Onte sabíase, de forma replicada ata a saciedade, do falecemento de Johan Cruyff, debido a un cancro de pulmón. Hoxe vou falar diso porque, de forma inevitable, a miña infancia modelouse grazas a imaxes que hoxe podo valorar como positivas e decisivas na miña forma de ser e estar no mundo. Imaxes que entraron durante a miña infancia.
Hoxe, con 47 anos recén cumpridos, revivo esas imaxes desa etapa -a infancia- que debera ser principalmente luz e bondade por parte de quen decidira traerte a este mundo. Cando esa infancia se volve inferno de violencias sen que ti -ialma aínda formándose- teñas ningunha responsabilidade; cando nese inferno, ademais, te caracterizas por ser "raro", "anómalo", "asocial", só a pureza do teu interior pode manterte vivo e facerte sobrevivir a ollos dos demais.
E aí, nesa infancia, veñen con nostálxica forza hoxe, as imaxes de xestos, de actitudes que nese incipiente maxín tan necesario de agarimo adquiren expresión de heroicidade. Devorei cómics de Marvel. E amei a intensidade e o fútbol dos intelixentes. Desde 1974. Por iso, cando te vistes coas ropas de Spiderman durante o Carnaval, ou cando, nos xogos, te vistes coa camiseta levando o número 14 ou o número 10, o fas porque queres ser coma eles. Coma ese heroe atormentado, tan humano. Coma eses marabillosos futbolistas quen de erguer as penas de todo un estadio, de todo un país.
Sei moi ben que hai persoas "intelectuais" que exercen a súa oratoria desprezando o fútbol. Curioso que non fagan o mesmo desprezando o capitalismo, que foi quen asulagou de merda o que debe ser o deporte en xeral. Mais, como me digo a min mesmo, se dous dos meus modelos éticos e poéticos, como son Benedetti e Galeano, foron grandes amantes do fútbol, penso que estou no bo sendeiro.
Cando me vestía co número 14 de Cruyff, ou co nº 10 de Platini, durante uns marabillosos instantes, desaparecía o inferno. E o número 14 foi fundamental para min. Hoxe todos admiten que foi un revolucionario. Mais para min éo no sentido de ter e defender unha visión propia, desvinculada dos lugares comúns de todos os demais, de ir contra o pensamento único establecido, e de facer algo que non era compartido. E tanto lle tiña. E niso, hoxe, sei que practico eses hábitos...no amor, na política. Sendo fondamente empático, solidario, e respectuoso. A personalidade creativa acompañoume na miña aprendizaxe como futbolista, onde realicei unha amalgama das imaxes que recibia de Cruyff e Platini. 
Si, hoxe, cando asumo que xoguei o meu último partido de fútbol aos 41, e que deixei de ser entrenador-xogador de fútbol-sala (que emocións deses ascensos de terceira división comercial en Santiago á primeira en tres anos consecutivos, onde, inevitable, volquei a necesidade da solidariedade como principio fundamental do que debe ser un equipo), lembro a eses modelos para un neno que non tiña referentes reais próximos. Aínda experimento a emoción de pensar no campo no mellor para os demais, porque era o mellor para o equipo e, polo tanto, para min tamén. Desbotando egoísmos e personalismos. Disfrutando tanto de marcar un gol, como de dar o pase, como de evitalo cunha boa acción defensiva. E de proxectar nos meus actos o respecto. Que o normal é entender que somos todos diferentes, mais que debemos camiñar por un ben que une e nos solidifica: a convivencia. O campo de fútbol era o campo da vida. Se educas a un neno ou nena na tarascada, no todo vale con tal de non encaixar un gol, de ser egoísta...eses valores transitarán nas rúas da vida. De aí, a importancia de saber que practicar un deporte é practicar vida.
Si, hoxe, revivo a miña infancia e doulle as grazas a Cruyff e a Platini...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire