a crearlo, hay que 'empequeñecer el pilar público de forma gradual".
Estas palabras foron escritas polo Banco Mundial en 1994, tal como recolle Pere Rusiñol en Público (30-xaneiro-2011). Alguén, que teña certo sentido da critica, que non sexa acólito ou submiso seguidista das decisións dos xefes, pode dubidar que, despois do 27 de xaneiro de 2011, o tan celebrado pacto social vai na liña desexada -e mesmo imposta mediante chantaxe- polo Banco Mundial??
A fusión das caixas, tal como sospeitaba xa hai tempo, conduce á privatización, á bancarización, da mesma forma que a reforma das pensións -innecesaria, porque, prescindindo doutros aspectos que xa enumeramos noutras entradas, a seguridade social, a pesar de que padecemos unha taxa de desemprego do 20%, tivo superávit- levará a que moitas persoas se teñan que meter en fondos de pensións privados para complementar. Mais, como sinala Robin Blackburn (entrevistado no propio Público de hoxe) "lo que ha mostrado la crisis es precisamente el peligro de la privatización de las pensiones. Al pinchar la burbuja, las pensiones se evaporan".
Pódense facer todas as entrevistas que se queiran, poden tentar convencer ao público que o fixeron de marabilla, a min....non me convencen. E tampouco convence que os medios de persuasión poñan táboas comparativas cos demais países europeos. En primeiro lugar, porque Europa está dominada polo neoliberalismo en todos os seus ámbitos de decisión (Francia, Alemaña, Comisión Europea, Banco Central Europeo...) e, xa que logo, as imposicións que se deron, por exemplo en Francia e Alemaña, e que foron duramente contestadas pola sociedade, son demostracións de forza do capitalismo máis depredador. En segundo lugar, e quedándonos na toma de decisións propias ao sistema capitalista, España entrou en Europa, pero Europa non entrou en España: a non ser no euro, no IVE e na carga impositiva indirecta. Quedaron fóra o gasto en benestar social, o aumento dos salarios e un longo etcétera que Vicenç Navarro describiu como "subdesarrollo".
E se prescindo do fondo, terrible, as formas do "pacto social" son pouco o nada democráticas: chámanlle axentes sociais a dous sindicatos que, por exemplo, a min non me representan en nada. Pero, moito me temo que tampouco fixeron asembleas cos seus delegados para que estes informasen aos traballadores e traballadoras nas empresas. Isto é, trátase do habitual na farsa de democracia que temos: uns deciden por todos nós e nós, por riba, temos que aplaudir coma focas. Ja!
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire