vendredi 27 décembre 2013

ÊTRE NEIGE QUI RÊVE

Je rêve 
sous la neige
de tes mains
qui frémissent
au son des promesses 

Une quête
de sens et de retours
qui caressent le rouge
de nos sens et sans
que personne nous puisse
empêcher
d'être neige qui rêve

Toi et moi
fondus sous les larmes 
d'un temps qui s'étire 
et enmène la force
de la beauté
nous sommes déjà mémoire
attrapée dans la rigueur
de l'eau qui ne cesse de couler

Demain
quelle mélodie nous énivrera?
Et déjà nous souffrons 
les regards silencieux des amoureux
qui auront trop de temps sur eux


En pensant à l'amour partagé, 27 décembre 2013


lundi 9 décembre 2013

SOBRE RUÍNAS, POESÍA INDIGNADA PARA ALUMEAR TODO...O QUE QUEDA POR FACER

En tempos de miseria humana, en que o cálculo egoísta vén suplir a solidariedade, ler o poemario de Xesús Rábade Paredes, Sobre ruínas (Alvarellos, 2013), poemas que naceron entre 2007 e 2013 ao frío dos recortes e da estafa das oligarquías e da inopia/connivencia dos partidos que nos desgobernaron, un reconcíliase...sobre todo coa poesía.

O poemario contén catro fiestras poéticas (Poética(s), Soñar no exilio, Recadeiros de luces e de sombras, Sobre ruínas)

Como vivo con liberdade falar da poesia que me ata ao máis fondo da esencia que debe posuír esta necesidade de escribir, vou relatar brevemente algúns poemas que atacan emocións para abrir preguntas sobre o presente ruínoso que nos queren deixar os poderosos. Só abro as dúas primeiras fiestras. Agardo, aínda así, que a lectora e o lector curioso teñan os desexos de afondar nos versos do poeta Xesús Rábade Paredes. 

Primeira fiestra

Nove poemas. Se ben eu son do ritmo liberado da rima, recoñezo que o poema que abre esta fiestra, Cor mate, e Da razón do cantor, que a pecha, sonetos en toda regra, teñen unha feitura que non deixa de atrapar. Desde o punto de vista da emoción quédome con Tenzón, un berro contra "a ditadura da moral do correcto", e con O poeta pallaso, onde o verso "o tempo que non fomos é acaso o que máis dura", lévame a considerar todo aquilo que proxectamos e deixamos no caixón da velocidade, máis morrendo lentamente, como se esvae o noso tempo.  

Segunda fiestra

Dezasete poemas.

Sen dúbida, a fiestra da indignación, alumeada por ese sol de inverno que deixa un frío inmenso nos corazóns de milleiros e milleiros de persoas, sen que a alienación, desapareza, tanto peso ten ese Cuarto Poder vendido por partes.

Palabra alzada en armas

"á cúpula blindada dos ladróns das finanzas,
ministros disfrazados
de lacaios de banca vergonzantes,
aos gobernos rendidos que protexen aos capos
e poñen na indixencia a quen lles paga,
a quen tan ben lles paga, aplaude e vota." 


Nada que celebrar, acaso o poema que resume a sensación que hoxe teño. Non hai nada, nada que celebrar. Cada día que pasa representa a retirada dun ladrillo máis da casa común:

"Arrenegados sexan os tolleitos de espírito,
os tatexos e mudos porque si, 
os áfonos na fala de noso que falamos.
Sexan eternamente amén malditos 
os ruíns de abxurar,
falsos de traizoar e perxurar.
Maldita sexa a casta ruín dos malnacidos."

Moi intenso tamén o poema Partir o pan...."no reino da mentira"....

Alento...que me acompaña ao mesmo tempo que leo a biografía de Marcos Ana, Vale la pena luchar. Aínda que sexa só por iso, pola compensación ética de facer o correcto, sempre paga a pena loitar.

jeudi 5 décembre 2013

INTERVENCIÓN NO PARLAMENTO PARA QUE O GOBERNO ALTERE A RUTA AUSTERICIDA

Quixera comezar describindo o ESCENARIO do que pode semellar unha longametraxe. Ródase nos exteriores das principais cidades e vilas galegas e do estado: en todas unha enorme ringleira de persoas agarda para entrar nun local chamado INEM, para demandar un futuro mellor, para atopar un emprego. As persoas agardan desde hai tempo. Todas as promesas incumpríronse e seguen a incumprirse. Nesta longametraxe só hai existe unha breve intervención a cargo dun señor con traxe e maletín que ao abrilo berra: "Mans arriba, isto é un atraco!".

Esta sentenza tivo un éxito incontestable. E xa é un berro unánime nas rúas en toda manifestación e acto de reivindicación social. E é que boa parte da sociedade percibe que o diñeiro só serviu para nutrir o peto dalgúns, mentres que os seus quedaban baleiros e mentres, aquilo que os podía protexer, os servizos públicos, cada día se ven recortados ao mesmo tempo que se lle esie á cidadanía pagar por acceder a un servizo polo que xa pagan. Para a maioría da sociedade, isto é, si un atraco en toda regra.

Non se trata dunha película catastrofista. Non. Por desgraza a iniciativa de AGE pertence ao xénero do realismo cru. O propio Comisario para os Dereitos Humanos do Consello de Europa, tras a súa visita do 3 ao 7 de xuño de 2013 comprobouno. E apelou á necesidade de que os autores do guión austericida muden as liñas dos recortes para que mellorar de forma substancial e significativa as condicións de vida de milleiros e milleiros de persoas.

Nils Muižnieks, o Comisario, laiábase de que "os nenos se visen desproporcionadamente afectados polos recortes nos orzamentos sociais, de saúde e educativos, e a diminución das prestacións familiares provocou que algúns nenos vivan na indixencia e teñan problemas de nutrición". (deproporcionadamente....mais non existe proporción, a experiencia da pobreza para un neno, para unha nena, é devastador).

Será demagogo o Comisario Nils? Estará equivocado por preocuparse do futuro dos nenos e nenas que viven a desgraza dos desafiuzamentos? Sufrirá algún tipo de alienación cando manifesta que lle preocupan os atrancos que teñen os nenos e nenas migrantes para acceder á sanidade pública...en contravención co establecido na Convención sobre os Dereitos do Neno das Nacións Unidas? Será insensato o Comisario cando afirma que lle preocupan os recortes en materia educativa, que no estado van entre un 14,4% e un 21,4% e que afectan á igualdade de oportunidades entre todas as persoas? Ou será, como define unha membra ultracatólica de Provida aos que ousan masturbarse, un "ateo e, polo tanto potencial xenocida" por recomendarlle ao goberno do estado que reconsidere a súa postura de eliminar Educación para a Cidadanía e os Dereitos Humanos das escolas?

As persoas con discapacidade, nesta irracional competencia pola austeridade ultraliberal, forman parte dun dos colectivos máis afectados. Os febles pasos que se deran para que as persoas con diversidade funcional puidesen avanzar na súa autonomía persoal quedaron fosilizados no cemento dos recortes. Voltamos para atrás en todo. Voltamos a un estado de desprotección social, onde só a caridade, o asistencialismo, e a vontade de terceiros suple a inacción dun goberno que externaliza a pobreza.

Neste relato cruel a lacra da pobreza adquire un protagonismo desafortunado: unha pobreza provocada pola degradación das condicións laborais (xa se fala de traballadores pobres, que cobran salarios por debaixo do limiar da pobreza), polo continuado desemprego, pola perda de protección social, e pola degradación das condicións de acceso aos servizos públicos (que son o complemento ao salario das clases traballadoras) e que fan os gobernos do PP? Aplicar a ultranza as receitas austericidas.

E nesas receitas non teñen cabida as medidas preventivas, que son as máis necesarias no contexto actual. Isto foi o que aconteceu na Comisión de Educación deste Parlamento, onde o PP se negou a crear plans que preveñan os problemas de nutrición en centros escolares galegos e a unificar os procedementos de resposta ante esta situación, en crecemento, por moito que se pretenda agochar esta realidade, remitíndoos aos comedores sociais ou aos bancos de alimentos. Mesmo, co inxusto e insolidario decreto de comedores posto en marcha, xa coñecemos a existencia de situacións dramáticas, onde nenos e nenas que están nunha situación de exclusión social....non teñen dereito a comedor. Esta é unha realidade constatada. Non é inventada por AGE.

Saben vostedes como afecta un desafiuzamento a un neno? Como se ve alterada a súa saúde? Como repercute na súa educación? O outro día, na semana pasada, mentres estabamos en pleno, unha nena coa súa nai eran desafiuzadas con 14 ou 15 grilleiras acompañando tal acto de lesa inhumanidade. Onde están as medidas de protección dos dereitos desta familia? Onde? No retrete dos recortes? No lixo? Os desafiuzamentos conlevan para os nenos e nenas condicións de vivenda máis desfavorables, e, mesmo, nalgún dos casos, quedan sen vivenda, xa que non se achega a solución dun aloxamento alternativo axeitado e asequible. Eis unha medida da que sempre se fala desde o goberno, mais que non coñece realidades efectivas, que respondan coa mesma urxencia coa que se mandan as grilleiras. Desde AGE xa reclamamos a través de diversas iniciativas a creación dun parque público de vivendas en réxime de aluguer social.

O propio Comisario Nils alertaba da impunidade coa que actúan as forzas de seguridade do estado, onde semella que a cidadanía, unha vez que exerce o seu dereito a manifestarse, perde, de facto, os seus dereitos para ser criminalizada. Cara a onde camiñamos? No sentido contrario desde logo ao que recomendaba este Comisario, tal como demostra o intolerable anteproxecto de Lei de Seguridade do goberno do estado. Algúns chámanlle democracia autoritaria. Mais, se é así, xa non será democracia. Será un enxendro. Todo, menos democracia.

Orzamento da Xunta
Unha medida de prevención vén dada polo propio Orzamento da Xunta. É o único instrumento real que ten a Xunta de Galicia para loitar contra a recesión, para saír da crise o antes posible. Neste quinquenio de austericidio aplicado por Feijóo, o Orzamento da Xunta padeceu un recorte do 26,6%, o que, unido á inflación, que medrou un 10%, nos dá un caída en valor real do 37,6%. Con esta porcentaxe, é impensable non pensar que no altar do austericidio, en nome do Deus Mercado, quedaron sacrificados os nosos dereitos.

Neste 2014, tal como acontecía no 2013, de forma consecutiva, os recortes afánanse en esfarelar a educación, a sanidade e os servizos de benestar social. Por moito que o queiran maquillar vostedes. Os números que presentan vostedes constatan a súa ineficacia para crear emprego e para afortalar o dereito a uns servizos públicos de calidade. De novo, hoxe coñecíamos que hai 2.629 persoas máis sen emprego e 4.572 cotizantes menos na seguridade social en tan só un mes. Galicia conta con 270.854 parados rexistrados. A todo isto engadámoslle a éxodo migratorio e veremos que nada fai presaxiar a luz ao final do túnel como presume o PP.

A finais de novembro o informe sobre as condicións de vida sinala que somos todos máis pobres. Cúmprese que o único que temos é dereito á desigualdade. O 38% das familias galegas non ten capacidade para afrontar gastos imprevistos, e un 16,6% ten moitas dificultades para chegar a fin de mes. E en vez de facer todo o posible a Xunta emprega os Orzamentos para desmantelar as políticas activas de emprego (un 10% menos neste 2014). Dáse o paradoxo de que o goberno de Feijóo, con quen aumentou o desemprego en 125.000 persoas, un 77% máis, quere solventar o problema do emprego cun 70% menos de orzamento. Mais non só as políticas activas de emprego, senón que os Orzamentos recortan en materia de Servizos Sociais. E conxélanse todos os programas fundamentais, Loita contra a pobreza 585.000€, axudas emerxencias 4.500.000, axudas banco alimentos 50.000; conxelación de axudas a familias, 6.922.205 , redúcese o plan concertado dos concellos...

En 5 anos, Educación viu como se lle recortaban 473 millóns de euros, un 18% menos, e iso que Educación absorbeu todo o de Cultura, que resulta, nesta ceremonia da confusión institucional, a gran recortada. Temos 1250 profesores menos...para case 6.400 alumnos máis no sistema. Na Universidade pasamos dos 609 millóns aos 327. Con estes recortes e coa LOMCE e o seu novo altar da confesionalidade católica, un novo feudalismo está colonizando as nosas aulas. Vivimos en plena recesión cultural e educativa. E non nos tragamos esa monserga de que con menos vostedes fan máis...ou si...teñen razón, fan máis dano ao ensino público.

En sanidade, en 5 anos recortáronse máis de 370 millóns de euros, máis do 10% menos para a sanidade. Perda de dereitos e servizos. Co-repagos, degradación das condicións de acceso e privatización de servizos. Atención Primaria con 16 millóns de euros menos, que unidos aos do orzamento anterior supoñen 79 millóns de euros menos en dous exercicios orzamentarios. Que felices deben estar os voitres ultraliberais, sobrevoan o corpo debilitado da sanidade para lanzarse a por el. Por non facer, a Consellería de Sanidade non executa o orzamentado. Non nos enganen máis, por favor, con iniciativas xa anunciadas, que deberan estar xa feitas, como se fosen novidade. Non lle mintan máis á cidadanía galega. Hoxe xa o vimos durante o debate da lei de garantías sanitarias: avánzase no proceso de degradación para así avanzar na privatización dos servizos que ofrece a sanidade pública.

O co-repago para as persoas con diversidade funcional pon en perigo o dereito ao desenvolvemento da súa autonomía persoal. Constátase, como manifesta o comisario Nils, a inexistencia dun enfoque baseado nos dereitos humanos. Neste contexto de recortes as persoas con diversidade funcional son as máis vulnerables á pobreza. Mais, como afirman as propias organizacións sociais non existe concienciación sobre os dereitos humanos, hai falta de vontade para afrontar o reto de cumprir coa accesibilidade universal na realidade cotiá en todos os aspectos. E, por riba, incúmprese o seu dereito a unha educación inclusiva. Esta é unha quimera nun contexto de sobremasificación de aulas, de recorte de profesorado, de máis atrancos no desenvolvemento curricular como as que establece a LOMCE.

O 10 de decembro de 2013 cúmprense 65 anos da proclamación dos Dereitos Humanos. Será esa tamén unha carta mollada, cuxos artigos e principios son relativos? Ou deben ser o inexcusable guión que todo goberno debe garantir para que as persoas teñamos unha vida digna?

Por iso, a nosa iniciativa formula a necesidade de que a Xunta execute medidas concretas para impedir a creba de dereitos humanos no día a día da maioría social, para frear a pendente mortal do austericidio, para que a educación, a sanidade, e todo o que teña que ver co sector social e coa protección da infancia se vexan afortalados e comecen a recuperar todo o foron perdendo neste quinquenio.

mercredi 27 novembre 2013

A MENTIRA ILUSTRADA OU COMO VENDER O PAÍS

Esta sentenza que abre o título serve para definir a estratexia do presidente Núñez Feijoo. As súas respostas, que penden, loxicamente, do argumentario da dereita máis salvaxe e doutrinal desde o punto de vista da aplicación do credo ultraliberal do capitalismo, son un quiste de mentiras pragmáticas, ilustradas coa sabedoría do que se sabe controlador dos medios de propagación. 


Considerando o seu pragmatismo é lóxico que diga que é moi bo que o 51% de Barreras sexa controlado por unha empresa estranxeira, PEMEX. Ignorando dous feitos: a) o control vai ser desde o punto de vista das decisións, foráneo; b) en canto teñan acumulado o saber e a experiencia, asi como os avances tecnolóxicos na construción de barcos, nada impide que se desfaga dese 51% e se leve toda esa bagaxe deixando a empresa destruída. 


A este respecto, quero lembrar que existe unha categoría profesional -de dubidosa ética desde logo polas consecuencias que ten o seu traballo- que se define como intermediarios na compra-venda de empresas. E lembro o que se dicía nun artigo de finanzas excite, no mes de abril de 2011: "Porque incluso en el peor de los escenarios, una empresa  sigue teniendo atractivo a los ojos de los inversores". 


No proceso da entrada de PEMEX vexo que se reafirma a validez da afirmación anterior. Para PEMEX debe ser un investimento e, como tal, debe ser rendible, desde os postulados capitalistas. Cómpre saber os termos exactos do contrato de compra da empresa e a que obriga e, para min máis importante, que implicacións vai ter para os traballadores e traballadoras da empresa. E nesas implicacións hai que estudar xa as repercusións dunha fuxida cara a adiante de PEMEX.

Penso, certamente, que veremos a atípica actuacións dunha empresa transnacional, que procura maximizar os beneficios como sexa, que gozará mesmo da venia dos gobernos instalados no poder, que zugará mesmo diñeiro público, e que, cando o vento abanee....liscará a prol de novos beneficios. Isto, para min, é malvender o país, malvender a nosa tecnoloxía, malvender o futuro dos nosos traballadores e traballadoras.
Que hai detrás de PEMEX, de REPSOL e mesmo de GAS NATURAL, que, dalgunha maneira, aparecen unidos na ecuación? 
Rebuscando na hemeroteca, un ve que no ano 2011 PEMEX, empresa pública mexicana dedicada ao negocio do petróleo, cun 9,3% (ano 2013) das accións de REPSOL, se asocia con Sacyr para controlar, entre as dúas o 29,5% de REPSOL. 
Voume permitir, para acompañar esta parte do relato, un fragmento publicado na edición dixital vanguardia.com hai tres días, o 24 de novembro de 2013: "Estas críticas contra el sistema de retribución, apoyado en su día por Pemex, ponen la guinda a una semana marcada por los rumores sobre posibles estrategias para tomar el control de Repsol, que la mexicana solo ha desmentido parcialmente. El propio Lozoya negó un supuesto plan, publicado por la prensa española, por el que el magnate Carlos Slim se haría con un 10 % del capital de Repsol con el objetivo formar una alianza entre ambas empresas mexicanas que controlase la petrolera española, al desbancar como primer accionista a Caixabank y su participación del 13 %."

Reproduzo outro fragmento de economia digital, datado no propio 24 de novembro de 2013: 

"Pese a que el vínculo empresarial de Pemex y Repsol se remonta a finales de los años setenta, en los últimos meses, y mientras avanza el proceso de privatización de la petrolera mexicana, sus directivos han ahondado en las críticas a la dirección de la petrolera española".
 
 Abroia, detrás das intervencións en marcha, un perigo evidente para Barreras.Trátase do xadrez capitalista, e nese xadrez as persoas non valemos ren, porque non contizamos en bolsa, porque co noso traballo produtivo non se pode especular. Unha especulación que fai que mesmo o magnate Carlos Slim asome como un ariete. 

Xa sabemos como vai actuar o goberno central coa presenza de PEMEX en REPSOL-YPF, "asunto interno entre empresas", dixo o ministro Margallo. E é certo.

En consecuencia, é tan iluso o presidente Núñez Feijoo que pensa que neste xadrez contan os intereses dunha empresa galega e dos seus traballadores e traballadoras? 

Só temos que engadir unha nova consideración: PEMEX move máis de 105 mil millóns, como repercute isto na propia poboación mexicana...e como vai repercutir agora que se fala do seu proceso de privatización? En medios mexicanos, mesmo entre investigadores emanan críticas sobre o rol redistributivo da empresa. 

Logo, está en xogo tamén a dimensión ética de quen adquire un produto. Non me cansarei de repetilo: non todo vale. E hai constancia de denuncia da Comisión Nacional de Dereitos Humanos de México (tal como existen vulneracións levadas a cabo polas empresas enerxéticas españolas en América Latina e outras latitudes).

Por iso, agardo, que de forma contraria ao primeiro anuncio de fusión das antigas caixas galegas, que eu definín xa daquela, como unha mala solución por ser un claro proceso de bancarización e perda do seu carácter social, equivocarme.
 


lundi 25 novembre 2013

A EUROPA DO MEDO vs. A EUROPA DA LUZ (I)

Non sei canto durará esta serie de artigos. Só sei que hoxe redacto o primeiro para o Diario de Ferrol. Mais sei que non é o primeiro: levo anos alertando, dos que destacarei os que escribín para Altermundo, xa que, en esencia do que se trata é de entender que precisamos unha Europa distinta: nin a Europa dos Oligarca-Mercaderes, nin a Europa dos Mercenarios do Medo. Recollo as seguintes palabras a modo de ponte:

"A democracia, un barco no medio dun océano salvaxe e encrespado, o treboento ultraliberalismo. E diríxeno de forma organizada cara ás rochas. Sabendo que hai opcións nihilistas, queremos impedir que o barco siga ese rumbo, cómpre reparar as fugas e redireccionar a nave á espera de que sexamos quen de navegar nas augas doutro modelo produtivo. Nese impedir está o noso futuro. O problema: liberar o barco do peso que o escora cara á dereita máis extrema." (Xabier Ron, "Directo cara ás rochas ou salvamos o barco?", Altermundo, 2-xullo-2012).

É lóxico que a cidadanía teña medo: todas as conquistas sociais están sendo esnaquizadas pola voracidade dos Oligarca-Mercaderes que, sen considerar os custos sociais, seguen coa máxima do capital de acadar cantos máis beneficios mellor.

Ese medo é o que fai, por exemplo, que se estea aceptando a imposición de condicións laborais cada vez máis duras, cada vez con menos dereitos. Mais tamén é saber enfrontarse a ese mesmo medo o que anima as loitas contra os poderosos, como a que se libra contra Arcelor-Mittal; o que sustenta o peche de traballadores contra o desmantelamento da súa empresa; o que implica aos traballadores para recuperar coa súa unión empresas; o que fai que a xente saia á rúa para dicir non ao calculado e insistente proceso de privatización dos servizos públicos esenciais.

Non é de agora. Non. As voces que hoxe alertan sobre a unión de partidos da Extrema Dereita esqueceron facelo cando os partidos supostamente máis democráticos interiorizaron proclamas xenófobas, ou cando non cuestionan que todo parte da adopción das políticas ultraliberais por parte da socialdemocracia. A construción da Europa-Fortaleza, coa aprobación da Directiva da Vergoña, e en datas recentes co Regulamento do Parlamento Europeo e do Consello polo que se crea un Sistema Europeo de Vixilancia de Fronteiras (EUROSUR) (22 de outubrode 2013) só serve para alimentar a Europa dos Mercenarios do Medo. Por iso, non me equivoco se afirmo que Oligarca-Mercaderes e Mercenarios do Medo son facianas dun mesmo fenómeno.
A Europa dos Oligarco-Mercaderes non é solidaria, nin cooperativa. Mais a que queren os Mercenarios do Medo tampouco. Non nos enganemos. Fronte a esa Europa do Medo, escura, que vive da confrontación e de rexeitamento do OUTRO, convén reclamar a EUROPA DA LUZ, esa que os posmodernistas e relativistas, tamén supostamente de esquerdas, se encargaron de dinamitar.

Os Mercenarios do Medo usan termos asociados a bondades. Así, dentro dunha mensaxe populista e sen contido programático real, con presentarse como Alianza Europea pola Liberdade, coidan que teñen moito gañado. E pode que así sexa...se lles deixamos, os que somos de esquerdas.

Non nos cansaremos de insistir en que cómpre reflexionarmos todas as cuestións que están en xogo: a) Queremos formar parte de Europa? b) AEuropa de hoxe responde á imaxe que tiña a sociedade hai 30 anos? c) Podemos construír unha Europa distinta? d) Como construímos esa Europa distinta? Aceptando unha moeda única común? e) Con que mecanismos artellamos unha Europa dos Pobos?

Un programa de esquerdas, hoxe, ten que proxectar estas cuestións e ver como responder ás mesmas desde a confrontación dialéctica para ver a que síntese se pode chegar. Non facelo ou prometer arcadias imposibles significaría mentirse e mentir á cidadanía.

Un programa de esquerdas non pode aceptar a hexemonía dos Oligarca-Mercaderes actual. Toda a textualidade dos escritos sobre o Funcionamento de Europa, que salvaron en Lisboa o NON de Francia e Holanda a aquela mal chamada Constitución Europea, debe ser suprimida. Esa debe ser a primeira tarefa do novo tempo: a elaboración dunha Carta de Dereitos e Deberes dos Pobos de Europa, respectuosa cos tempos de cada nación. Unidade dentro da diversidade. Seguir o sendeiro da Estratexia Europa 2020 significa aceptar a política dos Oligarca-Mercaderes. É preciso, polo tanto, rachar coas regras que hoxe converten en imperio a linguaxe das finanzas e da economía.









mercredi 13 novembre 2013

QUE ACONTECE NA MENTE XESTORA DAS EMPRESAS DE COMUNICACIÓN MASIVA?

Xa levo días dabondo aturando o que considero unha auténtica carencia e falta de ética xornalística. Aturando unha total e absoluta falta de ética e cultura política sobre o que significa unha coalición. Unha total e absoluta falta de ética nas persoas que só pensan no seu EGO e non no ben colectivo. A información debe ser froito dunhas decisións reflexivas e analíticas, sempre contrastadas. Non deberan obedecer a golpes interesados e plenamente ruíns, porque atender a filtracións daqueles que só queren destruír AGE é para definilo así. 

E logo, eles que crean a nova, esíxennos que respondamos ás súas interesadas cuestións. Pois non. Así non. Os xefes das empresas mediáticas sabemos que nos teñen xenreira, que lles somos ben incómodos, e por iso agardaban algo, que non obedece a cuestións de programa político, para converternos en obxectivo mediático. Sempre foi así. Que se un xesto. Que se unha palabra. Todo o que facemos é magnificado e dimensionado en contextos de opinólogos e todólogos ao servizo de siglas políticas por moito que o queiran disimular. 

O que acontece con David non é anómalo. Todo o contrario. Neste país non hai contratos de investigador no seu campo: el é doutor en edafoloxía. E saiulle unha oportunidade. Entón, nese momento preséntase unha disxuntiva difícil para el e que se resolveu hoxe (13 de novembro) coa renuncia ao escano, que se fará efectiva despois do pleno de orzamentos de devolución da totalidade, a finais de novembro.

Todo o que aconteceu antes foi porque os inimigos de AGE xogan a filtrar aspectos que precisaban dun traballo analítico, pausado, reflexivo, debatido. Mais non foi posible debido a esas filtracións. E todo, entón, debía xogarse co ritmo que ditaban os inimigos e os medios? Pois non. Era preciso traballar organicamente e atendendo aos tempos da lóxica.

Mais, desde esa primeira filtración, todos (medios de comunicación, restantes partidos políticos e os inimigos internos de AGE) xogaron a facer dano a AGE.

Neste país non existe cultura política. Hai cainismo. Tampouco hai cultura política sobre o que significa unha coalición, que se rexistrou cunhas condicións determinadas, sabidas por todas as persoas, e que xiran ao redor do equilibrio na medida do posible do 50%. Ninguén dixo en ningún momento que as 4 organizacións que conforman AGE ían desaparecer, perder a súa identidade, senón que debian traballar xuntas para avanzar nunha fronte común. Os inimigos de AGE, precisamente, impiden que se afortale este carácter frontista. Saben que somos perigosos para o sistema. E non nos enganemos, os propios inimigos internos de AGE son prosistema, senón non actuarían como o fan.

Cando soubemos da posibilidade de que David poda ser contratado en Dinamarca, e cando nos enteramos que, se lle comunica, que a súa incorporación debe ser inmediata, e non en xaneiro, como el agardaba, solicitamos dispoñer do tempo preciso para o labor reflexivo de traballar a prol do equilibrio da coalición. Insisto. Non foi posible. As filtracións e logo as declaracións da persoa que debía renunciar para que se dese paso a unha candidata de Anova, dentro da lóxica do equilibrio asinado, derivaron en comportamentos e declaracións mesquiñas. 

E nesas seguimos. E seguiremos, porque os malos queren determinar a ruptura de AGE. Mais han perder. Agardo que perdan. E falo desde a miña persoa, como suxeito que pensa nun ben plural e colectivo. Cando me afiliei a EU sabía que nos Estatutos figuraba algo que se demandaba da Lei Electoral, que o cargo non é da persoa, senón da Organización Política, que é a quen nos debemos politicamente, que é a que nos dá soporte político para presentarnos a esas eleccións, e a quen lle debemos un tercio dos ingresos.

Cando un se afilia, acepta ese contrato. Pois ben, na segunda parte da ecuación, resulta obvio que o comportamento anticolectivo, contrario ás normas éticas de EU, dunha persoa, é a que determina o que poda suceder no futuro máis inmediato. 

Falo desde a miña formación política: non entendo en política os comportamentos egoístas, individualistas e personalistas. Ese individualismo, ese egoísmo é o que guía a corrupción, o comportamento máis aberrante da política. Porque os medios non fan o mesmo sangue coa corrupción que poboa as ringleiras do PP, día tras día???? Porque atacaron tan duro a AGE e a David por un feito que debera ser habitual?

Repito. Unha persoa non pode chantaxear a vontade colectiva.


mardi 15 octobre 2013

FEIJÓO MAQUILLADOR DUN CORPO SEN CARNE E ALMA

Rematou a primeira fase do pleno do debate do Estado de Galicia. Feijóo debuxou nun par de horas -insufribles para as persoas que sabemos que hai aí fóra- unha Galicia ideal, soñada, que me recorda, e moito, o discurso de investidura, aquilo de Galicia no País das Marabillas.

E, sinceramente, a estratexia discursiva de quen lle prepara os textos non mudou. Anuncio de plans. Fachenda e autoeloxio. Numeroloxía descontextualizada ao servizo da propaganda oficial, sen carne, sen alma, sen humanidade. As persoas son empregadas como exercicio de retórica mesmo, de forma absolutamente innecesaria e lmentable, as vítimas do accidente ferroviario de Angrois. 

Innecesario porque non se trata de competir en "cariño", ou en ver quen, supostamente, sinte máis as 79 mortes. Lamentable porque o que precisan as familias das vítimas e os que sobreviviron á traxedia con feridas e secuelas é unha acción política determinada. Non propaganda. Nin discursos. Feitos. E unha vez feito, nen sequer exercer a propaganda, porque quen goberna debe facelo porque presta un servizo público, garante dereitos, non fai favores.

Non soporto ese "todos os galegos" que se emprega como argumento probatorio, porque non é certo: non todos os galegos e galegas queren as políticas austericidas como salvación....dos máis poderosos.  As persoas desempregadas, as migrantes, as desprotexidas, as empobrecidas, as familias que cada vez teñen máis apuros para chegar a fin de mes non entenden de macroeconomía. As súas necesidades non forman parte dos intereses dos grandes grupos empresariais.

Estamos, como xa levo denunciado neste blog, nun canibalismo brutal, desesperante. Veremos mañá que Galicia comunican os medios de comunicación. 

vendredi 11 octobre 2013

A ILUSIÓN DA DEREITA E A HIPERCOMUNICACIÓN


Mergullados na centrifugadora da actualidade. Devorados nun exercicio de autoimposta devoración do corpo, dos valores, da nosa esencia. Podemos aventurar que este é o cerne fundacional do libriño de Christian Salmon, La ceremonia caníbal. Sobre la performance política (Península, 2013). 

Algunhas das súas ideas servíronme de apoio argumental para un artigo que elaborei para o Diario de Ferrol e que verá a luz a partir do 15 de outubro. Hoxe vou seguir tirando do fío que me ofrece Christian Salmon para afondar noutros aspectos.

"El poder habla, se contradice, se interroga, miente, aboga, protesta por su buena fe...Se irrita, explota vociferando, toma por testigos a sus colaboradores, pero ha perdido toda credibilidad. La busca inventándose historias. Es uno de los elementos clave de la crisis que mina el ejercicio del poder por los políticos. El poder ha perdido contacto con lo real" (p. 99)

O día a día, desde que estou na aventura parlamentaria de AGE, amósame que o autor francés ten razón. O poder non atende á realidade: céntrase na construción da súa propia ilusión. A ilusión vén alimentada, desde o seu propio étimo, por esa parte de mentira que todos queren crer: niso debe consistir o programa político do PP. Unha ilusión que devora todo elo coa realidade, mais a pesar disto o poder tentará convencer que domina a situación.

Como di Christian Salmon, "devoración" e "vociferación" son as dúas modalidades da deconstrución do político (p. 100). O autor recolle unhas palabras dun alto funcionario da república francesa: "Nos han quitado nuestro territorio (...). Teníamos las mejores competencias y lo han estropeado todo. El estado se ha convertido en una misera. Un zapato viejo lleno de agujeros por los que se mete el agua" (p. 100). 

Se ese laio vale para Francia, que aínda posúe unha administración pública poderosa, que non diremos de Galicia, de España? 

Entón, ante esa situación de perda asumida e consentida polo poder político para degradar o ben público en todos os seus eidos, xorde as "grandes maniobras de esquive. (...). Privado de medios, el Estado se reinventa en el mundo de la hípercomunicación. Su poder ya no se ejerce en el espacio de la soberanía; se reduce a un poder sobre las mentes, sobre los cerebros, sobre la atención humana" (p. 102).

Aí está o xogo. Por iso o poder compra a información de forma directa. Manifesto no caso galego. A realidade non conta, ou queren que non conte, só val a percepción que se teña dela. E por iso, acontece o que acontece. 

"En ese espacio público despoblado y saturado de informaciones, cualquier información, para alcanzar su objetivo, tiene que presentarse bajo la forma de una historia útil, de una ficción compartida" (p. 103).

Por iso, ante o universo de relatos ficticios que xorden e retroalimentan a ilusión política e tecnolóxica, só cabe voltar a unha razón cargada da emoción que nos traslada o feito de vivir no medio dunha mentira. 

Non se trata, como queren eles, de captar unha audiencia-masa, irreflexiva. Trátase de pedagoxizar a acción política. De deslexitimar a mentira co corpo da nosa realidade para construír a alternativa a esa ilusión imposta.


jeudi 10 octobre 2013

UN INICIO DE CURSO NORMAL

É habitual, cando comeza o curso, que os políticos que nos desgobernan comecen a facer as súas grandilocuentes declaracións, baixo o interesado ollar dos medios de comunicación, cada vez máis amigos pola necesidade que introduce o “pan” dado a dedo e sen publicidade para “relatar novas positivas sobre Galicia” –inda que sexa a costa de mentir, mentirse e mentirnos–. Declaracións que, erguéndose por riba do ben e do mal, coma superhomes nietzcheáns, prescinden do máis mínimo criterio crítico e aseveran sobre a “normalidade” do inicio de curso.

Recoñezo que non sei a que se refiren con normalidade. Ando perdido cando, no día a día, falando coa familia, percibes como as cousas son máis difíciles no traballo, onde “che piden máis horas e non rechistes”, onde o prezo da vida se encareceu de forma exponencial ao mesmo tempo que recortaban salarios, que introducían repagos en sanidade e educación, que aumentaba o IVE (o imposto máis insolidario, xa que grava ao que máis ten igual ca o que menos ten). Os propios datos oficiais, do Instituto Galego de Estatística, afirman que 6 de cada 10 familias chega con dificultades a fin de mes. É iso normalidade?


Non acepto ese discurso da normalidade, da patoloxía da normalidade que intenta facernos ver que é normal vivir abafado, cando hai tanto desemprego en Galicia (93.000 familias con todos os seus membros en paro; 33.000 sen ningún tipo de ingreso) e que mesmo se está producindo un incremento de traballadores e traballadoras pobres porque o miserable salario que lles dan xa non chega para facer fronte a aluguer (ou hipoteca) e aos gastos correntes, e xa non digamos facerlle fronte a imprevistos (un informe de Cáritas afirmaba que 650.000 galegos e galegas están en risco de exclusión social).


Hai tanta “normalidade” que mesmo o inicio de curso xa constitúe un gasto en materia educativa nada doado de afrontar (uns 723 euros de media debido a que os prezos dos libros de texto, dos materiais complementarios como atlas, dicionarios, e restante material escolar certamente experimentou unha forte suba nestes anos de crise).


Neste contexto o PP obriga ás familias galegas de facerlle fronte ao pago do servizo de comedor, un servizo educativo esencial nestes tempos. De forma maquiavélica retorcen as palabras e afirman que é un decreto xusto. Mais, eu, sen moita idea de matemática, póñome a contar e comprobo que antes, co anterior decreto –ollo, falo dos centros que asume a Xunta de forma directa– o 92% do alumnado non pagaba nada polo uso do servizo de comedor, mentres que a partir de agora, e coas contas asentadas a partir dos datos do 2012, esa gratuidade (relativa, xa que a pagamos a través dos nosos impostos) vai beneficiar a un 56%. Vostedes comparen, 92 fronte a 56. Certo é que o anterior decreto presentaba eivas...pois mellórese! Mais o que non procede é que se empeore a situación, que é o que acontece con este decreto, imposto, xa que a comunidade educativa e órganos representativos coma o Consello Escolar de Galicia teñen dito non ao decreto.   


Si, “normalidade”: que llo pregunten ás direccións dos centros, que se viron atacadas por máis trámites burocráticos. Que llo digan a esas familias que no curso pasado tiñan o servizo de comedor gratuito e que, agora, debido á teima da dereita, teñen que pagar. Todo adquire tanta normalidade que equiparan no seu imaxinario unha parella que teña un salario de 1.125 euros ao mes cada un con quen gaña 5.000 euros. O PP, de forma cínica, di que iso é xusto. Coma o feito de que unha parella de mileuristas pague 50 euros.


O PP manipula e minte. Os seus membros non teñen reparo en facelo no Parlamento de Galicia, onde fan exposicións que acumulan datos que non se contrastan e logo son magnificados polos medios amigos do sistema vixente que, ao mesmo tempo, fai todo o posible para silenciar as propostas alternativas que veñen desde o grupo parlamentar ao que represento Alternativa Galega de Esquerda. O lóxico é que se contrapoñan as informacións de todas as forzas políticas e que non se practique o silencio informativo que é a forma moderna que adquire a censura.  


Por iso, vémonos na obriga de usar estas posibilidades comunicativas para denunciar, por exemplo, que neste contexto de crise o Partido Popular dixo non a unha iniciativa que pretendía que se puxera en marcha un plan para detectar carencias nutricionais nas escolas públicas de Galicia e actuar en consecuencia

ATACAN, LOGO ESTAMOS ACERTANDO

Véxome na obriga de recuperar a escrita blogueira ante o constante avance do ataque, da falacia, mesmo da difamación á que nos están sometendo aos de AGE en todas as frontes. Mais non o vou facer para darme o gusto de mandar a todos "a la mierda" como diría Fernando Fernán Gómez. Vouno facer para sinalar o sendeiro do trazo absurdo, ilóxico e mesmo atrapallado en que algúns e algunhas converten á acción política. 

A conduta hipócrita, o sorriso baleiro, o falso colegueo non forman parte do meu dicionario. Eu procuro ser respectuoso e pensar que trato con persoas. Mais cando alguén crava puñais, teño que descravalos e logo constrúo a miña indiferenza. 

Por iso, se atacan, é que estamos acertando. Non se esqueza que estamos na oposición. Véxoos e véxoas perdendo o sentido da orientación e mesmo ignorando un tanto onde está a dereita, se nós somos a súa gran preocupación. 






dimanche 21 avril 2013

OS SOÑOS ESMORECEN NAS PANTASMAS ATRAPADAS NA MEMORIA DE PEDRA

Hai pantasmas en moitas vilas de Galicia. Resulta curioso que en todas nas que tiven ocasión de vivir esa pantasma agoniza prisioneira da indiferenza, do abandono dos edificios que constrúen a súa memoria. 

Pode que esaxere. Ou será que vivo na emoción da perda. Vexo eses vellos edificios que antano daban acubillo a proxeccións de relatos de soños cheos de verdades censuradas. Tanto ten. Como abría os ollos de neno! Lembro as proxeccións no Jofre de Ferrol, por unhas pesetas. Lembro o Madrid-Paris da mesma vila. Ou as salas de Mugardos. De Vilalba. De Brión...uns metros máis arriba de onde vivo. Só as pedras sosteñen a memoria dos soños. 

O relato da posmodernidade levouse todo por diante. Competir. Ese era o novo reto. Non alumear soños. Non abrir as mentes a viaxes tan extraordinarias que sempre permanecen, como ben di no seu relato memorial o escritor chairego Agustín Fernández Paz. 

Maldita competitividade! E pouco a pouco foinos quedando o refuxio de cineclubes -que esmorecen-, ou de salas de cine en mans de empresarios convencidos do cine de autor (lembro os Cines Compostela, onde se podían ver relatos do cine independente, de autor, de calidade). Ver os relatos en versión orixinal, con subtítulos en castelán (que pracer sería que fosen en galego, que gran paso daríamos na normalización da nosa lingua)....onde?

Poucos espazos quedan. Ir a unha sala de cine dentro dun centro comercial é, hoxe, a antítese do que significa 'ir ao cine'. Espectacularización do sin-sentido. Salas dentro de máquinas que compiten contra todo o que sexa "diferente". O pensamento único penetra no imaxinario desde esas salas. Imperio do consumismo e do individualismo. 

Alta Films, unha produtora que se atrevía co cine de autor anuncia o peche. Unha punta máis na cruz das diferenzas.

Gobernos que gobernaron en contra das diferenzas e da pluralidade cultural e lingüística encargáronse de ir minando a capacidade de resistencia. Cando vexo que en Francia un 40,2 % é cine nacional, fronte ao 17,9 % do Estado español, xa sabemos que todo o que se fai desde os poderes públicos é nada. Sen unha lexislación que protexa o noso cine (e penso nas inconmensurables dificultades que pode ter un realizador galego para, primeiro crear un relato fílmico na nosa lingua, e segundo dalo a coñecer nas salas de Galicia), só queda a devastación do pensamento único. Sabe máis a nosa mocidade dos costumes americanos, ca dos que teñen os nosos veciños europeos. Aí tamén, a través do cine, faise Europa. Eu aprendín italiano coas películas en versión orixinal que antes emitían na 2. 

Pantasmas axítanse na pedra da memoria atrapada. 

Veremos mañá se acertan os que son aínda optimistas, ou os que somos máis pesimistas a este respecto.




lundi 15 avril 2013

DEDANS ET DEHORS...TAN DIFÍCIL É ESCOITAR?

Je sens le vent de ce premier jour de soleil qui se gonfle d'espoir

aurais-je la force de sentir dedans ce qui vient de dehors?

aurais-je la chance de pouvoir devenir dehors ce que je suis dedans?




Sempre a mesma impresión cando chega o primeiro raio de sol

fóra e dentro

As nosas vidas son un permanente conflito 
entre o que está fóra
e o que está dentro 

Unha permanente negociación de emocións 
para non sentirse derrotados 
entre a esperanza do traballo ben feito
e a longa cadea de condeas que permanecen

Unha interminable e agotadora sensación
entre as palabras que escoito
e as palabras que gardo
protexéndoas da inutilidade da vanidade

un xesto tranquilo para salvalas 
da persecución protagónica
da agonía de expoñerse sen sentido

E non obstante a política vive de palabras protagónicas
que morren na cinza da fachenda voz que as ergue

Escoitar
aprender
entender

Tan dificil é?

Unha man pode falar
e un beizo recolle o mel
só hai que deixar prender
o tempo das árbores

Escoito
aprendo
entendo

É difícil
pero a reconciliación entre dentro é fóra
ben merece o sacrificio







samedi 13 avril 2013

RECUPERAR A LINGUAXE DAS REDES DO PENSAMENTO ÚNICO NEOLIBERAL

Non son precisas moitas páxinas para decatarse de que Clara Valverde escribe como fala: sen ambaxes, sen dobres xiros e sen artificios baleiros. Escrito nun estilo directo e reivindicativo, o seu último libro, No nos lo creemos. Una lectura crítica del lenguaje neoliberal (Icaria/ASACO, Barcelona, 2013), destapa as realidades que tece o neoliberalismos e como a linguaxe é a súa principal arma. 

Antes de máis, unha observación: comentoume un amigo libreiro sensible co uso correcto das palabras que esta preocupación vive con máis intensidade nos países latinoamericanos. Como se aquí non nos interesase. E que erro cometemos entón! Nada hai máis perigoso: non decatarse de como as palabras usadas polo poder son as que constrúen imaxinario é renunciar ás esencias máis fondas da esquerda. 

O libro conta cun pequeno prólogo de Carlos Jménez Villarejo que xa nos alerta de como a linguaxe, perversa, non en si, senón polo uso que dela se fai, inocula en amplas capas da sociedade, cada vez máis desposuída, desprotexida e, polo tanto, vulnerable, sentimentos de "culpa, duda, mentira y miedo" (p. 13). 

Concordo plenamente con Clara Valverde, "el lenguaje es la primera y más necesaria arma del capitalismo neoliberal" (p. 17). As oligarquías, os poderes públicos asuxeitados voluntariamente, os medios de desinformación masiva sabiamente remunerados divulgan unha linguaxe determinada e así "se pueden imponer y mantener políticas injustas que aumentan las desigualdades" (p. 17). 

Clara Valverde realiza un amplo percorrido e exemplifica con numerosos casos extraídos dos xornais e da realidade informacional e comunicativa documentadas manifestacións do que é o cerne da palabra desposuída da súa esencia, prisioneira na rede da perversión e da manipulación.

'Axuste' en vez de 'recorte'; 'crise económica' en vez de 'estafa', 'roubo' ou 'saqueo';'recargo temporal de solidariedade' (en vez de IRPF); 'desafortunado crecemento económico negativo' (en vez de dicir recesión); 'impacto asimétrico da crise' (en vez de aumento das desigualdades); 'medidas de aforro' (en vez de políticas que atacan dereitos laborais e salariais); etc.

A linguaxe neoliberal é imparable na súa serpeteante maneira de maltratar as palabras. 'As reformas son duras', 'hai que facer sacrificios', 'todo o mundo viviu por riba das súas posibilidades',...e outras frases semellantes para facer que a cidadania se sinta culpable. Cando asumimos a culpa, aceptamos resignados o castigo. 

Pero, curiosamente, nós non temos a culpa da desfeita e da nula capacidade previsora de oligarcas financeiros e de permisivos e conniventes gobernadores. Non temos culpa do relato filmico triunfalista que ían construíndo: se son quen, eles, de construír a Cidade da Cultura, como non vou poder construír o meu humilde fogar?

Todo foi debidamente planificado. O convencemento chegou de todas partes: as leis permitían todo tipo de promoción urbanística; a política do privado impúñase ao alugueiro (quen non recorda o final do século XX en Compostela, cando o alugueiro dunha vivenda era case tan caro como ser "propietario"; como medraron Bertamiráns ou Cacheiras?); a publicidade, a ficción televisiva, todo, absolutamente todo ía nunha dirección. E os que alertabamos dos perigos fomos desprezados ou ignorados.


Son numerosos os exemplos documentados por Clara Valverde.  A mentira para trasladar confusión. A repetición de que a situación é complicada e que, polo tanto, para saír desta complicada situación hay que deixar facer aos expertos. Ou como di El Roto "Asustarles con la crisis para que no reclamen" (p. 71).

Mentres a cidadania asista, co resignado medo, ás estratexias ideadas polos "expertos" para sacarnos desta "situación complicada", verá como terá que facer "máis con menos". Esta filosofía non deixou de asomar durante a discusión dos Orzamentos 2013 no Parlamento de Galicia: "imos facer máis con menos". Pero é mentira. Non se pode redistribuír mellor a riqueza con menos recursos económicos. Non se pode dotar mellor aos centros educativos con menos capacidade económica. 

O último maltrato á palabra foi cando escoitamos ao conselleiro de Educación, Jesús Vázquez, dicir no Pleno do Parlamento que o copago nos comedores escolares é unha medida redistributiva e que se fai por xustiza social. O mesmo argumento foi repetido na Comisión de Educación polo voceiro do PP, Román Rodríguez. O cumio da manipulación. Condicionar un servizo público, que xa é soportado coas finanzas da poboación, mediante a achega dunha contía diaria, cando antes non tiñan que facelo os nenos e nenas transportados, é unha medida redistributiva. 

Só a manipulación e o uso masivo desta linguaxe polos medios de desinformación masiva farán que a cidadanía se crea esta quebra do servizo público da educación e que non saia ás rúas. Por iso, cómpre dicilo ben claro: o decreto de comedores, que condiciona o servizo público da educación, e introduce máis dificultades para os nenos e nenas transportados, é unha medida antisocial. Un roubo máis dos que perpetra a dereita mentres di que é polo noso ben. 

En resumo, un brutal austericidio que fai que os dereitos de cidadania se convirtan en dereitos de desigualdade (p. 23).


dimanche 17 mars 2013

LADRÓNS ORGANIZADOS S.A.: UNHA PERIGOSA BANDA GOBERNA EUROPA

O anuncio da quita ao pobo de Chipre é unha auténtica barbarie. Non precisamos ser sabios para ver que á Europa do Sur, sobre todo a eses países que se consideran de "terceira" nos índices de impacto que manexan os cónclaves ultraliberais, os enriquecidos nos queren ver dominados e sometidos aos seus intereses e desexos máis perversos. Sadismo económico. Chipre xa sabe o que lle agarda e comezan a sangrar as súas carnes. Pero o pobo chipriota, sen dúbida, non é masoquista.

O acordado significa roubarlle diñeiro á xente para doarllo directamente aos poderosos. Nin sequera resiste unha mínima reflexión seria: é o mesmo gañar ou ter 99.000 euros no banco que 5.000 ou 1.000?? Para os que deciden aplicar unha quita do 6,75% semella que si.

En fin, unha auténtica banda de ladróns organizados destrúe as esperanzas da clase traballadora en toda Europa. E, de novo, os gobernantes chipriotas elixidos democraticamente, eluden cumprir coas súas promesas electorais e deixan o pobo aos pés dos cabalos da mafia ultraliberal. 

A miña solidariedade co pobo chipriota. Precisamos artellar unha potente internacional da clase traballadora en Europa, quen de frear as veleidades golpistas (Grecia, Italia) e destrutivas desta perigosa banda.

dimanche 17 février 2013

AGE DENUNCIA A INXUSTA SENTENZA DO TRIBUNAL MILITAR MARROQUÍ AOS 24 ACTIVISTAS SAHARAUIS DO CAMPAMENTO DE GDEIM IZIK


Confirmouse o que Alternativa Galega de Esquerda, a través do seu deputado Xabier Ron, denunciara hai 15 días a través dun comunicado. O xuízo militar aos 24 activistas saharauis ía representar un capítulo máis da opresión que soporta o pobo saharaui a mans de Marrocos, co cómprice silencio de España e Europa. E confirmouse, por desgraza.

A primeiras horas da madrugada deste domingo 17 de febreiro de 2013 coñecíase a sentenza dun xuízo militar carente da necesaria obxectividade e neutralidade que todo xuízo precisa. Trátase dunha sentenza ofensiva para o pobo saharaui e para todas aquelas persoas que defendemos a autodeterminación do pobo saharaui e o cumprimento das resolucións da ONU.

A sentenza é unha auténtica ignominia e unha absoluta inxustiza e vulnera as normas que deben rexer a xustiza e a equidade. Os 24 activistas di campamento de Gdeim Izik, o campamento da dignidade, na contorna de El Aaiún, xa tiveron que sofrer situación de prisión preventiva durante máis de dous anos (o cal vulnera o Pacto Internacional de Dereitos Civís e Políticos), e foron inxustamente condeados por defender os dereitos do pobo saharaui.

A relación das condeas non deixa lugar a dúbidas: 8 persoas, cadea perpetua; 4, 30 anos de cárcere; 7, 25 anos de cárcere; 2, 20 anos de cárcere; 3, condeadas polo tempo xa cumprido de cadea.

Os 24 saharauis só se opuxeran ao violento desmantelamento do campamento de Gdeim Izik o 8 de novembro de 2010.

Ante o silencio maioritario dos medios de comunicación, que a penas deron conta do noso comunicado de hai 15 días, queremos insistir hoxe en chamar a atención da sociedade galega ante este brutal ataque aos dereitos humanos e ante unha sentenza que só pretende amedrentar aos defensores da República Saharahui.

Pero non calaremos. AGE reitera o seu compromiso de solidariedade co pobo saharaui e reclama que se atendan as resolucións da ONU para devolverlle ao pobo saharaui as terras hoxe ocupadas por Marrocos e, desde logo, esixe toda a presión internacional para que se lle devolva a liberdade a estes 24 activistas inxustamente condeados.

17 de febreiro de 2013.