Bos días a todas as persoas aquí reunidas, de seguro que compartimos hoxe soños e esperanzas e, diso estou tamén seguro, o noso corazón latexa na esquerda
Teño que dicilo de forma sinceira: estou emocionado e tamén expectante, coma vós. Non sei se acertarei ou non, pero non sei falar de política e de sociedade sen empregar a literatura, sen empregar a poesía que flúe. Agardo, de verdade, que as miñas humildes reflexións se inscriban no sendeiro da presentación que acabamos de ollar. De non aceptar o novo contrato social e rachalo para escribir as liñas dun contrato máis xusto, máis respectuoso coa nosa condición.
Vivimos tempos de delirio e alucinacións: pensar que o capitalismo é a condición necesaria para a Democracia e para a Política (con maiúsculas ambas): por favor!!! collamos unha enorme vasoira e comecemos a varrer cara á esquerda para limpar a nosa casa, a casa da esquerda.
Fago miña a vosa vontade, sei que a compartimos: non cabe máis rendicións perante a destrución sistemática de todo aquelo que nos dignifica como seres humanos na Nai Terra: os voitres sobrevoan as nosas vidas cobizando os restos do que aínda nos queda de humanidade; devecen por ver como nos axeonllamos ante o seu poderoso vó; saben que temos medo, medo a perder o traballo, medo a non ter traballo, medo á crise, medo a esixir dereitos, medo a ter medo... estes múltiples medos encadeantes róubannos até a esperanza e fan palidecer a nosa dignidade.
Nunca a palabra crise foi empregada con tanta énfase, e con tanta eficacia, dito sexa de paso; pero, se en verdade esta palabra significa na súa orixe grega, “decisión”, considero que xa vai sendo hora de que tomemos a decisión de plantarnos, de non retroceder máis e, ao contrario, avanzarmos collidos e collidas da man se é preciso cara adiante sen medo, para ofrecer a nosa resistencia, para non resignarnos á perda do que nos queda de humanidade.
Temos a obriga de recompoñer e recuperar das redes do engano e da manipulación termos como “fraternidade”, “igualdade”, “liberdade”, “solidariedade”, “cooperación”, “participación”, “cidadanía”, “democracia”, “ben público”, “redistribución da riqueza” e tantas outras palabras que foron secuestradas polo capital e polas dereitas económica e social: ata iso fixeron, e deixámolo facer: roubáronnos as palabras para deixarnos sen definicións; e perdimos o tempo en discutir entre nós, por matices, por dogmas, por personalismos, por cuestións realmente secundarias.
E mentres, que facían os voitres? Con intelixencia estratéxica, fixéronnos, máis ben fixéronlle crer a algúns, que era posible remedar, reformar, domesticar o capital, darlle unha faciana humana; pero todo isto é mentira, é imposible: o capital só procura beneficios e lucro en constante crecemento e a unha velocidade cada vez maior, tan elevada que nos esquecemos até de vivir a vida, de amar a vida, de pensar e falar do substantivo; e que sucedeu cos remedadores? Permitiron todos os atropelos posibles e mesmo, desde hai tempo, comezaron a empregar o ben público acadado co noso esforzo e coas nosas históricas loitas para reparar as burbullas sen aire do capital; así é como se escribe a rendición, porque, ao contrario do que pensaban e aínda pensan os remedadores, foi o capital o que domesticou, coa axuda dos mecanismos de persuasión axeitados, consciencias, actitudes e hábitos. Hoxe un centro comercial substitúe as prazas públicas e o diñeiro é a palabra que circula nas súas amplas rúas artificiais de luces sen alma.
Non queda máis remedio: plantémonos, vaiamos de fronte; sumemos os nosos esforzos na dura tarefa que nos queda por diante: non se trata dunha cuestión de pasaxes para mediáticas portadas ou para protagonismos: trátase de ser sinceiros e transparentes no diálogo, na reflexión, no encontro, na cooperación, na construción e na recuperación das nosas definicións; recuperemos os tempos da palabra para chegar a acordos, para lanzarnos á rede do enfeitizo que é a nosa esquerda.
Si, plantémonos, non deixemos que sigan negando a nosa afirmación, a nosa alternativa. O pobo quere esquerda, Temos que darlla. Entre todos e todas deamos un aire novo ao noso país. Transformemos as esquecidas prazas públicas no espazo onde conflúa o novo sentir do ben público, do ben de todos e todas, onde todas as persoas sexamos o importante e non a cantidade de diñeiro que un leva no peto. Recuperémonos da quebra da nosa dignidade agora encadeada aos índices da Bolsa e do Señor Mercado que tanto adoran os voitres.
Algo se fixo nestes meses pasados, mais iso non é nada, nin sequera este acto é nada, seráo se realmente somos quen de trascender e impregnar a sociedade, se somos quen de que a sociedade comece a poboar a nosa praza pública, de que a sociedade empregue un discurso alternativo que fale de persoas antes que de finanzas; se somos quen de artellar os piares dun mundo máis xusto e máis habitable; en definitiva, se somos quen de ofrecer ao pobo galego unha alternativa, de esquerdas, transformadora e anticapitalista.
Hoxe falo desde o convencemento de que estades aí escoitando, tamén emocionados e emocionadas, porque desexades abrazar este compromiso, porque sabedes que se non o facemos o naufraxio do ser humano está garantido.
Utopía? Dicides? Pero esta Utopía aliméntame. Se non considerara que os tempos son chegados, que temos que sumar esforzos para refundar a esquerda, sería mellor, como di Susan George, imitar aos que vivían na época da peste: facer festa, beber e encherse mentres agardaban a chegada da Parca. Pero non, penso que debemos aproveitar as nosas enerxías vitais e traballar arreo para deseñar, entre todas as persoas e organizacións que así o queiran, os piares que asenten a alternativa e transformen a sociedade capitalista nunha sociedade máis xusta e habitable. E se fracasamos, poderemos dicir que fixemos todo o posible e que caímos de forma honorable.
Moitas grazas a todas e todos por escoitar estas humildes reflexións.
Xabier Ron
(Lido no acto de Refundación da Esquerda no Teatro Principal de Compostela, o 5 de xuño de 2010)
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire