BAIXO O MANTO DO INTERTEXTO, A SEMENTE

que non nos mutilen a dignidade

Inicio, con pluma cansa e de escaso vó, o exercicio da creación intertextual que algúns, cheos de escura ignorancia e orgullosa vanidade, chaman plaxio. Delibero ante as nubes de agoiro e libero as forzas para sepultar aos que sepultadores (e queira que alguén determine a orixe do intertexto). 

"A quen beneficia a reforma laboral? Quen a ideou? Quen a comezou? Non foron os traballadores. Non foron as obreiras, as campesiñas, os mariñeiros. Non foron elas e eles. Non. Quen di necesitar a reforma laboral, que a desexa coma o voitre os restos putrefactos dos cadáveres, son os oligarcas, a patronal, os banqueiros e o exército de babosos que serpentean ante o cheiro a diñeiro. Eles incrementan o seu poder, a súa forza e a súa riqueza mediante a reforma laboral. Converten o sangue do pobo e a súa dignidade en ouro para os amos. 

O pobo quere dignidade. O pobo quere paz. O pobo quere traballar para vivir, non vivir para traballar unicamente." 

E o pobo sae á rúa. Non están, certo é, prezada utopía, todas as persoas que deberan. Mesmo, por exercicios que aínda non son quen de comprender, hai división cando se berra por unha mesma causa. Vexo, prezada, que hai medo e que existe a chantaxe do desamparo. É un poderoso medo. Pero, aínda así, cada vez seremos máis na rúa. Ou será definitiva a quebra.

Os que malgobernan a escena escriben un guión para que, de venres a venres, recibamos unha nova dose de desesperación: "pero é inevitable, é polo noso ben", afirmarán con mentiras bellacas. Queren que saiamos á rúa o domingo. Para que non os molestemos mentres escriben os seus guións do noxo e miseria desexan que ritualicemos as protestas dominicais. Por iso, xa non abonda. E non podemos caer na tentación de mudar o rito da misa católica polo do sermón laico. Non abonda. Xa non chega. 

A traxedia grega envolve sempre unha relación psicolóxica que move e remove mitos contra sentido. Aínda non emerxen na escena galega e española os casos de suicidios debidos a esta marea de recortes psicótica que o pai e a nai dirixen contra os seus fillos. En Grecia e en Italia saen..claro. Aqui é preferible silenciar as consecuencias finais da traxedia.

O Estado sempre debera protexer ao seu pobo: quen elixiu a quen? Onde reside a soberanía? Das mentiras das promesas que nunca se cumpren -da dereita só podemos agardar mentira e manipulación- pode emerxer a solución? Non. Que interese ten que un alemán diga que está moi ben, cando todo é beneficioso para as súas propias intencións de acumulación? Quere o pobo un salario de 400 euros ao mes por un "contrato" de media xornada que se estende 3 ou 4 horas máis sen pagar? Quere iso realmente o pobo? Si é si, entón só quedaría o exilio e a retirada cara á caverna da imaxinación revolucionaria. 

Pero non. O pobo vive enganado. Alienado? Está convencido de que non existe alternativa á mutilación? Ou está realmente manipulado, de aí que os deseñadores do ultraliberalismo desexen controlar as televisións públicas (ben directamente, ben entregándoas a empresas amigas). Non será por iso que inventan calumnias contra os que saímos á rúa? Non será por iso que nos silencian?

Non vexo futuro co que hai. Non vexo alternativa posible na morte da dignidade. O horizonte da emancipación comeza, de novo e mais unha vez, en nós. Millóns de persoas loitando nas rúas, nos centros de traballo, resistindo pacificamente: ousaría o Estado mandar disparar contra un pobo farto? Se hai case 6 millóns de persoas sen traballo...ou é tamén mentira dentro das mentiras desta traxedia grega? 


Silencio. 

Dedico este final ás persoas que loitan na rúa, e a todas aquelas que non o fan por medo. 

Nada mellor que pechar cunha pequena selección do fermoso poemario de Walt Whitman, "Hojas de hierba" (edición de Manuel Villar Raso, Alianza Editorial):

La indiferencia y la serenidad de los mártires,

la madre condenada por bruja y quemada con leña seca

mientras sus hijos miran;

el esclavo acosado que flaquea en la huida y se apoya en

la cerca, jadeante y cubierto de sudor,

las punzadas que penetran cmo agujas sus piernas y

cuello,

los perdigones asesinos y las balas,

siento o soy todas estas cosas.

(....)

Las agonías son una de mis mudas de ropa;

no pregunto al herido cómo se siente...yo mismo

me convierto en el herido

(...)

Los mendigos se encarnan en mí y yo me encarno en 

ellos,

alargo mi sombrero y me siento a pedir avergonzado.

(...)

Ni yo ni nadie puede andar por ti ese camino,

debes andarlo por ti mismo.

No está lejos....está a tu alcance"