VAGAMUNDOS...RESPIREMOS AS IMAXES..SOÑEMOS HORIZONTES

O 17 de abril de 2015, na Sala de Exposicións do Concello de Brión inaugúrase unha exposición fotográfica que nace grazas á creatividade de Pablo Charlón e Manu Pumarega e que ten o acertado título de VAGAMUNDOS.

Son fotos de viaxes diversas que realizaron e onde eran quen de rescatar para inmortalizalos momentos pétreos, humanos, áereos. Exipto, Italia, Grecia, Cuba, son espazos privilexiados desas olladas. E agora podemos disfrutar das mesmas. Tiven a sorte que quixesen contar coas miñas palabras para o folleto de presentación e algunhas máis para a propia exposición. 

Deixo aquí o texto que escribín para ese folleto e o cartaz da inauguración. Como é lóxico  gustaríame que algún amigo ou amiga se achegase para poder respirar esas imaxes e soñar horizontes.

VAGAMUNDOS
 

Vivimos atrapados. Entre cadeas mentais e físicas que nos pechan os horizontes necesarios para sentir o latexar dos nosos soños. Ao saírmos, entre a néboa da mañá, quizais, só andamiaxes de cemento gris que nos abafan. Ou esa incansable rutina de idas e voltas ao redor dun traballo. Ou xirando coa lámpada de Aladino para que ese duro traballo duro apareza. Tanto ten. Así renunciamos a nós mesmos.

Mais, como dicía Thoreau, “ningunha riqueza é quen de comprar o necesario tempo libre, a liberdade”. Témola que conquistar. E unha desas conquistas é alimentada pola nosa imaxinación. Mais precisamos de ourives coma Pablo Charlón e Manu Pumarega.
 

Convite a que deixemos na soleira os malos pensamentos. A que respiremos as imaxes. Deambulemos entre as súas formas. Deixémonos caer nas redes do enfeitizo. Non existen fronteiras que nos impidan camiñar. Sintamos o agarimo desa luz quencer a nosa ialma. Que se fundan en nós os amores todos. Unha foto ben pode ser o noso fogar. O lugar onde todo pode comezar.
 

Maxestuosas demostracións da creatividade. Pedras que gardan memorias. Cores rosas, verdes e azuis para alumear un difícil sorriso ante o marrón. Herdanzas de dignidades nas mans do coiro. Esperanza. Escritas que debuxan universos míticos. Olladas á procura do sentido. A natureza que transpira coa Nai Terra.
 

E, extenuados de sensacións, ao fin do camiño, cando saiamos desta viaxe, sintamos a aperta da utopía e berremos ante os horizontes futuros que, si, somos libres de vagar polo mundo.
 

Xabier Ron
Brión, 5 de marzo de 2015