Cando a acollida dos desexos desterrados
non treme pola ledicia do encontro
a fenda
coa tortura dos medos
non deixa de agrandarse
E pérdense as benvidas
devoradas polo lume nada sagrado
da profanación do amor
caen sen rede de esperanzas
coma un laio sen forza
ao fondo do escuro
onde Lete fixo morada
e envolve de esquecemento todo
e de descoido nacen as sombras
E nada de ser caída
volve a emerxer
a terra toda é cinza quente
as mans son simples ósos
os ollos perden o seu espello
os corazóns sécanse perdidos
e os berces son cadaleitos
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire