Xa non sabes canto tempo
Sempre?!
Sentada coa ollada perdida
nalgunha viaxe que descoñeces
as túas mans nerviosas aínda vivas
percorren a saltos os cadriños do mandil
O vento xoga co teu cabelo cano
e cansa o teu laio
xoga co eco da porta que bate
Quixeches fuxir un día
Pero a onde?
Ignorabas todo
ninguén te ensinara
e na igrexa ninguén podía
abrir o libro que precisabas
Si nai quixeches fuxir
pero quedaches por nós
seino
Vives atada a un desexo
a unha ilusión que te desilusiona
día a día
Agora cando as enrugas
salpican as túas mans
sei que vives unha contradición
tremen as respostas nas túas mans
Que sería de min sen o teu sacrificio?
Nun banco de madeira
co pan e co xamón
as túas mans agariman
o arrecende do tempo
Así, atados a unha sombra
deixamos que morra o día
mentres soñamos ti e eu
que quizais mañá
o sol derrubará esta sombra
poema que recupero hoxe, a foto é dun artigo de Emilio López en Terra e Tempo
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire