LES BELLES CICATRICES

 Et pourtant elles saignent

Et elles nous parlent

Du froid que laisse

L'amour dans ses cicatrices

https://youtube.com/watch?v=fvYbEY8OFH4&si=f6WcLiuQrvArf27E

REGRESA A PANTASMA? SOBRE O KOMMUNISTISCHE PARTEI ÖSTERREICH

A prensa de dereitas -e non forzamente desta ideoloxía- lanza, desde os inicios desta década 2020, libelos nos seus medios sobre o triunfo do comunismo que representa o KPÖ. Xogan coa súa probable presenza na alcaldía de Graz no 2024 (Stalingraz; Leningraz) ou desprestixian mesmo a posibilidade de que sexan comunistas. Todo con tal de frear algo que semella imparable, polo de agora. 

 

Se no 2024 é posible que exista un alcalde do KPÖ na cidade de Graz (150 mil habitantes; candidato Kay-Michael Dankl), na cidade de Salzburgo (284 mil habitantes) xa goberna desde o 2021 unha alcaldesa comunista, Elka Kahr. En efecto, nas municipais do 2021 os comunistas acadaron un histórico 28,9% dos votos en Graz e nas rexionais a suba experimentada augura un alcalde comunista no 2024. 

 

Pode un, ollando o que acontece neste noso triste país -a ese respecto, cómpre pensar nun verdadeiro comunismo e non no posibilismo dos asentos congresuais que cala as principais demandas para asumir un programa socialdemócrata descafeinado -como moito- e que prefire chamarse 'progresista' a definirse claramente de 'esquerdas', e menos aínda, claro meu Deus, como 'comunista'. Se ollamos o mapa estatal de cidades teríamos o caso de Zamora (61.827 habitantes) e de Francisco Guarido. E...nada máis! 

 

Cal é a receita que aplica o KPÖ en Austria?

Seren coherentes entre o que se afirma no discurso e o que se leva a cabo no día a día. Predicar co exemplo. E defender á clase traballadora nos asuntos que máis preocupan: o custo de gas, calefacción, electricidade e sobre todo o acceso a unha vivenda digna ante o seu encarecemento. O lema "Vivir non pode empobrecer" é a carta de presentación dunha política que quere construír vivenda pública para que as persoas non destinen máis do 25% do seu salario á vivenda. Pensemos que o Eurostat sinala que o 40% dos españois destina máis do 40% do seu salario a vivenda. 

Predican co exemplo tamén co salario que perciben, xa que dos 6.100 euros quédanse cun 30% (case 2000 euros) curiosamente, tal como facíamos EU en AGE (2012-2016). 

O traballo cotiá de defensa da maioría social quere evitar que toda alternativa ao capitalismo sexa imposible de concibir. Tratar as necesidades básicas, conter e facer retroceder o libre mercado, todo con tal de que os intereses e beneficios non prevalezan os dereitos da maioría traballadora. Isto sería o comunismo para os máximos expoñentes do KPÖ. 

Un espello no que mirarse?

Brión, 31-outubro-2023

Xabier Ron (comunista heterodoxo)

(Fonte: Ricardo Ginés, "Los comunistas, a las puertas de Viena", El Viejo Topo, nº 430, novembro 2023, pp. 13-17)

QUE NON MORRAN AS MIÑAS CINZAS

 

 

 Être en depression?

Être triste à en mourir?

Ne pas dormir à en mourir?

Aimer à en mourir?

Sentir les couteaux de la solitude greffés?

Voir venir vous ecraser les murs du gouffre?

Maudire les erreurs commises?

Alors oui, je suis en depression.

 E non ver luz?

E abafar cando se apagan as obrigas?

E finxir cun sorriso cando hai xente?

Entón si, estou depresivo

 

Escribo como terapia: para conxurar o mal que me roe. 

Non para incomodar. Non para acusar.

Para escupir os escuros pensamentos 

que permanezan prisioneiros coma eu deles

nesta páxina 

 

Escribo como leo 

en crise

devoro libros

e dialogo con todos 

ante a ausencia da verdadeira voz

da necesaria voz

 

E escribo máis en verso

para ver se fico entre as palabras do verso

para sempre

e que algún día

ela me rescate deste cárcere 

antes de que morran as miñas cinzas

e ser tan só esquecemento 

E divago e choro

e abrollan os versos en que me fundo

como frechas craváronse en min

e saen como una ofrenda ao vivido

"Cuando dos cuerpos se unen para amar,

se quema más despacio la soledad de la tierra.

De corazón a corazón, de hueso a hueso,

saltan pájaros ardiendo como puñales, 

piel del mundo o deseo donde la carne gime,

un gran río desnudo de inesperados crisantemos.

Cuando dos cuerpos se aprietan como bocas,

se empujan como voraces cataratas al rumor de la vida

perdiendo un posible contacto con la muerte que espera,

que sobre el olvidado planeta a lo lejos refulge

como un fantasma solitario y oculto.

Hombre o mujer, árboles vibrantes,

hirvientes besos estrujados y un ángel.

 

Amarse es poseer la tierra sin sombras para siempre".

 

Amor así, dice José Luis Hidalgo. Así lo veo en mi espejo, lleno de agua, árbol y luz.

 

 

 Y debiera decir como el No...y así acabo esta terapia por hoy...que lo oscuro no me atrape más fuerte...

"La noche te derriba para que yo te busque

como un loco en la sombra, en el sueño, en la muerte.

Arde mi corazón como pájaro solo.

Tu ausencia me destruye, la vida se ha cerrado.

 

Qué soledad, qué oscuro, qué luna más seca arriba,

qué lejanos viajeros por ignorados cuerpos

preguntan por tu sangre, tus besos, tu latido,

tu inesperada ausencia en la noche creciente.

 

No te aprietan mis manos y mis ojos te ignoran.

Mis palabras buscándote, en pie, inútilmente.

La quieta noche en mí, horizontal y larga,

tendida como un río con las riberas solas.

 

Pero voy en tu busca, te arranco, te descuajo

de la sombra, del sueño; te clavo en mi recuerdo.

El silencio edifica tu verdad inexpresable.

El mundo se ha cerrado. Conmigo permaneces".

 

 

 

 

NUNCA UN PRIMEIRO MINISTRO TAN CUESTIONADO SE VIU FAVORECIDO POLA VIOLENCIA

Sabemos que o título pode ser demasiado longo, mais é realmente o que aconteceu durante máis de medio ano en Israel: o cuestionamento do primeiro ministro Benjamín Nentanyahu a través dunha morea de actos de protesta e contestación social; e a súa radical recuperación coa resposta dada ante o ataque de Hamas en territorio israelí. Mera casualidade?

O que imos dicir apóiase nun artigo de Charles Enderlin, "Rebelión histórica en Israel", publicado en Le Monde Diplomatique deste mes de outubro (pp. 6-7) e nas nosas propias reflexións ante as reaccións do mundo occidental ante o ataque de Hamas e a resposta -proporcionada?- de Israel. 

 Charles Enderlin non é un neófito. Xornalista en Xerusalén, coñece moi ben a realidade de Israel da que nos informou nun libro:  Israel, l'agonie d'une démocratie (Sueil, Paris, 2023). 

O artigo resulta aínda máis interesante cando se elabora xusto antes de que Hamas decidise aplicar a súa particular vinganza aos anos de bloqueo. 

Comeza o autor por lembrarnos o esencial: "Jamás en la historia de Israel se han conocido manifestaciones populares tan multitudinarias, tan políticamente comprometidas y tan prolongadas en el tiempo". Acontece todos os sábados a última hora da tarde e a xente protesta contra as intencións do primeiro ministro de reformar o sistema xudicial -crebando a separación de poderes- e para beneficio do executivo, apoiado, non o esquezamos pola extrema dereita. As xentes berran "Se non hai igualdade, tumbaremos ao Goberno". Berro evidente. Berro que hoxe é xa pasado. 

Púxose en marcha un movemento cidadá bastante heterodoxo, pero que ten un principio no nome que os agrupa: "Hofshim be Artzenou" (Libres na nosa patria). Un movemento en principio a favor da democracia. 130 asociacións locais e 140 organizacións nacionais uníronse ao movemento. 

E casualidade que este movemento cidadá de contestación social agora sexa sepultado baixo a violencia? Casualidade que o primeiro ministro e a extrema dereita nese goberno se vexan agora pouco menos que reconducidos a heroes que van salvar a patria?

O outro tema destacado por Charles Enderlin éo o dos reservistas. Hoxe sabemos que son 300.000 os que agardan unha orde para entrar a saco en territorio palestino e eliminar non só a Hamas senón ao pobo palestino que xa se encamiña a refuxiarse (máis de 300.000 nestes poucos días) ante o inferno aéreo. 

Casualidade que antes desta fatídica data de outubro (7 de outubro, cando Hamás lanza o que denominan "Operación Tormenta de Al Aqsa"), milleiros de reservistas decidisen suspender a súa participación no servizo militar voluntario? O nacionalismo radical alentado pola extrema dereita, que caracteriza aos colonos que se instalaron en territorio, estabase manifestando en episodios de ataques contra os propios reservistas acusados de seren 'brandos' cos palestinos. 

Casualidade? Non o cremos. A franxa de Gaza habitan 2Millóns300 mil persoas nun territorio de 365 Km2. Israel bloquea a franxa desde o 2007. O 80% da poboación depende das axudas humanitarias e 1 millón de persoas necesita asistencia alimentaria cotiá. Por non ter, case non teñen auga corrente nas casas. Existe un control total...e o mellor servizo de espionaxe do mundo quere facernos crer que non coñecían o proceso de abastecemento de armas que levaba a cabo Hamas e que a consecuencia sería o que foi???

Lembremos que no 2014 Israel lanzou a "Operación Marxe Protectora" que supuxo a morte de 2000 persoas, das que un 70% eran civís. Pasou algo na Comunidade Internacional que afectase de verdade os movementos do executivo israelí? 

Que agardan Hamas e Israel? Os primeiros queren 'desocupar' a franxa e facer que os colonos israelís se retiren: recibirán a axuda declarada de Hizbulá? Apoiará abertamente Irán esta operación? Pola súa banda, Israel quere completar o seu proxecto de anexión e aproveitará a ocasión non só para eliminar Hamas, senón a canto palestino estea no camiño, un verdadeiro e novo xenocidio. Os crimes de guerra que están sempre presentes na Franxa quedaranse curtos na súa definición.

Por onde pasa a solución? Diálogo de Paz verdadeiro e dous Estados soberanos en condicións de igualdade e dispoñibilidade territorial de recursos e regreso dos millóns de refuxiados (Resolución 194 da ONU de 1948)

En certo modo, non foi iso o que ditaba a Resolución 181 (II) de 1947? Un estado árabe e outro xudeu ao que se lle daba un 54% do territorio. Unha vez creado como por maxia en territorio palestino como é posible que sexa o pobo palestino o que malviva en 365 km cadrados e con asentamos constantes de colonos israelís. Na guerra de 1948 Israel xa chega a ocupar o 77 por cento. Iso non era o acordado. Para sabermos algo máis, atendamos a un informe de Amnistía Internacional:

"para los palestinos esta guerra fue la "Nakba" (desastre o catástrofe). Más de la mitad de la población árabe fue expulsada o huyó del territorio. Otras fuentes de Naciones Unidas hablan incluso del 85%. Entre 700.000 y 750.000 palestinos y palestinas fueron expulsados de sus hogares, perdieron sus tierras y se convirtieron en refugiados en países árabes vecinos, o desplazados en Gaza y Cisjordania. Esta categoría jurídica se extendió a sus descendientes y, más de 70 años después, la cifra de personas refugiadas supera los cinco millones. Se trata de la población refugiada más antigua de la historia moderna y uno de los principales focos de debate del conflicto, ya que la Resolución 194 de la ONU, de 1948, reconoce el derecho de retorno e indemnización de las personas refugiadas palestinas de aquel conflicto. Y también se lo reconoce a sus descendientes. Setenta y tres años después, la resolución sigue sin cumplirse".

E así...os occidentais, quizais pola súa mala conciencia ante a inacción durante o Holocausto nazi, ou tamén pola súa teima colonial e racista...permiten esta barbarie. 

 

Que aínda se incrementa en 1967 coa Guerra dos Seis Días cando Israel ocupa toda a franxa de Gaza e Cisxordania e se produce un novo e masivo éxodo dun medio millón de palestinos. Aí, e desde hai máis de cincuenta anos comeza o asentamento ilegal de colonos en terras palestinas. E deixamos o problema de Xerusalén Este, que para os palestinos sería a capital dun estado palestino libre, pero que está toda ela anexionada por Israel en 1980 que tamén a considera a súa capital. 

Os Acordos de Oslo de 1993 aí recoñecía a ONU a existencia do Estado de Palestina, pero non se levou a cabo o proceso. No ano 2000 tiveron lugar os Acordos de Camp David que tampouco conducen a nada. O que si se fixo en 1993 foi dividir o territorio en tres zonas, como recolle o informe de Amnistía Internacional:

• Zona A: baixo control civil e militar da Autoridad Nacional Palestina.
• Zona B: baixo control civil palestino pero baixo control militar palestino-israelí.
• Zona C: baixo control civil e militar israelí. Cando se fala da Cisxordania ocupada é desta zona á que se refiren, aínda que hai áreas da segunda zona tamén

Das tres zonas, a zona A é a menor. Nela, ao igual que na zona B, están as principais cidades, campos de refuxiados e pobos palestinos, que supoñen alrededor del 95% da poboación, pero só o 40% das terras.

La zona C, baixo control civil e militar israelí, comprende o 60% restante das terras de Cisxordania, incluídas todas as reservas de terras e todas as estradas principais, pero é inaccesible na súa maior parte para a poboación palestina. Os recursos chave para a vida, como a auga o saneamento, están nesta terceira zona.

Ben, que pensen as xentes se se pode vivir así. Gaza é considerado o cárcere máis grande do mundo. E a nós, occidentais, en xeral...'nos la sopla'. 

 

 

O AMOR MÁIS FERMOSO NO MEDIO DA MÁIS ABSOLUTA DEVASTACIÓN

 Unha lectura imprescindible. Unha prosa sinxela pero áxil e ben estruturada. Unha historia fermosa e chea de dor. Tradución do libro de Vladimir Pozner que agardou moitos anos en ver a luz desde 1965. Os acontecementos que conta son os de xaneiro de 1939, os da Retirada e a persecución asasina dos franquistas ben acompañados por fascistas e nazis. Persecución que se viu axigantada no terror polo atranco na fronteira primeiro, o desarme despois, e a reclusión en campos de concentración como Saint-Cyprien ou Argelés-sur-Mer. 

A historia que nos achega Vladimir é a de Pierre Guette, un pintor francés que acompaña no seu destino aos españois que fuxen de Franco no campo de Argelés-sur-Mer. Pierre busca a Vladimir, que tiña a misión de liberar as persoas que puidera dos campos, porque non se quere ir sen Pilar, o seu amor....

"Me describió durante horas el afecto de un alma, los repliegues secretos de un corazón, el contorno y la textura de una mano, pero de su desaparecida tan solo sabía su nombre" (p. 41)

Un amor de  trincheira improvisada coas súas propias mans. Pero o día despois de que os seus corpos se estreitaran nese improvisado refuxio de terra, ela desaparece:

" No necesitaba decirle nada a Pilar, lo sabía todo, salvo mirarla; inmerso en las tinieblas, la veía con los ojos cerrados. (...). Cuando Pilar se halló desnuda, vuelta sobre su cadera, estrechada contra él, tan desnudo como ella, desde la punta de su pelo revuelto hasta sus pequeños pies, ambos inmóviles en una oscuridad que no dejaba ver nada en absoluto, medio calentados, medio dormidos..." (pp. 94-95). "Lo único cierto era que había dormido junto a Pilar con el cuerpo de ella pegado al suyo" (p. 96). 

 Ela desaparece. El non deixa de buscala coa axuda de Vladimir en Argelès-sur-Mer onde se recluían milleiros de persoas que soñaban coa súa terra, cunha España liberada e nos arredores de Colliure (onde morreu Antonio Machado), Montolieu e Perpiñán. "Nada le importaba salvo Pilar. Tenía que volver a verla como fuera..." (p. 111). Mais todo será en van, non logra o seu desexo. 

 O trasfondo dos nosos refuxiados e refuxiadas condeados a todo tipo de maldades por falta simple de humanidade e pola grave acusación "sóis todos unos rojos" que xa permitía todo tipo de violacións. Onte fomos nós, os de España, hoxe son os empobrecidos do sur e o destino que lles damos e que queremos seguir dando con máis insistencia son: gaiola burocrática para dificultar o dereito de asilo; e até 18 meses en campos de concentración...

VLADIMIR POZNER 

Nace en París en 1905. A súa familia vive entre Francia e Rusia. En 1917 vive a Revolución de Outubro en Petrogrado. En 1921 regresa a Francia e realiza estudos na Sorbona e traduce autores como Tolstoi e Dostoievski. En 1939 traballa pola liberación de intelectuais republicanos españois retirdos nos campos de concentración do sur de Francia. Antifascista, comunista e xudeu, aínda coñeceu o odio da OAS logo da guerra de Arxelia de 1959 e pasa tempo en coma despois de que estourara unha bomba na súa casa. Morre en París en 1992. 

 

SOUS L'EAU

Au défi de mes tourments
à l'appel de mes quelques joies

je



p
l
o
n
g
e

avec les chaînes des condamnés
à la recherche des trésors 
que les amoureux
ont laissé mourir

C'est
pourtant
l'air 

l'air que respirent mes vers
    faire des douleurs 
      l'accent de mes mots

Et puis comment retrouver
le miroir qui se brise toujours
      cauchemar qui m'empoisonne
       quand je m'aperçois
           du bout des doigts

que tu n'es plus là


(versos que naceron en francés neste 19 de abril de 2018 mentres camiñaba)

BAIXO A AUGA

Co desafío dos meus tormentos 
Co reclamo das miñas breves alegrías

eu

m
e
r
g
ú
l
l
o
m
e 

coas cadeas dos condeados
á procura dos tesouros
que os namorados
deixaron morrer

Mais iso
é 
o aire

o aire que respiran os meus versos
   facer da dor 
     o acento das miñas palabras

Ademais como atopar
o espello que sempre creba 
    pesadelo que me envelena
      cando sinto
      coa punta dos dedos

que xa non estás aquí