lundi 23 juin 2014

UN POEMA DE ZBIGNIEW HERBERT

Desde a Galitzia dos austrohúngaros, Lemberg, na soviética L'vov, ou na ucraína L'viv, xorde a orixe dos versos do poeta Zbgniew Herbert, que despois fixo de Cracovia e París, espazos creacionais e existenciais prvilexiados. 

Viviu nos tempos da barbarie nazi, do Ósviecim (Auschwitz), verdadeiro inferno na terra, de existir esa imaxe bíblica, coma todos os campos de concentración; coñeceu a censura estalinista e os seus perigos; en fin, viviu a tensión que precisa un creador para emanciparse e elevarse para poetizar e cantar os rigores da vida. 

Todo fixo del un escéptico natural, mais firme defensor da ética. Leo a súa poesía completa na segunda edición, a cargo de Lumen, preparada por Xaverio Ballester, e que se publicou no 2012. 

Por forza, xa sabedes que só fago convites, e que cada quen se forme a súa consideración, hoxe que a cidadanía reclama máis participación, pode que sexa unha forma de facer partícipes a lectores e lectoras da emoción da poesía. 

Déixovos co primeiro poema, "Dos gotas", do poemario Cuerda de Luz de 1956: 

Los bosques ardían -
mas ellos
en sus cuellos enredaban los brazos
como ramos de rosas

la gente corría a los refugios -
él decía que su esposa tenía cabellos
en los que uno podía esconderse

cubiertos con una sola manta
musitaban impúdicas palabras 
la letanía de los amantes

Si la cosa se ponía muy fea
saltaban en los ojos del otro
y los cerraban con fuerza

con tanta fuerza que no sintieron el fuego
que alcanzaba sus pestañas

hasta el final fueron audaces
hasta el final fueron fieles
hasta el final fueron parecidos 
como dos gotas 
detenidas al borde de la cara.


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire