Être en depression?
Être triste à en mourir?
Ne pas dormir à en mourir?
Aimer à en mourir?
Sentir les couteaux de la solitude greffés?
Voir venir vous ecraser les murs du gouffre?
Maudire les erreurs commises?
Alors oui, je suis en depression.
E non ver luz?
E abafar cando se apagan as obrigas?
E finxir cun sorriso cando hai xente?
Entón si, estou depresivo
Escribo como terapia: para conxurar o mal que me roe.
Non para incomodar. Non para acusar.
Para escupir os escuros pensamentos
que permanezan prisioneiros coma eu deles
nesta páxina
Escribo como leo
en crise
devoro libros
e dialogo con todos
ante a ausencia da verdadeira voz
da necesaria voz
E escribo máis en verso
para ver se fico entre as palabras do verso
para sempre
e que algún día
ela me rescate deste cárcere
antes de que morran as miñas cinzas
e ser tan só esquecemento
E divago e choro
e abrollan os versos en que me fundo
como frechas craváronse en min
e saen como una ofrenda ao vivido
"Cuando dos cuerpos se unen para amar,
se quema más despacio la soledad de la tierra.
De corazón a corazón, de hueso a hueso,
saltan pájaros ardiendo como puñales,
piel del mundo o deseo donde la carne gime,
un gran río desnudo de inesperados crisantemos.
Cuando dos cuerpos se aprietan como bocas,
se empujan como voraces cataratas al rumor de la vida
perdiendo un posible contacto con la muerte que espera,
que sobre el olvidado planeta a lo lejos refulge
como un fantasma solitario y oculto.
Hombre o mujer, árboles vibrantes,
hirvientes besos estrujados y un ángel.
Amarse es poseer la tierra sin sombras para siempre".
Amor así, dice José Luis Hidalgo. Así lo veo en mi espejo, lleno de agua, árbol y luz.
Y debiera decir como el No...y así acabo esta terapia por hoy...que lo oscuro no me atrape más fuerte...
"La noche te derriba para que yo te busque
como un loco en la sombra, en el sueño, en la muerte.
Arde mi corazón como pájaro solo.
Tu ausencia me destruye, la vida se ha cerrado.
Qué soledad, qué oscuro, qué luna más seca arriba,
qué lejanos viajeros por ignorados cuerpos
preguntan por tu sangre, tus besos, tu latido,
tu inesperada ausencia en la noche creciente.
No te aprietan mis manos y mis ojos te ignoran.
Mis palabras buscándote, en pie, inútilmente.
La quieta noche en mí, horizontal y larga,
tendida como un río con las riberas solas.
Pero voy en tu busca, te arranco, te descuajo
de la sombra, del sueño; te clavo en mi recuerdo.
El silencio edifica tu verdad inexpresable.
El mundo se ha cerrado. Conmigo permaneces".
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire