Pensando sobre as declaracións do H.T. (Horror Total) nos medios de desinformación masiva da dereita cualificando de matóns e mafiosos aos sindicatos por animar, mediante os piquetes informativos, ao peche das empresas....
ENTÓN, PÍDOLLE QUE TEÑA A DECENCIA (QUE NON A TEN) DE OLLAR PARA O ENORME BANDULLO DOS SEUS AMIGOS E AÍ VERÍA A UN (PRESUNTO, NON VAIA A SER QUE SE ME ENFADEN) MAFIOSO QUE, CURIOSAMENTE, É XEFE DE ESPECULADORES E GRANDES PATRÓNS, E QUE, ESE SI, DEIXOU NA RÚA A CENTOS DE TRABALLADORES E TRABALLADORAS, QUE XUGOU COS AFORROS DE PERSOAS MIGRANTES DE LATINOAMÉRICA. SE NÓS PECHAMOS UN DÍA AS SÚAS EMPRESAS E LÁIANSE COMA CANS, ELES NON DUBIDAN EN PECHALA DE POR VIDA LARGANDO ÁS PERSOAS Á COLA DO DESEMPREGO...
H.T. HAI QUE SER POUCO INTELIXENTE PARA FALAR SEN SABER....VER QUE TODO O QUE CRITICAS O TES NA MESA DE ALMORZOS DE VELENO NEOLIBERAL...E MENUDOS COMENSAIS!!
ça suffit, ne renonçons pas à nous-mêmes. C'est dans le miroir rouge que voyagent les mots et s'ensorcèlent, devenant poésie ou dénonce. Telle est ma quête, mon cher Jacques Brel.
jeudi 30 septembre 2010
mardi 28 septembre 2010
VELOCIDADE E REFLEXIÓN
A velocidade como denominador en todas as facetas da nosa vida social e individual. A min, persoalmente, seméllame caos destrutivo dos elos sociais. Impregna os hábitos da mocidade e inocula as vidas dos que deberan plantarse, pero xa nin pensan en facelo por medos diversos.
Pasa nas aulas. Onde hai unha melodía tranquila, os espíritos da mocidade reaccionan "pasando". E chámanlle sen ritmo. E cando as explicacións se desenvolven conforme a un parámetro retórico (inicio, desenvolvemento, e remate), esas mentes deformadas anticipan e proclaman sentidos inexistentes no que se fala.
Unha velocidade que cloroforma a reflexión, o lento pensar. Reclamo aquí a necesidade de instaurar filosofía, como arte para desenvolver o pensamento, na educación secundaria obrigatoria. E debera transversalizar todas as materias.
Non aturo esa desesperación por querer facelo todo xa. E aquí xa falo da gaiola de aceiro en que se converteu a administración do ben público. Os prazos acúrtanse cada vez máis, de forma abafante e, mesmo, antihumana. Xa opto por facelo ao meu ritmo e facelo ben.
A velocidade aliméntase da noxenta competitividade. E cando vou á facultade e penso en cantas publicacións "científicas" e mesmo teses de doutoramento se fan só por cumprir cos prazos...penso na perda da calidade, da reflexión, do lento pensar.
Mais, o triste, é ver que todas as persoas participan desta perda de control vital. Non observo reaccións serias e reais nas persoas. Repito, nas persoas.
Paremos. Reflexionemos. Pensemos...e logo camiñemos despacio.
Pasa nas aulas. Onde hai unha melodía tranquila, os espíritos da mocidade reaccionan "pasando". E chámanlle sen ritmo. E cando as explicacións se desenvolven conforme a un parámetro retórico (inicio, desenvolvemento, e remate), esas mentes deformadas anticipan e proclaman sentidos inexistentes no que se fala.
Unha velocidade que cloroforma a reflexión, o lento pensar. Reclamo aquí a necesidade de instaurar filosofía, como arte para desenvolver o pensamento, na educación secundaria obrigatoria. E debera transversalizar todas as materias.
Non aturo esa desesperación por querer facelo todo xa. E aquí xa falo da gaiola de aceiro en que se converteu a administración do ben público. Os prazos acúrtanse cada vez máis, de forma abafante e, mesmo, antihumana. Xa opto por facelo ao meu ritmo e facelo ben.
A velocidade aliméntase da noxenta competitividade. E cando vou á facultade e penso en cantas publicacións "científicas" e mesmo teses de doutoramento se fan só por cumprir cos prazos...penso na perda da calidade, da reflexión, do lento pensar.
Mais, o triste, é ver que todas as persoas participan desta perda de control vital. Non observo reaccións serias e reais nas persoas. Repito, nas persoas.
Paremos. Reflexionemos. Pensemos...e logo camiñemos despacio.
dimanche 19 septembre 2010
MARILAR ALEIXANDRE E A MEMORIA
Estou lendo a entrevista que Belén Puñal lle fai a Marilar Aleixandre e que se pode ler na revista Protexta (pp. 16-19) que se adxunta xunto co nº 160 de Tempos Novos para o debate e reproduzo aquí unha parte que me gusta especialmente sobre a memoria:
"A memoria permítenos manter vivos os feitos e as persoas. Houbo intentos, na transición, para que a memoria non se mantivese. Martín Villa, que aínda está por aí nos consellos de administración, ordenou, despois de morrer Franco, a destrución dos arquivos da Falanxe. No discurso oficial do país houbo unha memoria selectiva ou manipulada. Un exemplo é a serie Cuéntame como pasó. Os que vivimos esa época non nos recoñecemos nela. Responde ao discurso oficial de que a transición foi por consenso. Nela desaparece a loita no movemento clandestino na ditadura de Franco. Mesmo o Partido Comunista, o partido que realmente levou a cabo unha oposición forte durante o franquismo, e xa non falemos doutras formacións de esquerda que despois, ao ficar sen representación parlamentaria, desapareceron ou sobreviviron de maneira residual"
Ou vexan tamén, as persoas interesadas, o que di sobre a traizón aos ideais. Moi ben Marilar Aleixandre nesta entrevista. Moi ben. E gústame como define a sempre diferenciación de xénero que realiza a crítica especializada: "Non escribimos mollando o dedo no sangue menstrual"...Anímovos e lela.
"A memoria permítenos manter vivos os feitos e as persoas. Houbo intentos, na transición, para que a memoria non se mantivese. Martín Villa, que aínda está por aí nos consellos de administración, ordenou, despois de morrer Franco, a destrución dos arquivos da Falanxe. No discurso oficial do país houbo unha memoria selectiva ou manipulada. Un exemplo é a serie Cuéntame como pasó. Os que vivimos esa época non nos recoñecemos nela. Responde ao discurso oficial de que a transición foi por consenso. Nela desaparece a loita no movemento clandestino na ditadura de Franco. Mesmo o Partido Comunista, o partido que realmente levou a cabo unha oposición forte durante o franquismo, e xa non falemos doutras formacións de esquerda que despois, ao ficar sen representación parlamentaria, desapareceron ou sobreviviron de maneira residual"
Ou vexan tamén, as persoas interesadas, o que di sobre a traizón aos ideais. Moi ben Marilar Aleixandre nesta entrevista. Moi ben. E gústame como define a sempre diferenciación de xénero que realiza a crítica especializada: "Non escribimos mollando o dedo no sangue menstrual"...Anímovos e lela.
LABORDETA, MAÑICO, QUE VEXAS A TERRA LIBERDADE
75 anos de vida intensa, de vida comprometida tamén. Lembro na miña ialma republicana e antifranquista as súas cancións cheas de alento e solidaridade republicana. E, con iso, hoxe, quédome. Teño na retina o festival musical en homenaxe aos veteranos republicanos en Rivasvacia-Madrid, penso que no 2004, onde a súa voz uniuse ás de Pedro Guerra, Luis Pastor, e outras máis, que cantaban por unha memoria silenciada, pola reparación da dignidade de todas as persoas que realmente loitaron para que chegase unha democracia de verdade (non a democracia mutilada que temos).
Aínda temos que loitar por esa Terra chamada Liberdade.
Aínda temos que loitar por esa Terra chamada Liberdade.
jeudi 16 septembre 2010
AMARGAS NOVAS DO XORNAL
Mal día para ler un xornal. As novas desafían a moral e esnaquizan os sendeiros da ética. Unha nova morte por machismo en Ponteceso. Un acto repugnante de violencia homofóbica na Coruña en mans de mozos que se agrupan para vencer a súa natural covardía e así poder espallar unha violencia insana que os invade por completo e que os leva ao nihilismo ético. A mesma violencia e o mesmo carácter vandálico explica que un mozo menor de idade entre outros mozos roube un auto, vaia a un centro educativo, roube ordenadores e lle prenda lume ao centro (nada de gamberrada, por favor! acto delictivo, simplemente). Máis racismo que vai e vén de Francia, de Italia e outros países da UE.
Supoño que estaremos de acordo en que isto non vai nada ben. Que o sendeiro actual non conduce a ningún lugar pacífico. Machismo, homofobia, delincuencia, racismo...todo caldo da cultura da violencia que se respira...Militancia en Dereitos Humanos e nunha Cultura de Paz no sistema educativo, de arriba a abaixo, desde o currículo ata as programacións de aula. Non queda outro camiño.
Supoño que estaremos de acordo en que isto non vai nada ben. Que o sendeiro actual non conduce a ningún lugar pacífico. Machismo, homofobia, delincuencia, racismo...todo caldo da cultura da violencia que se respira...Militancia en Dereitos Humanos e nunha Cultura de Paz no sistema educativo, de arriba a abaixo, desde o currículo ata as programacións de aula. Non queda outro camiño.
samedi 11 septembre 2010
UNHA INDIFERENZA PERIGOSA
Onte no reparto de octavillas informando sobre a manifestación en Compostela tiven a sensación de que a mocidade camiña sobre o gume. Poucos tiñan curiosidade por ler o anuncio dunha manifestación que procura unha oportunidade para loitar polo mantemento da nosa dignidade.
Lembro esa mesma apatía co Plan Boloña. Agora moitos deses mozos e mozas laian porque as portas dos graos estanse pechando con máis celeridade que as lienciaturas. Laian porque o máster para o acceso á función docente desde a pública é limitado e obrigan a un gasto de diñeiro nunha empresa privada para facelo.
Laian agora. Antes -falo da maioría- ollaban como repartíamos os folletos coa mesma pasiva indiferenza que onte collían e logo tiraban ao lixo, sen ler, as octavillas en contra dunha reforma laboral que precarizará aínda máis o traballo o noso, mais tamén o do exército de graduados universitarios.
Lembro esa mesma apatía co Plan Boloña. Agora moitos deses mozos e mozas laian porque as portas dos graos estanse pechando con máis celeridade que as lienciaturas. Laian porque o máster para o acceso á función docente desde a pública é limitado e obrigan a un gasto de diñeiro nunha empresa privada para facelo.
Laian agora. Antes -falo da maioría- ollaban como repartíamos os folletos coa mesma pasiva indiferenza que onte collían e logo tiraban ao lixo, sen ler, as octavillas en contra dunha reforma laboral que precarizará aínda máis o traballo o noso, mais tamén o do exército de graduados universitarios.
samedi 4 septembre 2010
O VALOR DE SETARA, DA ETNIA PASHTUN
Gocei co visionado dun documental chamado Afghan Star, o nome dun programa de Tolo TV, que consiste nunha especie de homólogo de Operación Triunfo. Non pola calidade dos que aí se cantaba, senón polo valor que ten a música e o valor para mudar aspectos sociais.
Setara, unha das cantantes, foi expulsada do programa por ousar bailar, libre do veo. Valor e coraxe dunha muller que sentía como cantando se sentía libre. Cantou e bailou sentíndose libre e iso, non hai doutrina ideolóxica, nin relixiosa, que nolo poda quitar.
Detrás, a presión do Consello de Sabios (Ulema) e dos talibáns para impedir no programa que se baile, e menos mulleres, e menos sen veo. Democracia dicides? Si, vale, xa sei que saíredes os relativistas a criticarme, pero tanto me ten. Considero que a relixión, interpretada e imposta desde o prisma machista e patriarcal, nunca debe interferir na vida pública e organizativa dun Estado e da súa sociedade. Cada persoa que crea no que queira crer, e que actúe en consonancia, se quere. Pero no eido do privado. Nos seus propios espazos de crenza e devoción.
Setara ten un mérito terrible, unha valentía decidida, sabedora dos seus propios medos (medo a morrer), o que invalidaría a máis dunha a seguir co seu soño de liberdade e igualdade.
Un bo documental. Recomendable.
Setara, unha das cantantes, foi expulsada do programa por ousar bailar, libre do veo. Valor e coraxe dunha muller que sentía como cantando se sentía libre. Cantou e bailou sentíndose libre e iso, non hai doutrina ideolóxica, nin relixiosa, que nolo poda quitar.
Detrás, a presión do Consello de Sabios (Ulema) e dos talibáns para impedir no programa que se baile, e menos mulleres, e menos sen veo. Democracia dicides? Si, vale, xa sei que saíredes os relativistas a criticarme, pero tanto me ten. Considero que a relixión, interpretada e imposta desde o prisma machista e patriarcal, nunca debe interferir na vida pública e organizativa dun Estado e da súa sociedade. Cada persoa que crea no que queira crer, e que actúe en consonancia, se quere. Pero no eido do privado. Nos seus propios espazos de crenza e devoción.
Setara ten un mérito terrible, unha valentía decidida, sabedora dos seus propios medos (medo a morrer), o que invalidaría a máis dunha a seguir co seu soño de liberdade e igualdade.
Un bo documental. Recomendable.
jeudi 2 septembre 2010
O TEMPO / EN SUSPENSIÓN
1 DE SETEMBRO
inicio / o tempo / en suspensión reanúdase prosaico
mentres ollo as portas da desilusión abrirse
e / penso / se non será antes un volver cara atrás
E / falamos / repetimos as permanentes incógnitas
sobre viaxes soñadas ou non realizadas
sobre emocións sen límites
na quebra dos espazos habituais
E reseteo de novo un cerebro
enquistado na soleira dos soños
e pouco a pouco
algún bico sinceiro
algunha aperta verdadeira
alumea sorrisos
Novas mans / descoñecidas/ ilusionan
a rutina do que empeza tendo acabado
E o destino dun horario caduco
leva a un teclado administrativo
sen nada que ensinar
e moito que perder
paciencia / horas / ánimos
E / veloz/ sen avisar / abafantes
os permanentes desatinos
en contra da racionalidade económica
administrativa / e sobre todo / cultural
desbalden a lingua baixo o xugo do centro
Si / o tempo / en suspensión
e / din as voces / deamos grazas
por traballar
como sexa?
Non agardo respostas
e camiño / de novo /
coas follas da árbore do tempo
gardadas na miña esperanzada desilusión
para non caer
E eles e elas
coa cabeza case invisible
nun rumor de desexos
aínda están no cárcere
dos suspensos
E piden / nunha ofrenda á caridade
que lles abras camiños no gume
pra evitar o baleiro
pra evitar que saben inevitable
E nas casas / en moitas casas
a preocupación é outra
e leva nome de oficio
si / 1 DE SETEMBRO
o tempo / en suspensión
inicio / o tempo / en suspensión reanúdase prosaico
mentres ollo as portas da desilusión abrirse
e / penso / se non será antes un volver cara atrás
E / falamos / repetimos as permanentes incógnitas
sobre viaxes soñadas ou non realizadas
sobre emocións sen límites
na quebra dos espazos habituais
E reseteo de novo un cerebro
enquistado na soleira dos soños
e pouco a pouco
algún bico sinceiro
algunha aperta verdadeira
alumea sorrisos
Novas mans / descoñecidas/ ilusionan
a rutina do que empeza tendo acabado
E o destino dun horario caduco
leva a un teclado administrativo
sen nada que ensinar
e moito que perder
paciencia / horas / ánimos
E / veloz/ sen avisar / abafantes
os permanentes desatinos
en contra da racionalidade económica
administrativa / e sobre todo / cultural
desbalden a lingua baixo o xugo do centro
Si / o tempo / en suspensión
e / din as voces / deamos grazas
por traballar
como sexa?
Non agardo respostas
e camiño / de novo /
coas follas da árbore do tempo
gardadas na miña esperanzada desilusión
para non caer
E eles e elas
coa cabeza case invisible
nun rumor de desexos
aínda están no cárcere
dos suspensos
E piden / nunha ofrenda á caridade
que lles abras camiños no gume
pra evitar o baleiro
pra evitar que saben inevitable
E nas casas / en moitas casas
a preocupación é outra
e leva nome de oficio
si / 1 DE SETEMBRO
o tempo / en suspensión
Inscription à :
Articles (Atom)