DEVASTACIÓN

Abrimos de forma innecesaria e cega

as fendas da terra

os tremores son cada vez máis insistentes

e os ceos escupen grises cheos de veleno

Ninguén quixo ollar os indicios

Ninguén quixo sentir a negación

Só existían

máquinas e

máis máquinas

asfalto e máis

asfalto

torres e máis

torres

industrias e sempre máis

industrias

Ninguén quixo pensar no OUTRO

na xeración futura

mesmo na inmediata

antes era a procura do ouro verde

papeis con contías indecentes inscritas

na ialma da nosa humanidade

E mentres se consumía abrasada a esencia

a semente da xustiza da solidariedade

o AMOR convertérase nun concepto prostituído

en mans de mentiras e máis mentiras

Agora

na devastación todo presaxio

toda predición é unha constatación do noso fracaso

Bombas

Guerras

Asasinatos

Violencia

Os corpos desmembrados

furan o meu corazón

e desangrado morro en cada pel torturada

Ninguén quixo escoitar o laio danado da Humanidade

A Nai Terra rebélase e expúlsanos

Nada é. Nada será