dimanche 30 janvier 2011

ROSALÍA DE CASTRO...EN BLAS DE OTERO

Hai uns días chegoume, por fin, un libro que encargara: Hojas de Madrid con La galerna, de Blas de Otero (edición de Sabina de la Cruz para Galaxia Gutenberg, 2010). Unha boa parte dos 306 poemas eran inéditos, en concreto 161. Pertencen aos anos 1968-1977. No momento en que Blas de Otero regresa de Cuba pra operarse dun cancro. No momento en que o franquismo é o cancro das liberdades.

A medida que progresa a miña lectura, tropezo con Rosalía de Castro, sempre ela, enorme que, de forma máxica, intertextual dirán os teóricos da literatura, impregna un poema de Blas de Otero para significar algo máis. O poema chámase Melodía enxebre:

Negra sombra, negra sombra,
no me anegues en tus queixosas ondas,
no quiero escuchar
tu lamentable chasquido de hojas
secas,
negra sombra, negra
sombra,
está fluyendo una finísima lluvia, me ahoga,
no veo entre la niebla, negra
sombra, negra sombra,
no me rodees con tus manos enxebres incorpóreas,
manos pálidas
de Rosalía, negra la falda, el corpiño, la mantilla melodiosa,
contra un fondo de colinas de Iria Flavia,
negra sombra, no
veo bien, tengo miedo
d'unha cousa
que vive y que no se ve,
negra
sombra, negra sombra...

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire