teño frío e medo
ao lonxe
na porta do tempo
o verdugo da fouce
lacera sombras no camiño
valo e arame de sangues
que tinguiron vidas e memorias
para el
nada
non somos nada
quizais
unha foto na retina en branco e negro
ou pode que unha historia cíclica
de campos que concentran
vidas para matar esperanzas
e berros de guturalidade para unha benvida
“o traballo liberaravos”
unha mentira máis
para escarnio do amor
es o que vales
es o que gañas
se caes érgueste só de pel
queimada
incinerada
banquete de poderosos
o mercado e o traballo
en mans do capital
son unha barreira máis
un impedimento
un sofremento
unha fouce que sega tempos
mañá
cando se erga a barreira
o tempo será triste pó
dunha memoria silenciada
queimada
incinerada
(iluminación creada por Xosé Poldras, versos re-creados a posteriori, sobre a secuencia onírica que evoca e provoca a imaxe, o 23 de febreiro de 2011)
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire