mardi 3 août 2010

UNHA PROSA QUE VOA AO ENCONTRO DAS EMOCIÓNS: HÉCTOR ABAD FACIOLINCE (II)

Rematei o libro de Faciolince. E reafirmo a primeira impresión: unha prosa sinxela pero que emociona. E fai xustiza co intertexto de Borges, que latexa no título do libro como propia homenaxe a eu pai o médico Héctor Abad Gómez.

A un entránlle, despois de ler a decrición da persoa e da súa relevancia humana, ter un pai coma o de Faciolince. E, desde logo, que a medicina tivese en números gradiosos e en países como Colombia, un médico que loitase tanto por erradicar as causas que esmagan ás persoas empobrecidas.

Tivo o valor de enfrontarse aos poderes establecidos de forma directa e valente, e sobre todo, sen pensar en obter nada a cambio. Denunciou a violación dos Dereitos Humanos, que segue producíndose hoxe en día en Colombia de forma terrible. E temos que recoñecer a valentía de centos de persoas que deciden ser sindicalistas a pesar de que os paramilitares e o Estado que os ampara van a por eles.

Dos múltiples espazos de emoción, quédome con dúas: todo o que envolve ao asasinato do pai e a morte por cancro da súa irmá. Aí, polas conexións que, por desgraza, experimentei na miña vida, as bágoas abrollan de forma natural. Así resume Faciolince ese terrible episodio:

"Cuando volvieron de Estados Unidos Marta se fue extienguiendo día tras día, muy despacio, paso a paso, como para que todos pudiéramos ver muy bien de qué manera la muerte se iba tomando su cuerpo centímetro a centímetro, en una muchacha linda de 16 años, casi 17, que un año antes era la imagen de la vitalidad, de la salud y de la alegría, la figura perfecta de la felicidad. Se fue poniendo cada día más pálida y más delgada, hasta quedar en los huesos, cada día más adolorida y más indefensa, y más frágil, hasta que casi se evaporó. Hay períodos de la vida en los que la tristeza se concentra, como de una flor se dice que sacamos su esencia, para hacer pérfume, o de un vino su espíritu, para sacar el alcool. Así a veces en nuestra existencia el sufrimiento se decanta hasta volverse devastador, insoportable. Y así fue la muerte de mi hermana Marta, que dejó destrozada a mi familia, tal vez para siempre." (p. 160)

Para a descrición do pai, recomendo os capítulos 20, 32 e 35. Aínda impresiona ler a valentía coa que espuxo a violación de dereitos humanos e a acusación directa que realizaba nos seus textos e dos que fai memoria o seu fillo. Por exemplo:

"Yo denuncio formal y públicamente estos procedimientos de los llamados mandos medios, de violar sistemáticamente los derechos humanos de centenares de compatriotas nuestros.
Y acuso a los altos mandos del Ejército y de la nación que lean este artículo, de criminal complicidad, si no detienen de inmediato esta situación que hiere los sentimientos más elementales de solidaridad humana de los colombianos no afectados por la vesanía o por el fanatismo" (p. 215)

O asasinato do pai aconteceu en 1987, o 25 de agosto (contada de forma admirable nos capítulos 38-39). El mesmo tivo que coller o camiño do exilio despois do asasinato. Corría a mesma sorte. E gústame como conta a súa entrada en España daquela, moi distinta ao que sería hoxe:

"No hay visas ni filas en inmigración; me sellan el pasaporte sin mirarme a los ojos. Años después, cuando pusieron en España la visa obligatoria para los colombianos, firmé una carta jurando que ya no volvería a España. Ellos no entienden por qué: si en 1987 hubiera habido visa obligatoria (a mí nadie me conocía, no tenía ni un peso, no podía asegurar que me estaban persiguiendo), no me la hubieran dado nunca, ni por error, y tal vez no hubiera podido irma, como había podido irse Aguirre, a salvar el pellejo" (p. 265)

Esta pasaxe, de seguro, que a citarei en moitos lugares para lembrar que houbo un momento en que todo cambiou para peor no trato que lle damos ás persoas migrantes...

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire