NA FORXA DAS COITELAS

Eloxias a túa palabra 
como expresión de sentidos rectos
e deixas na figura da retórica
os xiros e dobres sentidos

Mais

Destrúesme coa túa mentira
coa forxa das metáforas
que se penduran do sortilexio
que se abre no corazón baleiro

aí onde podo percorrer
na barca das emocións
a oleaxe do teu enfurecido 
e salferido mar escuro

aí onde a rocha de coitelas
mutila os dedos de agarimo
que acompasaban o meu amor
na túa pel    aí déixame morrer

Non me mintas máis
Vida   o tempo quimera
engule a area do meu delirio

Non me mintas máis
Morte   non ves   estás
sempre atenta a me derrubar

Non me mintas máis
só cala os teus desexos
e deixa que arrastre esta condea

A eternidade vivirá nestes versos
cheos de símbolos dunha realidade
que debuxo nas túas nádegas de ar

aí onde quero vivir a miña morte