'VOLVEUSE, POUCO A POUCO, CADA VEZ MENOS ESQUERDA'

0. Acontece. Simplemente. Como unha labazada máis. Pero xa non é unha máis. É a que fai que o vaso verta e enchoupe de anoxo. Todos os días, nestes dous anos de pandemia. Pero sobre todo desde que entramos no ano 2022. Un desastre auténtico para as persoas que somos ideoloxicamente de esquerdas. Certo é que non foi un silencio completo. Ante as aberracións ou as idioteces un pequeno comentario iluminado ía aparecendo no instagram. Pero nada como argumentar, criticar con pausa e sabendo o alcance que posuirán as palabras. Conciencia editorial.

1. A labazada veu hoxe en dobre sentido, á procura das dúas meixelas, e fala da mediocridade xeralizada que domina os discursos político e xornalístico, amplamente interrelacionados para desgraza da boa información, que desaparece ante a adulación mercenaria. 

2. Comezaremos pola xornalística. Nunha entrevista a Laurent Cantet, director de cine ideoloxicamente comprometido coa esquerda, a xornalista tivo a fachenda de querer poñer en rango de igualdade a Marine LePen, candidata de extrema dereita á presidencia de Francia, co escritor Michel Houellebecq para determinar quen ten máis responsabilidade á "hora de lexitimar o discurso do odio". Obviando o alcance mediocre da pregunta, a resposta de Laurent Cantet foi sinxelamente admirable: "Es que para mí no existe esa dicotomía. LePen quiere tomar el control del país, cosa que no ocurre con Michel Houellebecq en absoluto. No tiene nada que ver defender un proyecto político con ejercer la libertad de expresión". Que formación ten a xornalista en política ou en cultura para formular unha pregunta que só repousa no sensacionalismo mediático? Unha pregunta que, no fondo, ousa atacar o dereito á liberdade de expresión como moi ben argumenta Cantet.

3. Seguiremos coas declaracións da voceira do actual goberno de coalición progresista (sic) sobre a suposta insostibilidade de que os pensionistas teñan máis ingresos ca os seus fillos traballadores. De traca! De novo, a culpa dos pensionistas! Por riba, trátase dunha acusación que os confronta cos seus fillos. Unha indecencia. Sempre actúan así cando lle queren meter a tesoira ao sistema de pensións. Unha cantinela que provén da moi pouco social Unión Europea. Ademais, a declaración deixa en evidencia a súa capacidade de acción, coma se fosen simples espectadores da degradación salarial da xente nova. Quizais o sexan. 

4. Estes feitos e toda a acumulación de desastres procedentes, supostamente, das 'nosas e dos nosos' -déixenme rir por non chorar cando escoito este argumento infantil en boca de activistas e aduladores- provocan un permanente estado de anoxo e decepción ante o que son políticas de renuncia, resignación ou mesmo de adhesión ao imperante gran capital:

-- traizón ao pobo saharauí someténdose ao binomio EE.UU-Marrocos e desestabilizando Arxelia...todo un exemplo das políticas perigosas de Albares/Sánchez; 

-- belicismo e renuncia á diplomacia, que se engade ao canto de sereas da suposta bondade das políticas económicas da UE;

-- racismo en materia de concesión de asilo e refuxio; 

-- inoperancia fronte ao poder enerxético e o seu roubo; 

-- improvisación á hora de equilibrar os prezos da gasolina; 

-- ataque ao ecosistema co deixar facer ao poder eólico; 

-- desfeitas varias no feminismo á hora de asimilar as teses queer e woke que instauran censura, polarización emocional, así como causan unha incapacidade mental para a confrontación argumentada de ideas e a dialéctica; 

-- unha lei da infancia que deixa vivo o anticientífico síndrome de alienación parental (SAP)

-- unha lei de educación que empeora en varios treitos a que levara a cabo Wert;

-- abandono da pedagoxía política nos centros de traballo e nas rúas como forma de activar, sacudir e engraxar as políticas -hoxe claramente erráticas e contrarias ao recto sentido da esquerda- do executivo;

- penetración das prácticas corruptas que tanto se critican cando gobernan 'os demais'; 

- aplicación de leis que antes eran criticadas, cando lucía o sol da oposición; 

- contribuír ao 'branqueo' e banalización de VOX como organización de extrema dereita; 

- etc., etc....

5. De forma inmediata, a medida que reflexionamos sobre os feitos comentados no inicio, viña á nosa mente a lectura de Luciano Canfora e dos seus escritos reunidos en La historia falsa y otros escritos, editado por Capitán Swing. Varios dos artigos foron escritos ao redor da resaca da crise do 2007-2008 e das consecuencias das políticas austericidas postas en marcha...: hoxe, as persoas que contestaban as prácticas financeiras da UE e dos voitres de negro, demostran un perfecto comportamento amigo e nada rebelde...

6. Vivimos tempos mediocres e con pouca esperanza política, onde todo está impregnado da absoluta ausencia de pensamento crítico, ateigado de aduladores interesados e de comportamentos ególatras. Se a suposta 'nova' esquerda ten que vir da man da adoración a lideresas ou líderes, creados ad hoc, para festa do gran capital, mal imos. As fotos, as imaxes e os relatos poden enganar momentaneamente, pero non sosteñen proxectos emancipadores de verdade. 

7. Rescato diversas reflexións de Canfora sobre a esquerda que servirán, por hoxe, de peche a este reinicio: 

"se resignan -para sobrevivir- en hacer la política de los conservadores" (p. 13)

"se ha reducido a la izquierda a una caricatura de sí misma, a un fantoche especular de la derecha, empeñada en 'disputar el centro a la derecha' con las mismas armas léxicas y conceptuales de su antagonista. (...) se ha vuelto, poco a poco, cada vez menos izquierda" (p. 15)