ENTRE LECTURAS, ENCONTRARME NA FINITUDE OU A VIAXE FINAL

Hoxe non cae tan dura a calor como hai uns días. A porta entreaberta deixa entrar unha pequena e lixeira brisa, como se procurase aniñar no recuncho das miñas teas de araña. Esas coas que xogo visualmente, coma se fosen as mesmas que recuncan entre as feridas mal curadas que, ás veces, por puro exercicio de insana curiosidade, reabro para ver como sangran.

Deixo a lectura de novela negra, que me recomendaron os amigos libreiros de Lenda, Irène, de Pierre Lemaitre, para poder ler as seguintes que se anuncian igual de boas. E, de fondo, no entanto, a forza da voz de Luciano Pavarotti en Nessun dormà fai que desexe escribir. De forma enfermiza. Obsesiva. Sen ningún sentido aparente. Só como exorcismo. E, entón xorde unha curiosa analoxía...non todo o mundo vale para chegar á voz de Tutto, ou si? Calquera pode facelo? Penso que non...hai un don, unhas condicións naturais de base e un esforzado traballo de preparación e constante aprendizaxe, e moita dedicación responsable. Entón, porque nalgunhas disciplinas é posible pensar que todo o mundo vale para todo? Eu, por exemplo, non vaio para o eido da saúde, non soporto o sangue e moito menos ver agullas. Non me gusta traballar suspendido e ver o baleiro baixo os meus pés. Entón, como é posible pensar que para incardinar a representación de todo un país, de toda unha sociedade, pode valer calquera persoa?

Hai xa días, un ser especial rematou de ler o último libro do mestre Benedetti, de feito non chegou a revisar as últimas probas de imprenta. Refírome a Biografía para encontrarme. E gustoulle. Porque Benedetti sabe chegar á nosa ialma con palabras sinxelas, mais non por iso simples. Sabe envolvernos na súa biografía feita de amor e de versos. O poeta está farto

“tal vez porque no puedo emanciparme

de todos los olvidos que regresan

cada uno con su melancolía”

E si, iso mesmo acontéceme a min. E, coma un río, esquecementos que deixei repousar de forma voluntaria nunha das miñas illas da memoria, volven, sen nostalxia, asulagar o meu pensamento. Mais, de forma inevitable, cando estendes as mans, só queda o perfume nostálxico dun posible amor que se perdeu entre as follas do calendario.

E entón pensas como tería sido a vida de ter dito esa palabra máxica no seu momento preciso. Mais, iso tampouco serve de moito. Só para encher de cinzas o recordo.

De aí a procura incesante. La quête, que diría Brel, para non estar “a solas con mi pobre soledad”.

Por que ese empeño en querer circunscribir o amor a certas idades? Por que esa teima en desnaturalizar o amor converténdoo unicamente en carne de matrimonio? Acaso é imposible amar de verdade, incondicionalmente, sen agardar nada a cambio? Amamos para ser amados de forma necesaria?

Sucede, de verdade, que non vemos a diferenza entre ‘amar’ e ‘querer’? A lingua latina si sabía da súa posibilidade....nós, en cambio, debido a múltiples motivos, convertemos os diversos sentimentos e emocións en medio, nun fin. Utilitarismo...propio destes tempos capitalistas e mercantilistas.

Converter o pasado en forza para o presente. Mais, cando as condicións vitais mudaron tanto...non é unha empresa imposible? E un poeta sabe que só pode escribir, como moito, algún verso que debuxe os aromas que durmiron nos soños. Por iso, só penso no día a día. Presente existencial e vivencial: “el pasado es lenguaje de la nada / y en el futuro está el altar del miedo”.

Serán os anos? A necesidade de ollar con serenidade mesmo as convulsións que ameazan con facer estourar os meus piares emocionais máis sólidos? Estoico destino para un ser que se quere epicúreo....ou non?

Ou serei, unicamente, un preámbulo, cuxo destino está no voar distanciado dunha bolboreta?

Por iso, mentres deambulo poeticamente, bato con Günter Grass e o seu derradeiro De la finitud. Un libro que nace da serenidade final dunha vida que se emociona baixo o segredo que impulsa unha musa: “cuando se había secado también la última fuente, me refrescó, como si siguiera existiendo esa respiración boca a boca, el beso de una musa no profesional”...As musas aparecen sempre, non son o privilexio da mocidade. E a súa forza pode animar mesmo un impulso vital imprescindible para afrontar novas metas: “comencé a vivir de nuevo con ansia”. Ou será que cando nos facemos anciáns regresamos, non se sabe moi ben por onde, á idade da infancia?

‘Au bout de tes rêves...’ así berro cando me esperto de noite e sinto só o oco dos soños revolverse contra min. Que hai máis aló dos teus soños? Iso sempre mo pregunto. Hai un misterio para min? Algunha pregunta sen resposta aínda? Que hai?

E si, ao igual que a Grass tamén me sucede, ‘avant la lettre’, que leo “por vez segunda, tercera, libros que me han estado próximos toda la vida”...coma os de Benedetti.

Ás veces desexo para min un final estoico-epicúreo, isto é, morrer durante a realización dun acto sabendo que ese acto pode supoñer o meu final. Non, non penso no acto sexual. Penso antes na viaxe, sen destino, só montado nas miñas dúas rodas, coas alforxas cargadas dalgunha roupa e escasos recordos. E andar...andar...ate pechar os ollos...sentindo como a forza se esvae, como a ialma se reconcilia coa miña propia memoria...

Pero, de novo, regreso a este sofá e a esta brisa. Non hai surrealismo na vida cotiá que leva un representante da política. Por non deixar, nin se deixa tempo para a poesía. Todo adquire un carácter pragmático que, por momentos, é cárcere.

Por iso, quero pensar que terei folgos aínda, nesa viaxe, de poñer pé en terra, recostarme contra unha árbore e deixar escrito:

Adeus, meu amor

Vivín amando o teu nome

Co alento do veleno de cada letra

Si, esaxerado, mais non tanto coma ese fermoso verso de Brel que suplica á dona da que está namorado que lle deixe ser a sombra da súa sombra, a sombra do seu can....Forza poética do amor...eu prefiro morrer coa dignidade de quen se sabe ferido de morte, coma o cervo dos xograres....