Recoñezo que non é frecuente. Leo a prensa e alporízome por como se enfocan as cousas. Exemplos cotiáns teño. E en cantidades industrais desde que facía política desde as rúas. Sobre todo por feitos que me afectan, feitos tan relevantes como a Estratexia da Inclusión Social que foi introducida no debate plenario por quen escribe e a prensa non fixo moito máis eco que fora definida como "infumable" e dos numerosos argumentos que empreguei (non conter unha planificación nin un cronograma claro, nin compromisos orzamentarios ben clarificados de forma anual ou plurianual) só un foi escasamente referenciado. Apenas tivo repercusión, porque se optou por repetir os argumentos do executivo coma un mantra eclesial. Cando, nós, lembro por exemplo que eu xa recontara mesmo os verbos que sinalaban garantía de dereitos ou non no primeiro pleno de decembro, xunto co compañeiro Moncho...
Que vaian cara a atrás a ver que introduciu os temas da pobreza, da pobreza infantil, esa que se quixo agochar, esa da que se nos dixo a nós que non existía que eramos apocalípticos...mais resulta que a iso que non existía lle dedican unha Estratexia de Inclusión Social....CURIOSO, NON??? Que ollen as persoas interesadas neste mesmo blog as pegadas da memoria para ver quen falou de desigualdade, dos comedores escolares...desde o inicio desta lexislatura!!!
En fin, alporízome. Mais non reacciono de forma literaria. Mais hoxe si reaccionarei. Por fartura. Porque non é certo. Porque eu non meto no mesmo saco aos que toman as decisións na cúpula dos medios e aos traballadores e traballadoras, para non cometer o erro de dicir que "todos son iguais". Non. Sabendo mesmo que si hai xornalistas que traballan en perfecta sintonía co sistema capitalista e, polo tanto, coa súa forma desigual de tratar ás persoas. Senón que lean a Piketty.
Pero hoxe si. Reacciono. E vouno facer comezando pola definición que establece a RAE de "rara".
"raro, ra.
Se un olla estas definicións...case deberíamos alegrarnos que unha columnista dun medio de información masiva de Galicia, á que identifico ao remate desta reflexión, diga iso de "esa cosa tan rara de los partidos"...Ou non, se xulgamos o contido do artigo que pretende dar sentido a dito titular.
Perlas informativas da columna e glosa dun militante dun partido e dunha organización de esquerdas en Galicia:
- "para militar en un partido haya que ser un tipo muy extravagante"
Esta perla quizais teña que ver coa acepción primeira. Somos extravagantes porque nos comportamos de forma inhabitual, pois decidir dar o paso de afiliarse, en estes tempos de distancia e desafección poda ser entendido incluso como unha heroicidade. Sobre todo cando esa militancia é nunha organización que se declara de esquerdas, alternativa, transformadora, que loita polos dereitos humanos e que é claramente anticapitalista.
Heroicidade que quizais nos leve á acepción 4 e pode que tamén á nº 2, xa que dito acto é pouco frecuente..sendo máis cómoda, como denuncia Buyng-Chul Han, o simple accionar dun clic na sociedade do "me gusta"...do "asistirei"...mais que logo non se manifesta realmente nun xesto real de aproximación.
Entón, deberíamos dicir, moitas grazas señora columnista.
- "rareza genética"
No mesmo sentido debe ser esta segunda perla informativa. Mais non creo nos determinismos xenéticos, senón que vivmos nun contexto determinado, definido pola loita de clases, pola destrución do benestar da maioría social, oprimida polo capitalismo. Polo tanto, a miña militancia ten que ver coa consciencia de clase e coa empatía necesaria para desexar transformar os piares da sociedade en que vivimos, e non cun determinismo xenético.
- "para tener un carguiño en un partido lo primero que hay que hacer es no decir lo que se piensa"
Aquí, xa, é onde non vexo relación co termo "raro". Non. Porque a autora converte en habitual dito feito. En xeralizado. Polo tanto comete un erro semántico. O raro non poder ser frecuente. E a autora, moito me temo, desexa dicir que "nos partidos son todos iguais", e que todos e todas devecemos polo carguiño... diminutivo que é claramente despectivo e nada agarimoso. Non sei que partido ou partidos terá na mente. Debería atreverse a nomealos. Ou é porque algún, que pode ser xeneroso partícipe dos ingresos da empresa, se podería...cabrear?
Polo tanto, eu digo aquí, que milito nun partido e nunha organización política...que non devezo ningún carguiño, senón que, en función do que deciden os afiliados e afiliadas a través de mecanismos de democracia interna, asumo responsabilidades políticas e orgánicas.
Segundo punto. Non dicir o que se pensa. Moito me pregunto se todos os traballadores e traballadoras dunha empresa de comunicación ousan dicir ao seu xefe ou xefa o que pensan...ou planifican os argumentos para non seren colocados nunha lista negra e perder o traballo escravo?
Por iso digo aquí que isto non é certo. Sucede que falamos dun pensar que, desde o individuo, se colectiviza, mediante procesos deliberativos e participativos, considerando, loxicamente, a ideoloxía que vén definida no noso programa político e social, o noso contrato ante a sociedade.
Ou acaso non se pensa de forma colectiva na toma de decisións dunha redacción? Ou é unha persoa a que decide? Seía interesante saber, por exemplo, por que se me fixeron entrevistas que nunca saíron logo no papel do xornal. Quen tomou esa decisión?
- "con las trapalladas tienden a mirar hacia otro lado y en ocasiones funcionan mejor que el Inem para proporcionar trabajo a quien se lo curra como dios manda"
Aqui xa non me gusta. Amais de que a autora "castrapea" de forma deliberada. Non me gusta o emprego do galego en texto casteláns que estereotipan o uso dos termos galegos. Sempre baixo unha óptica negativa desde unha consideración en apariencia neutra.
Se a autora alude a corrupción, a enchufes, a políticas endogámicas de favores, que vulneran as normas democráticas de merito e capacidade, segundo probas obxectivas xulgadas por tribunais independentes, entón o termo "trapalladas" non serve. A corrupción é o cancro das normas democráticas. Debería escoller unha palabra menos xocosa. Non falamos de picaresca. É algo moi grave. E podo dicir, alto e claro, que quen escribe non é unha persoa corrupta. Que non practica o enchufismo. Que non cre na política de favores.
Conclusión
Non procede meter a todos no mesmo saco. Procede ser menos estereotipante no discurso. E identificar cando menos os procesos aos que se refire. Non todas as persoas somos iguais. Podo aceptar que son raro, no sentido de "freakie", incluso, porque os domingos preparo as miñas intervencións das comisións que teño ao longo da semana, en vez de tomarme o día libre, ou dou forma ás iniciativas que debato con colectivos sociais. Podo aceptalo aí. Mais xa digo, por se existe a tentación de dicir que esta defensa é porque son casta, que están, unha vez máis pedaleando no erro: dedícome á política, como moitos e moitas que me acompañan no día a día, para tentar, precisamente, que militar nunha organización política non sexa algo raro, que sexa frecuente desexar defender os dereitos da cidadanía e transformar a faciana dun mundo que o capitalismo converteu en canibal.
E por se alguén pensa que teño medo a dicir de onde provén a fonte desta reflexión: Fernanda Tabarés, "Esa cosa tan rara de los partidos", Otras Letras, columna da contraportada de La Voz de Galicia do domingo 21 de decembro de 2014.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire