Días como pedras
indixestas
tan afiadas que dan medo
nin ousas por momentos
camiñar simplemente estás
E entón o día remata
e volve a cadea da noite
e un non sabe se normalidade
é vivir atrapado
si é ser un mecanismo máis
das pezas que outros constrúen
E pecho os ollos para liberarme
fuxindo da condea
soñando que respiro por fin
libre?
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire